Donderdag 30 september 2021

LAAT DE DRIE BARITONS NOG EÉN KEER SAMEN OPTREDEN

Hoe sympathiek en goed bedoeld het toneelstuk, waarin hij samen speelt met de jonge acteur Ron ten Cate, ook is, als zwanenzang voor de voormalige operaster Ernst Daniel Smid is 'Smelt' toch te mager. In mijn verslag van deze voorstelling in De Kring suggereerde ik om Ernst nog een keer op het theaterpodium samen te brengen met zijn voormalige Tenoren-collega's Henk Poort en Marco Bakker. Wat een mooie- en indringende ervaring dat kan opleveren, bleek onlangs in het SBS-programma 'De Muziek Gaat Door', waarin diverse collega's uit het vak hem samen met de eveneens met Parkinson kampende Rob de Nijs een ode brachten.

 

De Nijs en Smid zijn nu als ambassadeurs verbonden aan de stichting die alles in het werk stelt om deze vreselijke ziekte te bestrijden. in 'De Muziek Gaat Door' gaven ook Henk Poort en Marco Bakker acte de presence om samen met Ernst hun 'Friends For Live'-visie muzikaal te onderstrepen. Een samenspraak in combinatie met muzikale (samen)zang is in het theater een garantie voor oprechte ontroering en bijzondere artistieke hoogstandjes. Ik hoop vurig dat er iemand opstaat die bij machte is om deze theaterdroom te realiseren.

 

In 2012 namen de leden van de Ierse volksmuziekgroep The Dubliners op deze wijze na vijftig roerende jaren (1962-2012) afscheid van hun grote schare fans. In de Rotterdamse Doelen leverde dat een schouwspel op waarvan iedere minuut me nog helder voor de geest staat. Kom op, Friends For Live, deel jullie muzikale gaven, emoties en verhalen nog een keer met jullie trouwe achterban. Voor Rob de Nijs wat mij betreft geen functie elders. In deze productie kan hij als vierde musketier een mooi en passend aandeel hebben. Zeker nu Rob en Ernst ook muzikaal steeds inniger en intensiever met elkaar samenwerken, zou dat een mooi gebaar zijn.

 

Dinsdag 28 september 2021

RBC ZINGT, HUILT, VECHT EN OVERDONDERT

Naast het bekende klassieke hokje waar de kaartjes voor de thuiswedstrijden worden verkocht, stond voor aanvang van de stadsderby RBC - Roosendaal een jonge dame vriendelijk te wenken. 'Wie gepast kan betalen, mag de rij verlaten en bij mij een kaartje kopen', luidde haar aanlokkelijke boodschap. Nu was de rij voor RBC-begrippen behoorlijk lang en omdat de briefjes van vijf zich onbedoeld hadden opgehoopt in mijn bescheiden beurs besloot ik gehoor te geven aan de oproep. Met ingang van dit seizoen zijn de kaartjes in prijs verhoogd, van drie naar vijf euro. Een kleine aderlating voor sommigen wellicht, maar eerlijk is eerlijk, het rekent wel een stuk gemakkelijker af. Een vriendelijke- en dankbare glimlach van de dame in spé was dan ook mijn deel.

 

Eenmaal gezeten speelde zich een bekend tafereeltje af dat ik circa een jaar geleden voor het laatst had mogen aanschouwen. Vanaf de korte zijde (de huidige Voltaside als ik me niet vergis) steeg kort voordat de bal ging rollen, stinkende oranjerook op. De kleur en geur waren zo in- en doordringend dat de argeloze bezoekers die hier hadden plaatsgenomen al snel een veilig en vooral helder heenkomen zochten. De fans van Roosendaal aan de overkant lieten zich niet onbetuigd en gaven een mengeling van roze, rode en paarse rook de vrije loop. Een actie die ze in de tweede helft tot grote ergernis van de scheidsrechter en de gealarmeerde speaker Jos Hack nog een paar keer herhaalden. De scheids leek even van zins te zijn de wedstrijd tijdelijk te staken, maar kwam tot grote opluchting van het publiek tijdig tot inkeer.

 

RBC won de aantrekkelijke derby met 2-0. Beide doelpunten werden in de tweede helft gescoord. RBC-er Moerland kon na de kanonskogel van Kenny van der Weg (gescoord in de 67-e minuut) de bal frank en vrij in het vijandelijke doel lopen nadat de Roosendaal-doelman tevergeefs naar voren was gegaan om in de slotminuten de gelijkmaker af te dwingen.

 

Al met al een vrij aantrekkelijk duel dat het 'offer' van vijf euro meer dan waard was. 'Overdondert' zoals in de kop is te lezen, is misschien wat overdreven gesteld, maar RBC toonde zich wel duidelijk de sterkste van de twee tweedeklassers.
Maar de grootste winst van deze wedstrijd was wel dat het een heerlijk gevoel gaf om gewoon weer eens een evenement te bezoeken zonder eerst daarvoor te moeten reserveren. Gewoon op het laatste moment besluiten om naar het stadion te gaan en een kaartje te kopen zonder dat er naar een coronatoegangsbewijs werd gevraagd. Hoe simpel kan het leven soms zijn. In dat opzicht gaf de match ook een positief deja-vu-gevoel. Kon dat overal maar weer! Het publiek kreeg onbedoeld bovendien extra waar voor zijn centen. Vooral door toedoen van de uitermate pietluttige scheidsrechter die op elke vermeende overtreding zelf in wandelpas (slakkengangetje) zout kwam leggen, duurde de wedstrijd ruim twintig minuten langer dan gepland.

 

Dinsdag 21 september 2021

'VRAAG TOCH EENS DOOR, MAN!'

Het is een gebruikelijk item op Prinsjesdag. Zodra de koning de Grote Kerk in Den-Haag verlaten heeft, worden de fractievoorzitters van de in de Tweede Kamer vertegenwoordigde raadsfracties om een reactie gevraagd. Het zijn er maar liefst negentien, dus dat onderdeel vergt meer tijd. Maar dat ontslaat de interviewer natuurlijk niet van zijn journalistieke plicht om door te vragen waar het nodig is.

 

Geert Wilders mocht op deze derde dinsdag weer eens in de huid van de grote ziener kruipen. 'In april heb ik al gezegd dat er nieuwe verkiezingen dienden te komen. We zijn nu een half jaar verder en een nieuw kabinet is verder weg dan ooit'. Recente polls hebben echter uitgewezen dat nieuwe verkiezingen niets oplossen. De VVD wint een beetje, D66 levert enkele zetels in, en het CDA wordt nagenoeg weggevaagd (hooguit 6 of 7 zetels voor de eens zo dominerende christen-democraten). Waarom Wilders daar niet even fijntjes op gewezen? De resterende mogelijkheid lijkt nu nog slechts de vorming van een extra-parlementair kabinet te zijn, zoals onafhankelijk kamerlid Pieter Omtzigt suggereerde. Maar ja, dat staat weer geheel haaks op de democratie en doet de kiezer in het geheel geen recht. Het mag dus niemand verbazen als we bij de gemeenteraadsverkiezingen in maart 2022 nog steeds geen missionair kabinet hebben.

 

Maandag 20 september 2021

WIM SCHUTZ NADERT ZIJN 100STE VERJAARDAG

Enkele jaren terug had ik nog even telefonisch contact met hem. Directe aanleiding was het overlijden van zijn jongere broer, de landelijk bekende cineast Ton. ‘Met mijn 97 jaren ben ik de enige die nu nog over is’, reageerde Wim Schutz toen op het In Memoriam dat Peter de Waard in De Volkskrant over Ton had gepubliceerd. Gelukkig kon ik toen constateren dat de tijd nog immer geen vat leek te krijgen op de oude meester. In die periode was hij nog vrijwel iedere dag in zijn atelier te vinden, waar hij zich naast het schilderen vooral toelegde op het boetseren. Wim Schutz hoopt op 26 september zijn honderdste verjaardag te vieren, ruim negen maanden na dat andere icoon, Arnold Verkouteren. Helaas is zijn echtgenote hem enkele maanden geleden ontvallen.

 

Het gezegde ‘Een profeet wordt in eigen land nooit geëerd’ is voor Schutz gelukkig nooit opgegaan. Oud-burgemeester Marijnen liet in het (foto)boek ‘Wim Schutz, een keuze uit zijn werk 1947-2001’ ter ere van zijn tachtigste verjaardag optekenen dat de gemeente Roosendaal hem als een ware ambassadeur beschouwt. ‘Niet alleen als kunstenaar, maar ook als oprichter en eerste directeur van De School voor Expressie’. Het moge dan ook geen verwondering wekken dat het Hare Majesteit in 1992 ‘heeft behaagd’ Wim Schutz te benoemen tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Bij de laatste grote expositie van Schutz in het Tongerlohuys heb ik Marijnens opvolger Jacques Niederer weten te bewegen hem ook de Roosenspeld toe te kennen, vrijwel tegelijkertijd met de legendarische journalist Arnold VerKouteren (Nol voor intimi).

 

En nu breekt dan de tijd aan om de onderscheidingenreeks te voltooien met een standbeeld dat op de Markt helemaal op zijn plek is. Daar verrees eind jaren vijftig onder zijn bezielende leiding de ‘teekenschool’ , de voorloper van De School voor Expressie.
‘Amsterdam heeft Karel Appel, Midden- en Oost-Brabant hebben Nico Molenkamp en Ru van Rossum. West-Brabander Wim Schutz kan zich kwalitatief moeiteloos meten met de grootheden van zijn generatie’, zo prees directeur Leon Arninkhof in dat zelfde boek het vakmanschap van zijn voorganger. Zelf leerde ik de grote kunstenaar kennen toen hij in 1989 de Eerste Cultuurprijs De Schaopskooi kreeg toegewezen. Een particulier initiatief van cafetariahouder Piet Schapendonk, dat later navolging kreeg in diverse andere cultuurprijzen. Momenteel ligt de organisatie bij De Kring. Nadien heb ik hem regelmatig mogen interviewen, waarbij hij me steeds al schilderend gastvrij ontving in zijn atelier. Zijn levensverhaal heb ik onder meer vastgelegd in een periodiek van de Roosendaalse heemkundekring en mijn boek ‘Portretten van Kopstukken’. In 2018 was er in het Bredase Chassé Theater nog een grote overzichtsexpositie te zien van zijn werk. Het lijkt mij uitermate voor de hand liggen (ik heb directeur Jan-Hein Sloesen al een suggestie in die richting gedaan) om Schutz te eren met een soortgelijke tentoonstelling, maar het valt natuurlijk ook te overwegen om hem fysiek ten tonele te voeren in bij voorbeeld ‘Wim Schutz de musical’ (wat natuurlijk ook voor Jack Jersey geldt).

 

Bescheiden en introvert als hij is, zal hij daar zelf waarschijnlijk niets van willen weten, maar ja, Wim Schutz is nu eenmaal al ver boven zichzelf uit getoornd. Vanuit die torenhoge positie moet je dit soort zaken maar lekker over je heen laten komen!

 

Burgemeester Marijnen: ‘Grote namen als Rembrandt, Van Gogh en Mondriaan kregen pas lang na hun dood de erkenning waar ze bij hun leven recht op hadden. Als een bekend kunstcriticus Schutz afficheert als ‘een onvoorwaardelijk schilder’ ben je tijdens je leven al een groot kunstenaar’.
Leon Arninkhof: ‘Na het ontvangen van een ridderorde word je geacht het hoogste doel bereikt te hebben en tevreden terugblikkend je zegeningen te tellen. Wim Schutz voelt daar niet veel voor. Ik heb de indruk dat zijn werk de laatste jaren alleen maar aan vitaliteit heeft gewonnen’.

 

‘Toen Gene Chrisman, de studiodrummer van Elvis Presley, in 2005 enkele weken logeerde bij de in 2015 overleden Roosendaalse zanger Mike Lorentz, gingen ze ook nog even op bezoek bij Wim Schutz. Wethouder Leo de Jaeger wilde niet met lege handen komen naar de party die Mike Lorentz ter gelegenheid van Chrismans bezoek had georganiseerd in de Eratozaal en dus deed hij hem het bewuste fotoboek van Schutz cadeau. Dat werk maakte zoveel indruk op Chrisman dat hij de kunstenaar zelf per se in levende lijve wenste te ontmoeten. Bij dat bezoek liet Schutz naar het schijnt zijn tekenmateriaal danig wapperen, met als gevolg dat er nu waarschijnlijk nog unieke tekeningen van Schutz in Huize Chrisman hangen. Tot Chrismans aangename verrassing had hij Elvis Presley’s beeltenis binnen enkele minuten op papier gezet’.

 

Zondag 19 september 2021

JAC WEZENBEEK WIL DOORSTART MAKEN MET 50PLUS

De open dag van het nieuwe Kaai-milieucentrum in het vroegere EKP-gebouw bracht me zaterdag sinds lange tijd weer eens in contact met Jac Wezenbeek, onafhankelijk raadslid sinds zijn breuk met de VVD. Onlangs liet Jac in de krant optekenen dat hij na de gemeenteraadsverkiezingen van 2022 hoopt een doorstart te maken als raadslid van 50PLUS.

 

Samen met zijn huidige burgerraadslid Krijn Kraak zal hij volgens de krant respectievelijk plaats twee en drie op de kieslijst van de seniorenpartij innemen, achter beoogd lijsttrekker Gerrit Vruwink. Die was tot voor kort burgerraadslid bij de VVD. Als die missie slaagt, wil 50PLus zich inzetten voor onder meer toeganke­lijk­heid, verkeers­vei­lig­heid en sporten voor ouderen. Wat mij betreft mag hij daar een belangrijk punt aan toevoegen. Hoe hou je senioren zonder computer betrokken bij de maatschappij en vooral, hoe zorg je er voor dat zij ten volle kunnen blijven meedoen aan die maatschappij.? Was dat vroeger niet een heilig punt van Marc Rutte? De invoering van het Coronatoegangsbewijs voor theaters, bioscopen en restaurants per 25 september a.s. (in theaters gold deze regel overigens al) heeft onlangs weer eens aangetoond dat deze groep, die toch ruim 800.000 burgers beslaat, niet alleen tussen wal en schip dreigt te belanden, maar daar regelrecht al in aan het verzuipen is.

 

Jac Wezenbeek heeft niet overwogen met een eigen lijst de strijd aan te binden. Hij twijfelt of hij dan voldoende stemmen zal halen, ondanks dat hij zich heeft ontpopt tot een waar stemmenkanon voor de VVD, de partij die hij trouw bleef toen de VLP zich afsplitste. Bij de afgelopen vier verkiezingen wist hij steeds op basis van voorkeursstemmen in de raad te komen.

Zelf sta ik voor de vraag of ik voor de derde keer op rij met de PVC (Pleijdooi Voor Cultuur) zal meedoen aan de raadsverkiezingen in 2022. Die beslissing zal ik uiterlijk in november 2021 moeten nemen. Wel heb ik overwogen de naam te veranderen in OUDERENPLEIJDOOI, vooral vanuit het besef dat met name de senioren het kind van de rekening te gaan worden. Sterker nog, ze zijn het al. Hoe het ook uitpakt, ik wens Jac Wezenbeek veel succes met 'zijn' 50PLUS.

Zondag 19 september 2021

EERSTE REGULIERE KERKDIENST VAN NIEUWE PASTOOR

Na een voortvarende start bij de Mariaprocessie en zijn eigen installatieviering (12 september in de St. Josephkerk) keken de parochianen verwachtingsvol uit naar de eerste reguliere kerkdienst van de nieuwe pastoor Marc Lindeijer in de O.L.Vrouwekerk. Zondag 19 september was het eindelijk zo ver.

 

Wederom onder zonnige omstandigheden en deze keer met ondersteuning van het mannenkoor onder leiding van Joseph Dekkers. Direct kon al geconstateerd worden dat de verstaanbaarheid met zijn komst aan kracht heeft gewonnen. In het kader van de Vredesweek verhaalde hij over de dag dat Jezus met zijn apostelen op pad ging. 'Een dagje uit zogezegd. Maar dan zonder bezienswaardigheden. Alleen het licht van Jezus was voor zijn volgelingen reden genoeg om naar deze dag uit te zien. Ze toonden zoveel hartstocht dat de gesprekken al snel uitmondden in onderling gekibbel, tot grote ergernis van Jezus ontstond er zelfs een ruzie-achtige sfeer over de vraag wie van hen de grootste was, vooral aangewakkerd door Jacobus die in zijn jonge jaren vaak last had van een kort lontje. Later kwam hij tot bezinning en wierp zich tevens op als beschermheer van de reinheid. Zo riep hij zijn mede-apostelen op zich klein te maken zodat ze konden opkijken naar het Rijk Gods. Niet heersen, maar dienen, dan heeft ruzie maken geen enkele zin meer, aldus de moraal van het verhaal.

 

Lindeijer drukte (nog) geen te groot persoonlijk stempel op deze sfeervolle bijeenkomst. Hij beperkte zich grotendeels tot het declameren van bijbelteksten. Maar die persoonlijke invulling is vermoed ik slechts een kwestie van tijd. Zoveel hartstocht laat zich niet onderdrukken. Moet Lindeijer ook niet willen. De Norbertusparochianen zijn nogal gecharmeerd van kerkdiensten met een persoonlijk accent.

 

Zaterdag 18 september 2021

ZEER LEGE OPEN DAG VAN KAAI-DUURZAAM

'Je ziet wel, oude liefde roest niet', roept oud-directeur Theo Gieles van het EKP-gebouw in mijn richting als hij deze stralende zaterdag samen met die andere posticoon Cor Verbogt het plein van 'zijn' vroegere werkgever op loopt Enkele jaren terug was het toen al leegstaande EKP-gebouw nog het doelwit van zeer gewelddadige vandalen. Sinds deze zaterdag gaat het gebouw verder onder de naam Kaai-Duurzaam.
Het oude expeditieknooppunt (EKP) is de afgelopen maanden voor 3,5 ton verbouwd. Het is de bedoeling dat dit de plek wordt waar bedrijven, onderwijsinstellingen, burgers en andere organisaties(waar nodig in overleg met de gemeente), samen komen om allerlei plannen die moeten leiden tot een duurzame samenleving te bedenken en nader uit te werken. Om daar meer bekendheid aan te geven en een frisse start te maken, was er zaterdag een Open Dag gepland. Enkele zwarte bolhoeden van het IQ Aarmoeinieke werden ook al vroeg gesignaleerd op het plein waar wethouder Klaar Koenraad rond 12.00 uur, voorafgegaan door een korte Wind-dans choregrafie van Viva La Dans, de officiële opening verrichtte.
'Dit complex leent zich uitstekend voor duurzame initiatieven. We hebben met zijn allen een grote klus te klaren, de energietransitie waar we nu voor staan, zal van iedereen de nodige inspanningen vereisen. Het accent komt daarnaast op hergebruik te liggen. Voorts is het goed voor de leefbaarheid en de veiligheid in dit gebied. Met name de bewoners van De Douanier trokken regelmatig bij de gemeente aan de bel vanwege de wat unheimische sfeer. Nu er letterlijk weer leven komt in het gebouw, zal dat ongetwijfeld ook verbeteren', aldus Koenraad. Omdat het complex uiterlijk nog wel verbeterd te worden, heeft de gemeente een prijsvraag uitgeschreven. De beste ideeën die zich lenen voor uitvoering worden gehonoreerd met de uitvoering daarvan. De voorzitter van het IQ-Aarmoeinieke is maar wat trots dat voor de naam Kaai-Duurzaam is gekozen. 'Dat bevestigt het IQ in de stelling dat onze Kaai het echte middelpunt is van Roosendaal. Onze suggestie luidt: Vestig een brouwerij in het gebouw. De Roosendaalse biertjes glijden lekker weg door de keel en bovendien maakt het allerlei dure transporten van buitenaf. overbodig. 'Dat nemen we zeker mee', beloofde Koenraad met een klein knipoogje. Aansluitend konden de bezoekers een kijkje nemen binnen het gebouw. Dat leverde helaas een nogal teleurstellende ervaring op.
In de immense hal stonden bij de muren slechts wat informatiestandjes opgesteld. In een vrij onzichtbaar zijzaaltje werd de korte film 'Vier de Wind' met tussenpozen van een half uur vertoond. De boodschap was helaas nogal naief. Hoe nuttig wind op zich ook is voor de energietransitie, met alleen wind redden we het echter niet, zo hebben onder meer dramatische onderzoekcijfers recentelijk aangetoond. De windopbrengst is het afgelopen jaar fors bij de verwachtingen achtergebleven, bovendien is lang niet iedereen blij met die grote gevaartes in het (boeren)land. Wat mij daarnaast verbaasde, is dat zo weinig werk was gemaakt van de ruimtelijke aankleding. Je hebt immers maar een kans voor een eerste indruk. Met het plein werd verder ook al niets gedaan, behalve als pleisterplek voor een vette warme hap. Waarom geen gezellig terras ingericht in het midden van de hal, voorzien van levende muziek, geproduceerd door bij voorbeeld Remko Willems uit Nispen, een van de tien beste gitaristen van Nederland. Akoestisch bovendien, dus zeer duurzaam. Als je het publiek lang(er) vast wil houden moet je ze ook visueel het nodige te bieden hebben. Nu liepen de meeste bezoekers na één hooguit twee rondjes de ruimte al weer uit.
Hoe nuttig een dergelijk centrum ook kan zijn, het lijkt mij dat de toekomstige bewoners van Stadsoevers in dit stukje vernieuwde Kaai meer gediend zijn met een supermarkt. Winkelvoorzieningen zijn er nauwelijks in dit gebied en onbegrijpelijkerwijs ook niet gepland. De bewoners moeten dus steeds het spoor oversteken voor de dagelijkse boodschappen. De Jumbovestiging in de Rembrandtgalerij heeft lang niet genoeg capaciteit voor een extra complete wijk. Een misser waar ik het gemeentebestuur al vaker op heb geattendeerd. Maar luisteren ho maar!

Vrijdag 17 september 2021

HOE PARKINSON DE GEVIERDE OPERASTER IN ZIJN GREEP KREEG

Plotseling stond hij daar in de volle schijnwerpers van de kleine zaal van De Kring. Tot voor enkele jaren als gevierde ster in een van de klassieke opera's of als lid van De Drie Baritons, een driekoppig gezelschap dat hij jarenlang met Henk Poort en Marco Bakker vormde. De mooie bijpassende kostuums en smokings hadden donderdagavond plaats gemaakt voor een simpel blauw shirt en een spijkerbroek. Hij stond daar nu in zijn bijna naakte zelf. Maar nog vol passie en trots.

 

Drie jaar geleden werd Ernst Daniël Smid gediagnosticeerd met een levensbedreigende vorm van de ziekte van Parkinson. Zijn aangrijpende verhaal lag ten grondslag aan de productie 'Smelt', met Smid als een van de twee personages die beiden op hun manier met het leven en carriere worstelen.

 

De een (Roán ten Cate, 24 jaar) is net afgestudeerd van de toneelschool en vastberaden om de wereld te veroveren. De ander (Ernst Daniël Smid, 67 jaar) had die wereld ooit aan zijn voeten liggen, maar met het verstrijken van jaren is zijn glansrijke carrière als een van de grootste operazangers van Europa langzaamaan steeds meer in verval geraakt – evenals zijn eigen lichaam, nadat bij hem een aantal jaar geleden de ziekte van Parkinson werd geconstateerd. Samen bevinden zij zich in twee tegengestelde levensfases: de een aan de voet van de Olympus, vol hoop en goede moed, de ander aan de andere kant van de berg, na er na een glorieuze beklimming keihard te zijn afgedonderd.

 

In hun dialogen onderzoeken ze de vraag welke rol identiteit, succes en ambitie een rol spelen in het leven. Wie ben je eigenlijk, wie wil je zijn en hoe denk je dat anderen jou zien? En wat is succes eigenlijk, behalve een tussenstation tussen de as die we waren en de as waartoe we wederkeren? Sterker nog, wat is het nut van een tussenstation? Hoe groot het voetstuk ook waarop we ons geplaatst zien door anderen, we zijn immers allemaal maar passanten zonder wie de Aarde gewoon onbekommerd 24 uur rond zijn as en in circa 365 dagen een rondje rond de zon blijft draaien. Je wordt zonder dat je wat gevraagd wordt geboren en vrijwillig afscheid mogen nemen is er ook niet bij. Het is werkelijk een schande dat er in een rechtsstaat als Nederland geen recht op euthanasie bestaat. Maar dat is weer een ander verhaal.

 

De gaande en de rijzende ster (althans dat verwacht deze zelf) weten elkaar gedurende bijna anderhalf uur op onderhoudende wijze aan de praat te houden. Het aandeel van Ten Cate is daarin veel groter dan van Ernst Daniel Smid. Deze verschijnt slechts met tussenpozen op het toneel, vooral om wat wijsheden te verzuchten. 'Waar ben je in hemelsnaam mee bezig?', roept hij vertwijfeld uit als de jongeling het in zijn ogen te bont maakt. Overdaad schaadt op het podium, zo heeft zijn lange carriere hem wel geleerd. Het was pijnlijk om te zien hoe het Parkinsonspook Ernst Daniel Smid in zijn genadeloze greep heeft gekregen. De handen lieten zich nauwelijks nog controleren en dirigeren. Helaas was de voorstelling althans in mijn ogen niet Ernst(ig) genoeg. Ik had hem aan het eind van het verhaal graag nog even vocaal voluit willen zien en vooral horen gaan. Eventueel los van het verhaal. Na afloop was er nog een emotioneel weerzien tussen artiest en familieleden, vrienden en bekenden. In mijn radioprogramma Spotligt op Radio Stad FM in Roosendaal heb ik Ernst destijds vaak telefonisch te gast gehad. Ook heb ik hem een paar keer persoonlijk ontmoet in het Chasse Theater in Breda ontmoet. Die behoefte heb ik deze keer weten te onderdrukken, ondanks dat daar gelegenheid genoeg toe was. Het is goed zo. Ik hoop vurig dat hij de rest van zijn leven als waardevol genoeg mag blijven ervaren.

En wie weet, zien we hem toch nog een keer terug in De Kring. Het lijkt me bij voorbeeld interessant om hem samen met Henk Poort en Marco Bakker op het podium herinneringen te horen ophalen aan die gouden tijden van weleer. Indien het zingen niet meer lukt, zal Poort ook die rol graag op zich nemen, daar ben ik van overtuigd.

 

'Smelt' - spel Ernst Daniel Smid, Roan ten Cate, gezien door Jaap Pleij op donderdag 16 september in de kleine zaal van De Kring.

Maandag 13 september 2021

MARC LINDEIJER GEÏNSTALLEERD ALS PASTOOR

Een bomvolle St. Josephkerk was er zondagochtend getuige van hoe Marc Lindeijer werd geinstalleerd als pastoor van de Sint Norbertusparochie. Kees Maas, vice-voorzitter van het parochiebestuur, zei in zijn welkomstwoord net als de rest van het bestuur blij te zijn met zijn komst, te reken op een goede samenwerking en de toekomst met vertrouwen tegemoet te zien.
Vicaris-generaal H. Lommers bevestigde Lindeijer overeenkomstig de benoemingsbrief van mgr. Liesen als pastoor en droeg hem 'de herderlijke benoeming op van de Sint Norbertusparochie'; Moge uw hart zich blijvend openen voor de gelovigen die aan u worden toevertrouwd. Ik vertrouw er ook op dat u bijzondere aandacht geeft aan armen, moedelozen en eenzamen' . Daar stemde Lindeijer bij de hernieuwing van zijn wijdingsbeloften graag mee in. 'Ik bid dat God die dit goede werk in u begonnen is het ook zal voltooien', aldus Lommers. Aansluitend kreeg Lindeijer in processie de tekenen van het pastoorsambt aangereikt: de sleutels van de drie kerken, de hostieschaal, de kelk, het altaarmissaal, de sleutel van het tabernakel, het Evangelieboek, de doopschelp, de paarse stola, de witte stola en de ziekenolie. Staande achter het altaar overhandigde de vicaris-generaal de nieuwe herder ook nog de hostieschaal, de kelk, het altaarmissaal en de tabernakelsleutel. In zijn slotwoord beloofde Lindeijer met alle krachten die hem gegeven zijn zich tot het uiterste in te gaan spannen om zijn vele taken vorm te geven. 'Ik vertrouw mij toe aan u allen, ik voelde me hier direct welkom, dus dat gevoel van vertrouwen is wederzijds'. Aansluitend was er in de tuin van de parochie nog een gezellige nazit, waarbij iedereen persoonlijk kon kennismaken met de pastoor.

 

Vrijdag 10 september 2021

LOUIS VAN GAAL KEERT TERUG ALS DE NIEUWE VERLOSSER

De kinderhand van het kleine Nederland is in deze tijd vol rampspoed snel gevuld. Wat enkele klinkende voetbalzeges op twee tegenstanders van het wat mindere garnituur al niet vermogen. Van Hugo Borst tot Angela de Jong, vrijwel alle columnisten schieten woorden te kort om Louis van Gaal te bewieroken en op een ongekend hoog voetstuk te plaatsen. Hij mag niet alleen meer naast hoge bomen staan, Louis heeft ze al ver achter zich gelaten. Hij vertoeft al bijna zeventig jaar in ons midden, maar nu, beland in zijn derde voetbaltrainersjeugd lijkt Louis dan eindelijk op weg te zijn om zijn heilige missie te volbrengen. Nederland Wereldkampioen Voetbal. Met minder neemt hij geen genoegen meer.

 

In 2014, bij aankomst op Rotterdam Airport (het vroegere Zestienhoven), stelde hij tot ieders verbazing onomwonden niet tevreden te zijn met de behaalde bronzen plak. 'Als je gaat voor de eerste plek en je komt terug met de prijs behorend bij de derde plek, maakt dat Louis van Gaal niet bepaald vrolijk. Missie niet geslaagd dus', sipte hij in de microfoon. Dat daar een prachtige overwinning in en tegen Brazillië aan vooraf ging, deed voor zijne koninklijke hoogheid niet ter zake. Slechts 'the winner takes it all'. In de zomer van 2022 moet het na drie verloren WK-finales (1974, 1978, 2010) dan eindelijk gaan geschieden. Dat 'we' ons eerst nog moeten plaatsen voor dat WK lijkt inmiddels een uitgemaakte zaak. Voorts schijnt niemand zich nog druk te maken dat deze historisch zwaar beladen voetbalweg zijn bekroning en bekoring moet krijgen in het snikhete Quatar, niet zo lang geleden nog lag deze materie zeer gevoelig vanwege het grote aantal omgekomen bouwvakkers van buitenlandse afkomst voor wie dit het laatste karwei was. Alleen Johan Derksen 'bezondigt' zich nog weleens aan een grijsgedraaide berisping en een welgemeend foei.

 

Als het aan AD-diva Angela de Jong ligt, gaat Louis van Gaal na deze voetbalklus te hebben geklaard linea recta orde op zaken stellen in het tv-wereldje. 'Als je ziet hoe snel en gemakkelijk het hem (Louis dus) lukt om het ingedutte Oranje van nieuw elan te voorzien, dan moet het hem met een paar ingedutte televisiemakers toch ook lukken zou je zeggen'. Tja, zou je misschien zeggen. Maar zelfs voor Louis is het een (wellicht te) zware krachtsinspanning om dit voor de tv gezeten volk nog te laten JUICHEN!. Anderen zien in hem niet alleen de aangewezen persoonlijkheid om de vastgelopen formatie vlot te trekken, met een functie voor de 'afvallige' CDA-er Pieter Omtzigt in de kielzog van het kabinet Louis van Gaal 1 en niet elders zou hij ook als premier bepaald geen slecht figuur slaan. Kortom, hij is nog lang niet klaar met de BV Nederland.

Een tijdje geleden heb ik een boek geschreven met als titel 'De nieuwe verlosser die niet voor Oranje wilde uitkomen'. In zijn geheel terug te vinden op mijn nieuwssite www.roosendaalspleijdooi.jimdofree.com. Het boek vertelt het verhaal van een ongekend Amsterdams voetbaltalent, genaamd Johan van Oldenbarnevelt. Omdat hij een directe afstammeling is van de legendarische raadspensionaris (destijds een nieuwe functie, vergelijkbaar met die van premier) voelt hij er echter niets voor om een oranjeshirt, de kleur van de koninklijke familie, aan te trekken. Was het immers niet Prins Maurits die in 1619 eindverantwoordelijk was voor de executie door het hoofd van Johan van Oldenbarnevelt via allerlei rechterlijke dwalingen op het hakblok te laten plaatsen. Toen de media in 2019 uitvoerig stil stonden bij deze laffe moord, zette dit de jonge Johan aan het denken. Hij ging zich uitgebreid verdiepen in de persoonlijkheid van zijn verre voorvader. Het boek beschrijft de worsteling die hij doormaakt bij de vraag 'To be in Orange or not to be at all'. Wellicht leent Louis van Gaal zich als nieuwe verlosser voor een passend vervolg. Maar 'we' moeten ons natuurlijk wel eerst zien te plaatsen voor die bloedhete voetbalnachtmerrie in het Midden-Oosten.

Dinsdag 7 september 2021

AH-ROSELAAR BESCHOUWT OOK HET KOPIEERAPPARAAT ALS EEN OVERBODIG ONDERDEEL VAN HAAR KLANTENSERVICE

Het boodschappen doen bij AH-Roselaar mocht ik graag combineren met het kopiëren van documenten. Daarbij moest ik er wel rekening mee houden het handgeschreven opschrift 'DEFECT' op het apparaat, geplaatst voor de kassa's, aan te treffen. Dat gebeurde niet zelden.
Erg veel haast werd er doorgaans niet gemaakt met de reparatie. Die bezoekjes waren dus nogal vaak tevergeefs. Begin deze week trof ik hier echter een open plek. Weg apparaat. Alleen het bordje wees nog misleidend naar beneden. Dat was een paar dagen later ook verdwenen. Na het gratis kopje koffie is nu dus ook het kopieerapparaat gesneuveld. Definitief, leerde navraag bij de 'klantenservice'. AH heeft een vreemde opvatting van het begrip klantenbinding.

Dinsdag 7 september 2021

"MANNEN HEBBEN HET WORSTELEN BEDACHT, VROUWEN HEBBEN DE SPORT GEPERFECTIONEERD"

Bij de recentelijke Olympische Spelen in Japan werd nogal gehamerd op het thema 'gelijkheid'. Er zou geen enkel verschil mogen zijn in de behandeling van vrouwelijke en mannelijke deelnemers. Sceptici merkten op dat wanneer je voor deze weg kiest ook de uiterste consequenties niet uit de weg mogen worden gegaan. In hun visie zou er ook op de mat, het veld of de zaal geen onderscheid meer mogen worden gemaakt tussen mannen en vrouwen. Dus net als bij het korfbal gemengde basketbalteams, voetbalteams en volleybalteams. In navolging van de Nederlandse filmindustrie waar zowel mannen als vrouwen met ingang van dit jaar in aanmerking komen voor de titel 'beste acteur'.
'Als vrouwen zonodig net zo veel willen verdienen als mannen, moeten ze het ook maar tegen mannen opnemen. In de tennissport worden vrouwen al sinds jaren positief gediscriminieerd. In hun discipline gaat het altijd om twee gewonnen sets, terwijl bij alle grote grand-slam-toernooien mannen pas zegevieren bij drie gewonnen sets Dat betekent dat ze gemiddeld dertig procent meer arbeid moeten leveren tegen dezelfde beloning. Dat is niet eerlijk, om het kuiken Calimero te citeren. Maar daar hoor je de vrouwelijke sporters niet over', merkte een columnist verontwaardigd op, om daar nog eens toe te voegen: 'Bij vechtsporten zijn de deelnemers onderverdeeld in gewichtsklassen. Er is daar dus sowieso geen reden om dat sekse-onderscheid nog langer te hanteren. En denk maar niet dat de mannen de vrouwen zo gemakkelijk verschalken. Diverse filmpjes op youtube onderstrepen dit. Een bekende leus in de vrouwelijke worstelwereld is: Mannen hebben het worstelen uitgevonden, vrouwen hebben het geperfectioneerd. Inderdaad valt op dat de dames met name in tactisch opzicht vaak beduidend beter zijn dan hun mannelijke opponenten.

 

Een probleem waar de sportwereld binnenkort sowieso massaal mee te maken krijgt is: hoe gaan we om met transgenders? Delen we die in bij de mannen of de vrouwen. Een ander argument luidde dat het in de sport net als in de kennisquizz met Maarten van Rossem en Philip Freriks moet gaan om de beste mens, niet om de beste man of vrouw. De vraag is bij voorbeeld hoever tennisdiva Serena Williams zijn gekomen als dat onderscheid bij de start van haar carriere al niet meer was gemaakt. We zullen het nooit weten. Maar het is inderdaad vreemd dat een ijzersterke vrouwelijke spits niet in de voorhoede van Feijenoord 1 mag spelen alleen op basis van haar geslacht. De sportwereld is een van de laatste bolwerken (de paardensport en korfbal uitgezonderd) waarin mannen en vrouwen elkaar in het 'strijdperk' niet tegenkomen. Transgenders maken wellicht onbedoeld een einde aan deze laatste muur in de samenleving. Het levert in ieder geval interessante discussies op. Hoe zou zijne majesteit Louis van Gaal hier over denken?, zo vraag ik me op mijn beurt af.

 

In Amerika deed het verhaal van worstelaar Mack Beggs nogal wat stof opwaaien. Hij was toen in de overgang van vrouw naar man. De 17-jarige en zijn/haar worsteltegenstanders wilden het dan ook het liefst tegen jongens opnemen, maar dat mocht niet volgens de regelementen. Prompt werd hij/zij daarom kampioen van de staat Texas onder de vrouwen.

 

Volgens zijn tegenstanders is dat oneerlijk. Door de testosteron, een mannelijk hormoon dat hij slikt, zou hij een voordeel hebben ten opzichte van zijn vrouwelijke opponenten. Toen hij de competitie won, werd hij uitgejoeld.

 

Beggs vertelde de Dallas Morning News dat hij liever niet had meegedaan, maar dat hij zijn teamgenoten niet in de steek wilde laten. Beggs' familie probeerde de transgenderjongen mee te laten doen met de jongens, maar volgens de Amerikaanse bond voor universiteitssporten kan dat niet. Bij de indeling van jongens en meisjes wordt gebruik gemaakt van de geboorte-akte en daarop staat dat Beggs een meisje is.

 

Zijn tegenstanders noemden hem desondanks een valsspeler. Een meisje durfde het tijdens een regionale wedstrijd een week eerder niet tegen Beggs op te nemen en liet daarom tijdens de finale verstek gaan. De ouders van een ander worstelend meisje probeerde de deelname van Beggs aan de competitie tevergeefs te blokkeren.

 

De sportbond ging hier niet in mee, omdat Beggs niets deed wat niet mag. Het gebruik van testosteron is toegestaan, omdat hij een medische indicatie heeft.

 

Grootmoeder Nancy Beggs zei tegen Dallas Morning News dat de wedstrijd niet ging om welke student het beste was. "Deze competitie staat in het teken van vooroordelen, haat en onwetendheid'.

 

Maandag 6 september 2021

JAN ROT NEEMT AFSCHEID MET "OK BOOMER"

Het wordt bij voorbaat een gedenkwaardige avond op 15 oktober in De Kring. Het publiek staat allesbehalve een goede vrijdag te wachten. Wel een mooie belevenis die waarschijnlijk bol staat van nostalgie, herkenbare melodien en melancholie. Velen zullen het niet droog houden. Er zullen zich ongetwijfeld taferelen afspelen die herinneringen oproepen aan 'Liedje voor als ik er niet meer ben' waarmee Robert Long (eveneens 63 jaar) begin deze eeuw zijn laatste show afsloot. Zanger Jan Rot, onder voormalig directeur Leo Kievit uitgegroeid tot een huisvriend van De Kring, had het Rotterdamse Oude Luxor in december 2022 al afgehuurd, om zijn dan 65-e verjaardag met tal van vrienden, bekenden, familieleden en vooral fans op passende wijze te vieren. Zelfs als de wonderen de wereld nog niet definitief hebben verlaten, komt het er niet van. Jan Rot is zoals bekend ongeneeslijk ziek. De medische wereld geeft hem nog hooguit een half tot heel jaar te leven. Een ding staat daarbij vast. Zonder Jan Rot ziet de wereld er weer een stuk rotter uit. Nuchter als hij is, heeft hij het Oude Luxor wel gevraagd of deze geplande 'muzikale verjaardag' een jaar vervroegd kan worden.

 

In een uitgebreid interview in de bijlage van het AD van afgelopen zaterdag ontvouwt Rot zijn 'toekomstplannen'. Hij is vastbesloten om zich door de uitgezaaide darmkanker niet uit het veld te laten slaan. Hij voorspelt dat dit waarschijnlijk wel veranderd als hij de pijn echt gaat voelen. Wat nu gelukkig nog niet het geval is, wel moet hij zich met een stoma door zijn laatste levensfase worstelen. Een hard gelag voor een 63-jarig podiumdier dat artistiek nog volop in het leven staat, hoe wrang dat ook klinkt.

 

Voor het noodlot daadwerkelijk toeslaat, wil Rot, naast zanger, hertaler, componist en ondernemer, op zoveel mogelijk fronten uitverkocht raken. Dat geldt niet alleen voor zijn afscheidsprogramma, waarmee hij al door het land trekt.

 

Op de planken in zijn huis in het Oude Noorden van Rotterdam, op een steenworp afstand van het geboortehuis van oer-Feijenoorder Jan Boskamp, heeft hij nog 1500 cd's, boeken en zelfs platen die op een koper wachten. De zakenman in hem hoopt en verwacht wel gedurende de tournee van deze bonte verzameling verlost te worden. 'Ok Boomer' laat zich het best omschrijven als een uiterst persoonlijk testament, waarin hij al zijn favoriete hertaalde meesterwerkjes heeft gebundeld. Daar zit ongetwijfeld ook het liedje tussen dat hij voor zijn veel te vroeg overleden lieve moedertje schreef, dat hem zelfs een cultuurprijs opleverde. Een afscheid dat nooit went, hoe oud je zelf ook mag worden. Zoals het een goede huisvriend betaamt, neemt Jan Rot uiteraard ook afscheid van zijn uitgebreide achterban in Roosendaal. Op vrijdag 15 oktober valt voor hem met OK Boomer definitief het doek in De Kring. Welgemeend advies: neem voldoende zakdoekjes mee.

 

Jan Rot gaat in OK Boomer terug naar de jaren 60. Hij koos voor elk jaar zijn favoriete lied en met topgitarist Laszlo Versteeg naast zich komen dan uiteraard de Beatles, Stones, Who en Kinks voorbij, maar ook hits die je bijna was vergeten. Ook zijn de herinneringen, weetjes en verhalen. Met vertedering kijkt Jan terug naar zijn peutertijd in Arnhem, zijn jaren in Indonesië als kind in een zendingsgezin, het verlof in 1967 waarin hij popmuziek ontdekte, en besloot: ik word later zanger. Die droom kwam uit, en nu is hij inmiddels de zestig gepasseerd, in het besef dat de tijd nu sneller gaat dan jij. Maar is dat erg? Hoe hou je zowel het jongetje in jezelf levend als dat je meegaat in de tijd? Ook dat hoor je in OK Boomer!