Johan van Oldenbarnevelt en Prins Maurits. ‘Hadden ze niet net als Johan Derksen en Wilfred Genee en voor hen Spaan en Vermeegen veel eerder uit elkaar moeten worden gehaald?, mijmerde Jonge Johan. De vraag stellen is hem beantwoorden. Hoe is het mogelijk dat de makers van het tv-programma ‘Andere Tijden’ de oorzaak van de breuk tussen de kemphanen niet wisten te achterhalen. Er waren namelijk wel duizenden oorzaken aan te wijzen. Allemaal grote- of kleine botsingen die uiteindelijk tot dit volkomen foute doodvonnis hebben geleid. De mannen lagen elkaar in het geheel niet, koos Maurits voor A, dan was Johan er van overtuigd dat de oplossing in B gezocht moest worden. Maar Maurits doelbewuste poging om Neerlands grootste staatsman ooit in de afgrond te duwen, was ronduit stuitend en een gezaghebber onwaardig. Maurits bestond het zelfs om op de dag van de terechtstelling in een brief aan zijn neef Willem Lodewijk Van Oldenbarnevelts vrouw en kinderen te verwijten dat zij ‘nooyt eenige supplicatie van pardon’  hebben gepresenteerd, maar integendeel heftig bleven aandringen op ‘recht en justitie’.
Jonge Johan benutte zijn vrije donderdagochtend de laatste tijd regelmatig om over de Haagse boekenmarkt, pal achter het Binnenhof, te struinen. Meestal trof hij wel iets van zijn gading aan. Hij had al zoveel oude documentatie over zijn favoriete onderwerp gevonden dat ‘Andere Tijden’ daar gemakkelijk drie uitzendingen of meer mee zou kunnen vullen. De geschiedenis van Maurits en Van Oldenbarnevelt leest als Pension Hommeles. De vrouw en kinderen van de Raadpensionaris hadden tot het laatste toe gehoopt en verwacht dat de staatsman zou worden vrijgelaten, zodat hij nog van een rustige levensavond zou kunnen genieten. Een man van boven de zeventig in redelijk goede gezondheid verkerend was best uitzonderlijk voor deze tijd. Het stak Jonge Johan ook dat er geen woord van leedwezen en van respect voor de dode uit Maurits mond was opgetekend. Waarschijnlijk is het gebleven bij een krampachtige rechtvaardiging, een houding waar Maurits nog immer zijn image van gevoelloze hardheid aan te danken heeft.
‘Hé, Johan, lekker aan het snuffelen naar je voorvadertje’, klonk het ineens in sappig Haagse tongval, duidelijk voor Johan bedoeld. Vrijwel iedereen keek op. Kort maar, want op het gebied van nationale bekendheden zijn ze hier op het Haagse Justitieplein wel wat gewend.  Bovendien is het niet bepaald een voetbalpubliek dat hier doorgaans rondloopt. Zo ook deze ochtend niet. Johan groette de Hagenaar vriendelijk terug, stak zijn duim even amicaal omhoog, en liep in wandeltempo rustig weg van de ‘plek des onheils’.  Daar moest hij toch eens op gaan letten. De tijd dat hij frank en vrij over straat kon, begint zo langzamerhand achter hem te liggen. Voortaan toch maar een gek brilletje of pruikje opzetten. Nou ja, daar weten ze bij Ajax wel raad op. Morgen toch maar eens vragen op de club. Misschien weet Bianca ook wel raad.