Vrijdag 31 augustus 2018

Wat er zo bijzonder is om als wielrenner over de kasseien te koersen?  Oud-renner Jacques Hanegraaf ging er woensdagmiddag in  de Bergse stadsschouwburg De Maagd eens goed voor zitten.  ‘Het is symbolisch voor het leven als zodanig. Je bent helemaal afhankelijk van de vorm van de dag. Je moet helemaal tip-top zijn en in optimale conditie verkeren. Zo niet, dan zijn de kasseien je grootste vijand en voel je ze door merg en been gaan. Maar dan nog zit zo’n parcours vol valkuilen.  Domme pech, zoals valpartijen liggen altijd op de loer. Van belang is dat je constant het overzicht behoud en vanaf het begin de juiste positie kiest.  Maar ideaal is het nooit, de kasseien kun je maar het beste zo snel mogelijk achter je hebben. In het normale leven draait het ook om vallen en opstaan, lekker in je vel zitten en gebrand zijn op succes. Vandaar die parallel’.
Naast  het door John van Ierland geschreven boek  is ‘Kasseien’ op donderdag 27 september in De Maagd ook voor het eerst als theaterproductie te beleven. In de ogen van directeur Kees Meijer gaat het hier om ‘een uniek project waarvan de wereldpremière is gepland in het mooiste theater van het westelijk halfrond’.  Daarbij introduceerde hij het woord ‘wielertheater’. ‘Net als bij kunst en cultuur draait het in de sport om het leveren van topprestaties. Het idee begon te leven tijdens de recente Zilverexpositie in het Markiezenhof. Aansluitend werd onder abominabele weersomstandigheden de ‘Zilver Medal Tour’ verreden. Vrijwel iedereen die daar bij betrokken was, gaf te kennen dat we nog een keer zoiets speciaals zouden moeten doen. Geen Medal Tour meer, een sportief treffen was wel mooi geweest. En zo kwam langzaam de gedachte aan een theaterproductie bovendrijven’, ging Meijer nog even verder. Uiteindelijk resulteerde dat in een samenwerking tussen Cultuurbedrijf Bergen op Zoom, De Maagd, Woordmagie en Kas-producties. Regisseur Diemer van Wijk meldde desgevraagd het als zijn grootste uitdaging te zien om op het podium letterlijk beweging te krijgen in het stuk. ‘We kunnen de acteurs moeilijk rondjes laten rijden op het toneel. Daarom hebben we optimaal gebruikgemaakt van visuele middelen, zoals geluid, beeld en licht, om dit effect te bereiken. Het eindresultaat is er dan ook naar’. ‘Kasseien’  belicht het korte maar bewogen leven van Freek, een Jordanese schelm die aan de armoede wil ontsnappen. In zijn zoektocht naar een beter leven slaat hij aanvankelijk een verkeerde weg in. Via de harde weg leert hij dat diefstal niet loont en tot ongewenst drama leidt, maar werken in een winkel of als stratenmaker komt zijn levensvreugde ook niet ten goede.  De steen, oftewel de kassei, gaat hem steeds meer tegenstaan, net als de ‘geborgenheid’ van schoonpapa’s winkel. Freek besluit het roer radicaal om te gooien en omarmt de racefiets als laatste redmiddel om aan de armoede en de uitzichtloosheid van het bestaan te ontsnappen. Bovendien is dit de ultieme kans om een mentale zege te behalen op de door hem zo vervloekte kasseien. Bij een renner uit Amsterdam denk je automatisch aan de veel te vroeg overleden Gerrie Kneteman. Hij blijkt inderdaad samen met onder anderen Henny Marinus en Roger de Vlaeminck de grootste inspiratiebron te zijn geweest voor de auteur. In dit wielertheater is ook een wielercafé ondergebracht. De Vlaamse speaker René Vermeiren ontvangt illustere gasten als Rudi Pevenage, Johan van der Velde, Jacques Hanegraaf, Gaby Minneboo en ook zijn er gesprekken over deelname gaande met Michael Boogerd.  Diemer van Wijk omschreef Vermeiren als de Vlaamse Kees Maas. De Nederlandse, de enige echte dus, kon zich niet vrijmaken voor deze productie.  Voor het schrijven van het script heeft John van Ierland zich grotendeels laten leiden door het boek. ‘De successen die Freek boekt, maar ook het verlies dat hij moet incasseren, worden op het podium afgewisseld met de ware verhalen die deze oud-renners hebben beleefd. Een dergelijke toneelopzet past in geen enkel hokje en dat maakt het bij voorbaat al een boeiend theateravontuur. Ik kijk met verlangen uit naar de wereldpremière’, aldus Diemer van Wijk. De grotendeels uit Bergen op Zoom afkomstige cast bestaat uit: Isabelle Dencher, George Stander, Koen van Dongen en Bianca van den Belt, wielertechnisch aangevuld met onder anderen John van Ierland, Jacques Hanegraaf, Ludo Peeters, Cees Bal, Gaby Minneboo, Johan van der Velde en Geert Polak. Het programma van de persconferentie vermeldde ook nog: de cast zingt een lied uit ‘Kasseien’.  Daar kwam het helaas niet van. De teksten worden gezongen op bestaande melodieën.
Kasseien (een roman, een theater en een wieler café tot een geheel verenigd door middel van zang, fotografie, film, literatuur, toneel, wielrennen en vertellingen) regisseur Diemer van Wijk, script John van Ierland, gaat op donderdag 27 september in wereldpremière in De Maagd in Bergen op Zoom.         

Donderdag 30 augustus 2018

Voorafgaande aan het concert dat hij samen met volksmuziekgroep Smidje Verholen dinsdagavond verzorgde in de tuin van het Tongerlohuys zat beiaardier Toni Raats nog met een grote vraag. ‘Wit Smidje wel waor d’n kleepel angt?’ Even voor 22.00 uur, nadat de laatste klanken van het traditionele slotnummer ‘De Wereld vergaot’ waren verstomd, gaf hij –razendsnel naar beneden geklommen- zelf het verlossende antwoord. Niet alleen hebben Paul, Rietje, Roy, Hans, René en Jac deze muzikale vuurproef overtuigend doorstaan, maar zonder enige aarzeling bevestigde Toni ten overvloede dat Smidje als een van de grootste iconen van de Roosendaalse- en zelfs de West-Brabantse cultuur mag worden beschouwd.
Terwijl ammekoarprater Hans Luiten dacht dat hij al lang achter het carillon in de nok van de St. Jan zat, meldde Toni Raats zich rond 20.00 uur doodleuk bij de microfoon om het in grote getale opgekomen publiek welkom te heten en tekst en uitleg te geven over de achtergronden van deze bijzondere samenwerking. ‘In verband met Roosendaal 750 Jaar wilden we graag iets aparts wegzetten. Uit de eerste contacten bleek al snel dat deze mannen en ene vrouw veel verstand hebben…..van muziek’.  Raats staat bekend als een musicus die zijn vak uiterst serieus neemt en daarom had hij de volksmuziekgroep gevraagd om hem ter voorbereiding op dit concert enkele stukken bladmuziek toe te sturen. Maar daar kwam het eerste cultuurverschil meteen aan het licht. ‘Wij doen helemaal niet aan bladmuziek. Het gaat bij ons om de totale sfeer rond een optreden, de muziek alleen is niet zaligmakend’, lachte Luiten. In hun missie om de volksmuziek en de bijbehorende (fantasie)verhalen aan de vergetelheid te ontrukken, vertrouwen deze cultuurbewaarders uitsluitend op hun muzikaal gevoel. En dat gaat al tientallen jaren boven verwachting. Eind jaren tachtig heb ik Smidje eens naar café De Luiten (al lang ter ziele) weten te lokken om een leutig avondje te verzorgen voor de leden van Solo’89, een club van singles opgericht door Adrie Huybregts. De tijd lijkt voor Smidje wel stil te hebben gestaan. Uiterlijk zijn ze nauwelijks veranderd, alleen is de veel te vroeg overleden voorzanger Wim Ernest vervangen door Bredanaar Paul van Hulten. Het geluid klinkt nog steeds zeer vertrouwd. Niet verwonderlijk dat historicus Jan van Nassau, die een worst aan Clara had geofferd ter bevordering van het welslagen van de avond, de stoelen niet aangesleept kreeg.  Het leek wel of Tout Cultureel Roosendaal zich dit gratis buitenkansje niet wilde ontzeggen. De belangstellenden kregen zuivere waar voor hun aanwezigheid en mooi weer als extra bonus. Het was heerlijk toeven in de Tongerlotuin, die naar verwachting het komend seizoen verder aangekleed wordt.  Ook voor het personeel van De Kring was dit een goede vuurdoop zo kort na de vakantie. Leo de Jaeger met het fototoestel op zijn buik (‘Ik maak fotoreportages voor de gemeente van alles wat met Roosendaal 750 Jaar te maken heeft’) was eveneens een vertrouwd ‘verschijnsel’. Kortom, met nog ruim twee weken te gaan voor De KringProef was het weer bijna business as usual in De Kring.
In tegenstelling tot wat op hun gezichten te lezen stond, opende Smidje met evergreens als ‘Mien kopke doen zo’n zeer’ en het spookverhaal over ‘De Rucphense Hei’. Het slotakkoord van het carillon zorgde voor een unieke opname. De conditie van Raats bleef de aanwezigen verbazen. Nadat Hans Luiten na drie kwartier zang- en vertelkunst de pauze had ingeluid, was hij in een mum van tijd weer beneden om zich onder het publiek te begeven. De techniek stond deze avond weer eens voor niets. ‘Ik heb alles van beneden daarboven perfect meegekregen, zonder enige vertraging of ruis op de lijn. Daardoor raakten we perfect op elkaar ingespeeld’, meldde hij desgevraagd. In het tweede gedeelte was het onder meer genieten geblazen van de Nederlandse versie van ‘The Sic Note’, een Iers acapellastuk dat vooral bekend is in de uitvoering van Sean Cannon van The Dubliners (sinds zes jaar ter ziele). Paul van Hulten bracht het verhaal van de onfortuinlijke Paddy met wisselende maar passende emoties voor het voetlicht. Na afloop dit concert nog even geëvalueerd met Anita Lambregts, de partner van de eensnarige bassist René. Wij worstelen al een tijdje met de vraag of een optreden van Smidje geschikt is voor de bewoners van Huize St. Elisabeth, waar mijn Ma al bijna drie maanden verblijft en in goede handen verkeert van onder anderen Anita. Mijn gevoel zegt dat mits de repertoirekeuze daarop afgestemd is en Hans zijn verhaaltjes kort en bondig vertelt deze vraag met ja beantwoord kan worden.  Maar deze donderdag middag gaan we eerst maar eens genieten van het optreden van zangkoor ’t Craeyenest.  Zeemansliederen gaan er bij Ma ook altijd wel in.     
Het volgende Tongerlotuinconcert staat gepland voor 11 september. Vocaal ensemble Stramien mag dan de muzikale strijd aanbinden met het klokkenspel. 

Historie volksmuziek in Brabant
In de tweede helft van de vorige eeuw bruiste de volksmuziek in Brabant volop. Diverse groepen vertoonden op menig festival hun kunsten. Muzikanten vormden nieuwe combinaties waarvan de meeste weer ter ziele gingen. Toch spelen sommige van die formaties nog tot vandaag de dag. Smidje Verholen startte in 1981 op de midzomer-feesten van Roosendaal. Van de originele bezetting is alleen zanger en multi-instrumentalist Hans Luijten nog over. De groep wist zich te onderscheiden met schone historiën over kleurrijke figuren zoals Broeder Bert en Smidje Verholen. Deze laatste, een goedaardige handwerksman gaf zijn naam aan de groep kort na de start. Naast de traditionals leverde ook de (overleden) dichter-schrijver Michel de Koning aanvankelijk tekstliederen. Ik zag Smidje voor het eerst aan het werk tijdens de door de groep zelf georganiseerde St. Caeciliafeesten, eerst in buurthuis Keyenburg, later in de achterzaal van Zeelandia. Hun onwrikbare motto, waar in het geheel niet mee te marchanderen viel, luidde: de toegang is gratis, maar zonder programmaboekje (kosten drie gulden) komt niemand binnen. Zelfs voor de media was Smidje onvermurwbaar. Omonia, dat zich helemaal richtte op Griekse muziek,  onder leiding van Jaap van der Gulik maakte daar zijn debuut. Inderdaad, waar blijft de tijd? Omonia beleefde enkele jaren terug zijn slotoptreden in Anno 1810 aan de Bloemenmarkt. Smidje is echter gelukkig nog springlevend en lijkt moeiteloos op zijn 65e verjaardag af te koersen. 

Dinsdag 28 augustus 2018

Vorige week was mijn telefoonlijn zo dood als een pier. Omdat ik bij de KPN een voordelig abonnement heb dat gebaseerd is op weinig mogelijk zelf bellen, kreeg ik deze onheilstijding via de mail doorgespeeld van mijn broer. Uiteraard ging ik op de website van de KPN onmiddellijk op zoek naar een mailadres waar dit euvel op gemeld kan worden. Ik kwam van een koude communicatieve kermis thuis. Zeg maar liever een miscommunicatieve kermis. Het is in het geheel niet mogelijk om via dit ultieme communicatiemiddel met de KPN te communiceren. De Klantenservice is slechts bereikbaar via het gratis nummer  0800-0402. Hoe klantvriendelijk ook, met een dode lijn is het godsonmogelijk om dit nummer te bereiken.
Niet getreurd. In mijn ouderlijk huis werkte de telefoon gelukkig wel, maar dat stuitte ik al snel op een andere onneembare hindernis. Dit verouderde toestel is niet ingesteld op doorkiesnummers van het keuzemenu. Ik kon op de 2 drukken zolang ik een ons zou wegen, het toestel gaf niet thuis. Dat probleem zou heel gemakkelijk te zijn geweest indien KPN zijn keuzemenu zo had ingesteld dat je als beller bij het niet maken van een keuze met een medewerker van vlees en bloed wordt doorverbonden. Daar waren ze bij de KPN, een bedrijf dat het notabene moet hebben van communicatie, kennelijk nooit op gekomen. Daarom bijna ten einde raad mijn broer maar verzocht om dit nummer te draaien en namens mij het probleem uit de doeken te doen. Na een kwartier –er was uiteraard weer een lange wachttijd- meldde hij zich met de geruststellende mededeling dat de KPN in mijn belgebied de volgende ochtend tussen 08.00 en 10.00 uur een uitgebreid onderzoek in zou stellen. Mijn geduld werd niet lang op de proef gesteld. Rond 8.50 uur kwam reeds het verlossende telefoontje. ‘Zo te horen doet hij het weer, meneer’, meldde de montere monteur zich. Ik juichte helaas te vroeg. Vanaf dat moment kon mijn modem geen internetverbinding meer maken. Internet is in mijn geval bij een andere provider ondergebracht, en zodoende moest deze communicatieleverancier een herstelverzoek indienen bij de KPN, waar wederom twee zenuwslopende dagen mee gemoeid waren. De montere monteur van de KPN bleek bij het herstel van de telefoonverbinding zowaar het draadje van de internetverbinding te hebben losgetrokken, zo vertelde mij monteur nummer twee.  Toen alles gelukkig weer bij het oude was, probeerde ik wederom contact op te nemen met de KPN om de directie te adviseren het 0800-nummer zodanig in te stellen dat de beller bij het niet maken van een keuze automatisch met een medemens wordt verbonden. Er zullen immers nog wel meer (oudere) abonnees zijn die met zo’n verouderd telefoontoestel opgescheept zitten. Omdat ik met mijn eigen toestel wel een keuze kan maken in het keuzemenu kreeg ik gelukkig de zo vurig verlangde menselijke gedaante aan de lijn. ‘O,  maar voor dit soort suggesties kunt u geen gebruik maken van dit 0800-nummer,  meneer’, aldus een nieuwe koude douche. Tot mijn verbazing werd ik doorverwezen naar de Facebookpagina van de KPN, waarop je een vraag- en antwoordspel kunt spelen met een anonieme gesprekspartner. Even heen-en-weer chatten leverde niet het gewenste resultaat op. De mens achter de KPN-facebookpagina bleef maar volhouden dat die keuzenummers juist in het leven zijn geroepen ter voorkoming dat bellers verdwalen in het donkere netwerk. ‘Dan krijgen ze iemand aan de lijn die van niets weet en op zijn beurt weer op zoek moet binnen de organisatie naar de juiste persoon, wat de snelle communicatie natuurlijk niet ten goede komt. Vandaar dat keuzemenu’. Het is lastig discussiëren met een computer. Ik kreeg de Facebookcorrespondent maar niet aan het verstand gepeuterd dat een menselijke tussenschakel met een speciale verwijs- en doorverbindingsfunctie juist wel de gewenste helderheid kan verschaffen. Hoe KPN abonnees met een verouderd toestel dan wel te hulp kan schieten, liet de Facebookcorrespondent  ‘wijselijk’ onbesproken. Zelfs een computer weet niet alles. Het is nu maar te hopen dat de KPN het dunne telefoonlijntje naar de Marktstede in optimale staat houdt, anders begint de ellende weer opnieuw. Ondertussen blijf ik het onbegrijpelijk en onvoorstelbaar vinden dat de KPN voor de klanten niet via de mail bereikbaar is. Dat zou het leven van onfortuinlijke (veelal oudere) bellers een stuk eenvoudiger maken.  
Het moge duidelijk zijn dat de rubriek Achterop van Rob Schouten in dagblad Trouw mijn hartelijke instemming had. Onder het kopje ‘Nieuwe Schuttingen’  schetste hij in de krant van maandag 27 augustus een soortgelijke situatie. Terecht merkte hij op: ‘De mens is immers tot beschaving gekomen omdat hij er met zijn grote brein achter kwam dat hij persoonlijk en empathisch met zijn medemens moest omgaan’.
Dat zal voor een computerstem nooit weggelegd zijn.       

Maandag 27 augustus 2018

Met grote instemming is in het algemeen, ook door de PVC,  gereageerd op het besluit van het gemeentebestuur om snor- en bromfietsers via camerabewaking te gaan weren uit de binnenstad.  Wie regelmatig op de Markt verkeert, weet hoeveel overlast veel van deze voertuigen veroorzaken.  Helaas heeft het College weer eens voor de weg van de minste weerstand gekozen. Bewoners en neringdoenden in het autoluwe gebied mogen de tol betalen. Een aanvraag voor een ontheffingsvergunning kost 44,40 euro per kenteken. 
Bij een koeriersbedrijf is daar wel het nodige voor te zeggen, maar dat ‘gewone’ bewoners dit gelag moeten betalen, is verre van rechtvaardig. De PVC verzoekt het College derhalve deze kosten niet in rekening te brengen bij de in het autoluwe gebied woonachtige burgers die deze voertuigen uitsluitend gebruiken voor woon- en werkverkeer. Daarnaast zou het College ook de geluidsoverlast die elders in het centrum wordt geproduceerd keihard moeten aanpakken.  Zoals bewoners en omwonenden van de Stationsstraat terecht constateerden, wordt dit woongebied regelmatig gebruikt als racebaan. Iets dergelijks doet zich ook voor bij de Diamantdijk ter hoogte van de Dijkrand. Met flitspalen is deze overlast adequaat te bestrijden. Het lijkt de PVC logisch dat het gemeentebestuur dit middel snel in de strijd werpt tegen die ergerlijke geluidsoverlast. Ik zal  wethouder Toine Theunis verzoeken dit punt te laten agenderen voor het bilaterale overleg tussen deze wethouder en de PVC dat voor volgende week gepland staat.

Zaterdag 25 augustus 2018

De eerste twaalf jaar van het leven van Ma staan in het teken van een voor die tijd onbezorgde jeugd. Het is sappelen geblazen voor het dagelijks brood. Ma heeft daar echter geen weet van. Met haar vriendinnetje Sien Stoep struint ze als de tijd het maar even toe laat de stad af om naambordjes te spotten. Daar vindt Ma’s nog immer grote topografische kennis van Rotterdam ongetwijfeld zijn oorsprong. Je hoeft maar een straatnaam te noemen en meestal weet ze precies te vertellen in welk stadsdeel die straat is terug te vinden. Op 10 mei 1940 is het voor lange tijd uit met de pret. De dag van het Bombardement is een keerpunt in haar leven. De stad waar ze van hield en zo verknocht aan is geraakt, behoort binnen enkele uren tot het verleden. Vanaf dat fatale moment is het woord ‘Duitsers’ voorgoed uit haar woordenboek geschrapt. Net als in zoveel andere Rotterdamse gezinnen wordt alleen nog maar gesproken van ‘die rotmoffen’. Die keer dat Jan Boskamp in toen nog Voetbal Inside vertelde dat dit gebod in Huize Boskamp ook streng werd gehanteerd, zat ze instemmend te knikken.
Al op de eerste dag van de Duitse overval is de Maas de frontlijn tussen de Nederlandse- en Duitse troepen. Op 10 mei al veroveren de Duitsers vanaf het vliegveld Waalhaven het zuidelijk stadsdeel. De rechteroever is eveneens in handen van de agressor.  De Duitsers varen vanuit op de Maas gelande watervliegtuigen in gele rubberbootjes naar de boorden van de brug en overrompelen het handjevol bewakers dat zich daar bevindt. In de middag ligt de weg naar het stadscentrum open voor de Duitsers en daarmee hebben ze in feite vrij entree tot geheel Zuid-Holland. De strijd om het centrum en de bruggen duurt nog enkele dagen, reden voor de Duitsers om op 14 mei te dreigen met een vernietigend bombardement.  Terwijl de onderhandelingen over het ultimatum nog volop aan de gang zijn, zetten Duitse oorlogsvliegtuigen met hun dodelijke lading koers naar Rotterdam. Pas tientallen jaren wordt bij een nauwkeurige constructie vastgesteld dat dit aan miscommunicatie over en weer te wijten was. De witte vlag wordt snel gehesen door de opperbevelhebber van het Nederlandse leger, maar Rotterdam verkeert lange tijd in chaos en paniek.  De door het bombardement veroorzaakte branden breiden zich door de draaiende wind razendsnel naar alle kanten uit. Rook en roet verduisteren de hemel volledig en de vuurgloed is tot in de verre omtrek te zien. Voor het gezin Proost begon toen een letterlijke zoektocht naar een nieuw leven, want ook het ouderlijk huis van Ma was ten prooi gevallen aan de vlammenzee. Later hanteerde ze in haar vocabulaire consequent de uitdrukking ‘Het Rotterdam van voor en het Rotterdam van na het bombardement’.  Het Rotterdam van na het bombardement is nooit meer echt haar stad geweest! 

Vrijdag 24 augustus 2018

Twee weken terug werd Ma zo ongeveer vanuit haar veilige huiskamer in Huize St. Elisabeth door een kordaat typje ‘meegesleurd’ naar het zangklasje in restaurant ’t Trefpunt, waar zo ongeveer alle sociale activiteiten in dit verzorgingshuis plaats hebben. En dat is achteraf gezien maar goed ook. Ma heeft in deze levensfase de neiging nee te zeggen tegen alle activiteiten die de dag wat kleur en fleur kunnen geven. De angst voor het onbekende en onverwachte speelt haar dan parten. Ik had al ervaren hoe positief ze de met zang ingevulde donderdagmiddagen onderging, dus dit onverwachte ochtendje muziekplezier mocht ze mijn inziens niet mislopen.

Achteraf was ik kordaat type, dat ik sindsdien als mijn persoonlijke sweetheart beschouw, zeg maar de ultieme Elisabeth, zeer dankbaar voor haar doortastendheid. Want wat zat Ma daar op de eerste rij lekker gezellig mee te zingen met de liedjes die tenor Nico Bolmer, eens de muzikaal leider van mannenkoor Concordia, de goed gevulde zaal in slingerde.  Ma bleek nog steeds zeer tekstvast te zijn. Een golf van ontroering ging door de zaal toen Bolmer de Sonneveld-klassieker ‘Het Dorp’ inzette. Natuurlijk mag dit populairste Nederlandstalige lied niet ontbreken bij deze vorm van samenzang, maar tegelijkertijd verbaasde me het weer eens dat het allermooiste lied uit het repertoire van Sonneveld, ‘Op Losse Schroeven’,  bij het grote publiek vrijwel onbekend is gebleven. Natuurlijk schoot ik Bolmer na afloop nog even aan om wat herinneringen aan die tijd van toen op te halen. Bij ‘die tijd van toen’ denk ik in de eerste plaats aan de muzikale reeks ‘Classic Meets Pop’ in De Kring, bestaande uit wisselende ontmoetingen tussen vertegenwoordigers van de pop- en de klassieke muziek. Niet alleen trad Bolmer daarbij op als dirigent van Concordia, de tenor in hem kon de verleiding niet weerstaan om in een ontmoeting met popkoor Akkoord de tenorsolo uit ‘Aubade Espagnole’ voor zijn rekening te nemen. Daarnaast bracht hij samen met Martine van de Kar ‘Miserere’ uit Verdi’s ‘Il Trovatore’ op onvergetelijke wijze tot leven. Dat hij nu om de twee weken de bewoners van Huize St. Elisabeth met zijn nog immer prachtige stemgeluid een mooie muzikale beleving cadeau doet,  is allerminst ingegeven door verveling. Bolmer is naar eigen zeggen nog bijzonder actief in de Vlaamse operawereld. ‘Ach, zo bijzonder is het niet. Ik vind het gewoon leuk om samen met mijn kompaan (wijst op de pianist) die liedjes van weleer weer eens te kunnen zingen.  En als je daar spelenderwijs een groot aantal  aan huis gebonden, oudere mensen een groot plezier mee kunt doen, geeft dat dubbel zoveel voldoening. We doen dit ontzettend graag, en verlaten telkens als blije en dankbare muzikanten dit fijne verzorgingshuis’. Ik geef Bolmer ten afscheid de suggestie mee om de bewoners op de donderdagmiddag eens ter afwisseling op een klassiek recital te trakteren. Bolmers reactie is in muziek verpakt. ‘Wat een schitterend idee’, brengt hij dit prachtige ensemblestuk uit de musical  ‘De Engel van Amsterdam’ (met onder anderen Jasperina de Jong, Lex Goudsmit, Leen Jongewaard) terug in mijn herinnering. En dat hebben Ma en ik allemaal te danken aan de sweetheart van Huize St. Elisabeth, oftewel ‘De Engel van Roosendaal’. 



Op Losse Schroeven (Banning. Van der Plas en Halsema)
Het stond al eeuwenlang in dikke boeken
al hield je twijfels en al bleef je zoeken
toch leefde je niet zomaar op de tast
bepaalde dingen stonden voor je vast
maar als ik in de buurt kom van je graf
dan nemen ze je zelfs dat nog af

Lieve Marie, ik voel me zo verloren
en ik weet niet eens meer of je me kunt horen
maar ik moet het kwijt, want ik geloof ik zie
dat we genept zijn, jij en ik, Marie
Ik hoorde een preek vanmorgen in de kerk
over de hemel, wat dat eigenlijk is

En van die preek, Marie, ben ik van streek, Marie
't Ging over later, waar de mensen later bleven
Dat is vandaag, Marie,
een open vraag, Marie
er rijzen steeds meer vragen over het eeuwig leven

En ik mijn hele leven maar geloven
aan iets hierna, nou ja, aan iets hierboven
dat je verdienen moest, dat komen zou
voor ieder schepsel dat er komen wou
na alle ellende, rotzooi en verdriet
lieve Marie, die man die zei van niet
Die man, het was beslist geen slechte spreker
die stelde heel de hemel op onzeker

Het woord hiernamaals valt en ik zie meteen
jou weer terug met engelen om je heen
Daar komt zo'n dominee of kapelaan
en God, ik heb geen grond om op te staan

En ik had gedacht, Marie,
stiekem verwacht, Marie
dat ik hierna, hoe noem je dat ook weer, zou proeven
eeuwig geluk Marie, maar dat is stuk, Marie
Daar komt zo'n man
en zet de zaak op losse schroeven

Lieve Marie, kun je geen teken geven
het hoeft maar klein te zijn, het hoeft maar even
dat ik, nou ja, dat jij, nou ja, dat God
je wilt wat zekerheid over je lot
je wist wat vastigheid en bovendien
je zei toch toen, dat ik je terug zou zien
want doodgaan hield niet in in vroeger tijden
voor eeuwig van elkaar te moeden scheiden

Je rekende op onze lieve heer
is die nou dood, ben jij er ook niet meer?
wat moet ik nou, ik sta volkomen bloot
de lucht is leeg, mijn engelen zijn dood
en zonder jou, Marie, denk ik, wat nou Marie?
Zijn dat de dingen die ze vroeger nog niet wisten?

Of leef je toch, Marie?
want ik hoor nog, Marie
jouw stem die zegt: kop op, we laten ons niet kisten!

Vrijdag 24 augustus 2018

Minister Hugo de Jonge van VWS is niet van zins om structureel geoormerkt geld uit te trekken voor een goed functionerend klimaatbeheersingssysteem in alle zorginstellingen. De PVC had daar in een uitgebreide rapportage om gevraagd om de zorginstellingen beter uit te rusten voor toekomende hete horrorzomers. Vrijwel alle deskundigen voorspellen dat de zomer van 2018 slechts een voorbode was van wat ons in de naaste toekomst aan zomerse hitte staat te wachten. Nu is de warmte zoveel mogelijk bestreden met ijsjes, voetbaden en zonwering, maar in de ogen van de PVC zijn deze lapmiddelen lang niet afdoende. In de column waarmee hij afscheid nam van zijn Ma sprak ook Hugo Borst de vrees uit dat de alsmaar aanhoudende hitte zijn moeder wel eens fataal had kunnen worden.  Hugo de Jonge is tot teleurstelling van de eenmanspartij niet meegegaan in deze redenering.     

Hugo de Jonge: ‘Ik heb kennis genomen van uw pleidooi om structureel geoormerkt geld te gaan uittrekken voor een goed functionerend klimaatbeheersingssysteem in alle zorginstellingen. Het is naar mijn mening niet nodig om specifiek voor klimaatbeheersingssystemen in zorginstellingen extra geoormerkte middelen beschikbaar te stellen. Via de bestaande tarieven ontvangen zorginstellingen (onder meer via de normatieve huisvestingscomponent) een toereikend budget om kwalitatief goede zorg te bieden. Bij goede zorg gaat het niet alleen om voldoende personeelsinzet, maar ook om een veilige en comfortabele woonomgeving voor de (vaak) zeer kwetsbare cliënten. Het kwaliteitskader verpleeghuiszorg geeft aan dat elke organisatie aan deze thema’s aantoonbaar invulling moet geven in het jaarlijkse kwaliteitsplan (dat wordt opgesteld in samenwerking met de cliëntenraad en verpleegkundigen) en het kwaliteitsverslag. Behalve om wooncomfort gaat het daarbij ook om de basisveiligheid van de cliënt. Deze mag niet in het geding zijn. Dat geldt overigens niet alleen voor de zorg die in verpleeghuizen wordt geboden, maar voor de zorg in alle instellingen. Het is dus aan de instellingen om te bezien hoe zij deze veilige omgeving invullen, ook in relatie tot perioden met zomerse hittegolven. Bij zeer kwetsbare ouderen met hartproblemen kan daarbij zoals u aangeeft een goed functionerend klimaatbeheersingssysteem van belang zijn. De instellingen kunnen vanuit de bestaande tarieven voldoende investeren in het wooncomfort en de woonveiligheid.  De Inspectie voor de Gezondheidszorg ziet er daarbij op toe dat de instellingen voldoen aan het vereiste niveau en dat er geen onverantwoorde situaties ontstaan zoals door u geschetst’. 

De PVC is niet tevreden met deze reactie. De partij vreest dat de minister de ernst van de situatie niet op juiste waarde weet in te schatten.  ‘Een goede klimaatbeheersing kost geld. Heel veel geld. Ik betwijfel of de huidige budgetten daarvoor toereikend zijn. Maar het woord is nu aan de zorginstellingen om het hoofd te bieden aan de gevaren die onze kwetsbare ouderen in hun laatste aardse huisvesting te wachten staan. Het is helaas niet anders. Ik verwacht indien ze mijn bevinding onderschrijven dit zo snel mogelijk aan de minister laten weten en aandringen op aanvullende maatregelen (lees=extra subsidies). Met de belangen van deze mensen, die de wederopbouw na de oorlog met niet aflatende inzet ter hand hebben genomen, mag op geen enkele wijze gemarchandeerd worden’.

Donderdag 23 augustus 2018

Toen de PVC het gemeentebestuur twee jaar geleden dringend verzocht om snor- en bromfietsers uit de binnenstad te weren, was dat in de ogen van het College van B&W nog godsonmogelijk. Maar zie, met ingang van 17 september mogen deze verkeersdeelnemers –zonder ontheffing- niet meer door de binnenstad rijden. ‘Zo blijft Roosendaal een fijne stad waar je rustig kan wonen, winkelen en een terrasje kan pakken’, zo laat drs. M.C.J. Franken namens de burgemeester in een brief aan de bewoners van de Markt(stede) weten.
Franken laat helaas onvermeld dat vanaf volgende week de binnenstad weer nodeloos volgestouwd wordt met kermisattracties, waardoor het met die voorgespiegelde rust ruim een week gedaan is voor de binnenstadbewoners. In een ander schrijven geeft het College aan dat het kermisterrein ook dit jaar weer bestaat uit Kade, Kadeplein, Markt, Bloemenmarkt, Tongerloplein en –dat is nieuw- een groot gedeelte van de Oostelijke Havendijk. De PVC pleit er al jaren voor de Kermis in zijn geheel naar het parkeerterrein van het Herstaco Stadion te verwijzen, waar de bezoekers een totale kermisbeleving kunnen ondergaan.  Wellicht kan zelfs het zieltogende VoetbalExperience daarbij worden betrokken.  Dit parkeerterrein is tevens de aangewezen plek bij uitstek voor het vaste evenemententerrein waar de door Franken geschetste fijne stad al zo lang naar snakt. Helaas is deze PVC-wijsheid nog niet tot de bestuursvleugel van het Stadskantoor doorgedrongen. Maar dat is met het oog op de oprukkende wijk Stadsoevers ongetwijfeld een kwestie van tijd.
Maar eerlijk is eerlijk. Met deze versterking van het autoluwe gebied heeft het College van B&W  een forse stap in de goede richting gezet. Uit het schrijven aan de omwonenden blijkt dat de camera’s inmiddels zijn geplaatst. Op maandag 17 september worden ze om exact middernacht in werking gezet. Vanaf dat moment rijdt er niemand meer ongestraft een onschuldige kat dood op de Markt. De kentekens van passerende snor- en bromfietsen worden door het alziende oog gescand. Wie buiten de venstertijden (de vaste tijden voor laden en lossen, 06.00-11.00 uur) met een genoemd voertuig door het autoluwe gebied rijdt, kan een bekeuring via het CJIB van 95 euro tegemoet zien. Wie een ontheffing heeft, wordt niet bekeurd. Om voor een ontheffing in aanmerking te komen, moet de belanghebbende een bewoner van het gebied zijn, of eigenaar zijn van een detailhandel in vis-, schaal- en weekdieren, een apotheek of een maaltijdverstrekkend bedrijf met een bezorgdienst. Dat laatste baart de PVC de nodige zorgen. De brommers van deze bezorgdiensten bezorgen de bewoners en passanten gezien de grote frequentie waarmee gebruik wordt gebruikt van deze voertuigen ook de nodige overlast.  Die kunnen beter geen onderdeel uitmaken van de compacte binnenstad. Daarnaast blijft de PVC voorstander van een Markt die duidelijk is verdeeld in een voetgangers- en een overig verkeersgedeelte. Het liefst zou de PVC terugkeren naar de ‘goede oude tijd van de bollen van Boos’, vernoemd naar de ambtenaar die deze constructie bedacht heeft. De bollen vormden een duidelijke afbakening van het rij- en voetgangersgedeelte. Nu schuifelt, rijdt en loopt alles maar door elkaar heen, wat niet zelden gevaarlijke situaties oplevert. Er liggen op de Markt dus letterlijk nog genoeg uitdagingen voor het College.  

Donderdag 23 augustus 2018

‘Ha, die ga ik straks lezen’. Met een gezicht dat een en al opklaring uitstraalt, neemt ze gretig het boekje ter hand waarin Koos Postema zijn herinneringen als zesjarig jongetje aan het Duitse bombardement op Rotterdam heeft opgetekend. Straks lijkt iets te ver weg voor Ma. Ze begint al driftig te bladeren. Snel laat ze haar enigszins bevende linkerhand rusten op een passage waarin Postema spreekt van brandende percelen. ‘Zo is dat bij ons ook gegaan’. Ma belooft plechtig eerst wat te gaan rusten voordat ze in de familiegeschiedenis van de familie Postema duikt.  Er bekruipt mij echter een donkerbruin vermoeden dat ze het boekje direct consumeert zodra ik mijn hielen heb gelicht. Niet zo verwonderlijk, het is dan ook van de meest trieste gebeurtenissen in het 810-jarig bestaan van haar nog immer geliefde geboortestad.
Het was in 1208 dat keizer Koenraad II de kerk van Rotta aan het bij Amersfoort gelegen klooster Hohorst ter geschenke deed. De oorkonde waarin deze gulle gift is verwoord, bevat tevens de eerste vermelding van het plaatsje Rotta, dat algemeen wordt beschouwd als de voorganger van Rotterdam. Eeuwenlang vormen de dijken en kaden de enige wegen binnen de stad. Straatnamen als de Hoogstraat en de Korte Hoogstraat  lagen daarom voor de hand. Het was een moeilijke tijd voor gastronomen. Een nap gortepap, een handje pastinaken, een lok rood bier, soms kregen ze een visje toegeworpen. Daar moesten de eerste generaties Rotterdammers hun levensvreugde uit putten. Door het povere gehalte van het voedsel dat binnen hun bereik lag, bleven de meeste inwoners klein van gestalte. Dankzij Friese boter, amandelen en de nieuwe lekkernij groenten rezen de voorname lieden letterlijk boven hun minder fortuinlijke stadgenoten uit. Wolfert van Borselen, heer van Veere en Zandbergen, stak daar niet alleen ver boven uit, hij was ook met een heel afwijkend uiterlijk gezegend. Donkerharig, diepbruine ogen, kortom een geboren leider met een visie bovendien. ‘Graaf Jan, kunt u een geheim bewaren’, vroeg hij eens aan de zoon van de vermoorde Floris V. Deze gaf onmiddellijk zijn woord als edelman. ‘Ik heb merkwaardige dromen over de inpoldering van dat ambachtje aan de mond van de Rotte, de inpoldering die nu Rotterdam heet’, begon Wolfert zijn droom voor de toekomstige stad aan de Maas uiteen te zetten. ‘Ik word voortdurend bezocht door een droom van een reusachtige samenleving, met merkwaardige bouwsels en hoge staketsels, torens van uitzonderlijke makelij. Ik zie schepen van ontzaglijke afmetingen aan komen varen. Er daarbij hoor ik een stem die roept als door een grote hoorn: Rotterdam, Rotterdam’.  ‘Een visioen dus?’, raadde Graaf Jan. Aangemoedigd door deze welwillende suggestie Was Wolfert niet meer te stuiten in zijn enthousiasme. ‘Ik voel dat Rotterdam een welhaast magisch punt op aarde is. Er rijzen vergelijkbare namen op in mijn hoofd. Babylon, Jeruzalem. Een plek waar volkeren samen komen die zoveel meer is dan een veenontginninkje met de Rotte als afwatering. Grote predikers wisten soms met heilige zekerheid waar zij een kerk moesten bouwen. Zo weet ik dat ik daar een stad moet laten verrijzen. Dat zal alleen lukken als er hier een kanaal gegraven wordt. Wolfert struinde met zijn vinger door de Blijdorpse polder om uiteindelijk halt te houden in het zuidelijk gedeelte van de Kleinpolder.  Jongeheer Jan zag nu ook het licht. ‘Want ik zie nu dat een stad gelegen tussen Schiedam en Dordrecht de enige waterweg naar het noorden vanuit deze plaats zou kunnen controleren. Het nieuwe kanaal zou danig afbreuk doen aan Schiedam, de stad van onze tegenstander Jan van Avesnes, en bovendien zou het een nieuwe vrije verbinding met Delft tot stand brengen’. ‘Voila’, verwelkomde Wolfert deze spontane aanvulling. In gedachten zag hij de reusachtige stad Rotterdam opdoemen die hem al zo helder voor ogen stond’. Ma kon met ingang van 720 jaar na dit visioen van Wolfert van nabij volgen wat er precies van is uitgekomen, en welke dromen er nog gerealiseerd moeten worden. Daar had en heeft ze uiteraard zo haar eigen dromen over.  

Zaterdag 18 augustus 2018

Op een voor de bewoners en andere betrokkenen kwade zondag 13 augustus van het vorig jaar viel een zijpaneel van een van de lagere balkons van De Beneluxflat op het dak van winkelcentrum Roselaar. Dat luidde een lange periode van woonellende in die tot op de dag van vandaag voortduurt.  Omdat onderzoek aantoonde dat meerdere van deze balkonpanelen niet deugdelijk waren, besloot woningbedrijf Alwel (toen nog AlleeWonen) alle 44 zijpanelen (van 1200 ton) te verwijderen.
Lange tijd –tot juni van 2018- konden de bewoners vanwege dit megakarwei geen gebruik maken van hun balkons en waren ze letterlijk ‘ingepakt’ in kolossale steigers. Tussentijds hebben de werkzaamheden nog lange tijd stilgelegen. Voor de bewoners van de Beneluxflat is het eind van dit drama nog lang niet in zicht. Alwel verwacht het gehele karwei pas in 2019 te hebben afgerond. Normaliter zou dit een kwestie zijn die de bewoners en Alwel onderling moeten regelen, maar omdat de werkzaamheden impliceren dat het verkeer langdurig moet worden omgeleid en het naastgelegen benzinestation noodgedwongen dienst doet als voetpad is de gemeente hier ongewild ook partij in. Afgezien natuurlijk van het gegeven dat het Stadskantoor in zekere zin ook verantwoordelijk is voor het welzijn en welbevinden van al zijn inwoners. De PVC heeft wethouder Toine Theunis derhalve verzocht het welzijn van de bewoners van de Beneluxflat te agenderen voor het volgende tussentijdse ‘bilaterale’ overleg. De PVC en Theunis overleggen regelmatig over actuele zaken. Zo wordt in het aanstaande overleg ook de voortgang van het nieuwe cultuurhuis voor het verenigingsleven besproken.

Donderdag 16 augustus 2018

Een van de leukste gasten die Paul Klaver in onze serie kleinschalige optredens in de achterzaal van Zeelandia mochten ontvangen was (blijspel)acteur John Lanting. Naast een interessante lezing over zijn leven en werk verzorgde hij ook een geimproviseerde repetitie, waarbij Ad Stofmeel van het Roosendaals Toneel als ‘lijdend voorwerp’ mocht dienen. Ook liet Lanting een aantal bijzondere momenten uit zijn vele blijspelen zien. In dezelfde serie konden Klaver en ik Roosendaal ook nog trakteren op lezingen met onder anderen Rene Diekstra en op tredens van onder anderen Dimitri van Toren. Dat is nu een kleine zeven jaar geleden. Sindsdien kwam ik Lanting nog geregeld tegen bij landelijke premieres in het Bredase Chasse Theater (wat toen nog regelmatig aan de orde was) en bij voorstellingen in De Kring. Elk praatje leverde een boeiend onderhoud op. Ook was hij regelmatig telefonisch te gast in mijn radioprogramma Spotlight op Radio Stad FM (opgegaan in Zuid-WestTV).
Het stemde me dan ook bijzonder droevig dat ik vrijdag vernam dat hij in zijn woonplaats Breda op 88-jarige leeftijd is overleden. Zijn zoon heeft dat laten weten aan het ANP.  Lanting was al enige tijd ziek. Hij was met name bekend door Theater van de Lach. Met dit toneelgezelschap, dat hij zelf oprichtte, speelde hij tussen 1970 en 1996 veel kluchtige stukken.

Het waren vaak vertalingen van Engelse komedies, met titels als Nee schat, nu niet, In de kast op de kast, Een scheve schaats en Een trouwring mag niet knellen. Hij haalde er miljoenen mensen mee naar de schouwburg. John Lanting trok na zijn HBS-opleiding enkele jaren door Europa. Pas op zijn 23e ging hij naar de Amsterdamse Toneelschool. In 1956 debuteerde hij bij het Rotterdams Toneel, waar hij tot 1964 bleef.  In het daarop volgende seizoen speelde hij de solo De Aap, een verslag voor een academie van Frans Kafka. Hij oogstte er enkele jaren internationaal veel succes mee.  In die periode was Lanting ook nog een seizoen verbonden aan het maatschappijkritische Lurelei Cabaret. Daarnaast toerde hij met een solocabaret onder meer door het Caribische gebied. Begin jaren zeventig stichtte hij zijn eigen gezelschap, dat de lach van het publiek als specialiteit had. Lanting onderscheidde veel soorten: de gniffellach, de harde lach, de achter-de-hand lach, de besmuikte lach en windkracht acht, als de hele zaal niet meer bijkwam. Ogenschijnlijk speelden Lanting en de zijnen uit de losse pols. Maar niets was minder waar: alles was tot in het kleinste detail uitgewerkt en gerepeteerd. Tijdens tournees bleef hij voortdurend schaven aan het stuk dat hij speelde. ‘Je moet een klucht net zo behandelen als een drama. Ik doe niet gek op het toneel, ik speel een karakter’, zei hij eens. Daar lag ook de nadruk op tijdens zijn optreden in Zeelandia.

Maandag 13 augustus 2018

Ter onderbreking van de vele sportieve verrichtingen tijdens het scala aan EK’s die de afgelopen week Europa overspoelden, zond de NOS afgelopen zaterdag de Andere Tijden Sportdocumentaire over tennisspeelster Betty Stove maar weer eens uit. Het accent van deze door Tom Egbers samengestelde documentaire lag uiteraard op de finale van het damesenkelspel op Wimbledon die Stove in 1977 in drie sets van de Britse Virginia Wade verloor. Ook de andere twee finales waar Neerlands beste vrouwelijke tennisster in uitkwam (de mix- en de vrouwendubbel) zag ze dat jaar uit haar handen glippen. Zo werd 1977 enerzijds Stove’s meest succesvolle maar tevens haar meest frustrerende jaar als tennisprof. 
Egbers heeft in deze documentaire opvallend veel tijd uitgetrokken voor haar verrichtingen als bestuurslid van de WTA Tour Players Association. In haar slotwoord zei Stove er trots op te zijn dat de damesprofs nu (bijna) net zoveel prijzengeld ontvangen als hun mannelijke collega’s. Een wat merkwaardige opvatting van het begrip ‘emancipatie’.  De heren tennissers behoren van oudsher tot de veel te groot verdieners en dankzij de WTA Players Association harken de dames nu ook naar hartenlust het grote geld binnen. Zou het niet veel correcter zijn geweest als Stove had gepleit voor een veel eerlijker verdeling van het prijzengeld tussen de groten en de kleintjes, los van het geslacht? Voor beginnende profs is het vaak keihard sappelen binnen de tenniswereld. Deze rondreizende ZZP-ers maken heel wat kosten. Hun veel te grote aandeel in het kapot vliegen van de wereld en de hotelovernachtingen slokken zoveel op dat er nauwelijks geld overblijft om een trainer in dienst te nemen. Zonder trainer geen succes, een cirkel die maar moeilijk te doorbreken is.
We zijn het van Egbers gewend dat het stellen van kritische vragen niet aan hem besteed is, en dat hij een grote voorkeur heeft voor het naar de mond praten van de personen die hij mag belichten. Stove mocht naar hartelust leeg lopen en zich stevig op de borst slaan vanwege haar prestaties als voorvechter van het vrouwentennis. Want laten we eerlijk zijn: Stove sloeg de plank natuurlijk volkomen mis. Het is namelijk volstrekt logisch dat de heren een veel hoger prijzengeld incasseren dan de dames. Het niveau van het mannentennis ligt gemiddeld beduidend hoger dan bij de vrouwen. Bovendien moeten ze er veel meer inspanningen voor leveren. Op de grote toernooien spelen zij om ‘Best of Five’ terwijl de dames dikwijls na twee gewonnen setjes al binnen het uur klaar zijn. Bij de heren is bovendien veel meer sprake van strijd. Dat Serena Williams (tot nu toe) 23 grand slam-toernooien op haar conto heeft weten te schrijven, is voor een belangrijk deel toe te schrijven aan de geringe tegenstand in deze categorie. Het kan geen toeval zijn dat een speelster de tennissport steeds voor een lange periode heeft gedomineerd (Margaret Court, Steffie Graf, Martina Navratilova). Ik pleit derhalve voor een andere vorm van emancipatie: laat de mannen voortaan gewoon tegen de vrouwen uitkomen, dan komt de beste speler/speelster vanzelf bovendrijven.  Dat maakt het ook gemakkelijker om het totale prijzengeld over het hele deelnemersveld eerlijker te verdelen. Tennisverenigingen zouden er bij voorbeeld al toe kunnen overgaan om een extra wedstrijd aan het jaarlijkse clubtoernooi toe te voegen. Laat de winnares bij de dames tegen de sterkste heer spelen met als inzet het all-round kampioenschap. Ik vermoed dat wie denkt dat de man vrijwel altijd zal winnen, bedrogen uitkomt. Kijk maar eens hoe goed de vrouwen hun ‘mannetje’ al weten te staan tegenover het ‘sterke geslacht’  in echte vechtsporten als worstelen, grappling en judo.  

Donderdag 9 augustus 2018

Zelf schreef ik ooit een toneelstuk met de titel ‘Fall Out’ (begin jaren negentig één keer succesvol opgevoerd in Fidei et Arti in Oudenbosch) Ik toog woensdag 8 augustus (de dag van de verademing na de lange hitteperiode) dus zeer verwachtingsvol naar het Roosendaalse City Theater om te zien hoe dit gegeven in de nieuwe Mission Impossible-film is verwerkt. Bijzonder knap moest ik na bijna drie uur kijkplezier constateren. Deel 6 is met afstand de beste film uit de reeks tot nu toe. Opvallend is ook dat hoofdrolspeler Tom Cruise in de 22 jaar die sinds deel 1 zijn verstreken zo goed geconserveerd is gebleven. Als actieheld heeft hij nog helemaal niets aan geloofwaardigheid ingeboet. Met het klimmen der jaren lijkt hij zelfs steeds verder te groeien in de rol van geheim agent Ethan Hunt.  En het is maar moeilijk te bevatten hoe Cruise op deze enigszins gevorderde leeftijd er in slaagt het grootste deel van de stunts zelf uit te voeren. Naar het schijnt heeft hij daar slechts enkele lichte verwondingen bij opgelopen.

In ‘FallOut’ krijgt hij bovendien de kans om wat meer van zijn menselijke kant te laten zien. In het filmblad Preview zegt hij daar zelf over: ‘Ethan is altijd een mysterie geweest. Daarom wilde ik nu meer ingaan op wat er zich in dat hoofd afspeelt en zijn banden met anderen. De titel gaat over meer dan alleen een nucleaire fallout. De film gaat ook over de gevolgen van Ethans goede bedoelingen en hoe hij gemanipuleerd is’. 

‘Manipulatie’ is inderdaad het woord dat als een rode draad door de film loopt. Net als je de zaken eindelijk op een rijtje denkt te hebben, doen zich weer onverwachte wendingen voor. Even lui achterover zitten is er als bioscoopbezoeker niet bij. Als de aandacht ook maar even verslapt, mis je een bepaalde clou. Niet dat dit nu zoveel uitmaakt, het verhaal an sich is al snel onnavolgbaar, wat mede te ‘danken’ is aan de uitermate snelle montage. Genieten van de vele stunts krijgt daardoor al snel de overhand. Het woord ‘logica’ is zelfs geheel niet van toepassing.   

Het verhaal in een notedop: Nadat een missie van Ethan Hunt (Cruise) en zijn team niet helemaal verloopt als gepland moet hij samen met Luther (Ving Rhames) en Benji (Simon Pegg) aan de slag om de gevolgen hiervan alsnog proberen recht te zetten. CIA-directeur Sloane (Angela Bassett) stuurt, omdat ze het geheel toch niet vertrouwt, agent Walker (Henry Cavill) met hen mee. Wat volgt is een reis door Parijs, Londen en Kashmir om de wereld wederom van de ondergang te redden, waarbij oude en nieuwe vijanden voor problemen zorgen.

Oude bekenden en nieuwe gezichten zorgen zowel voor een vertrouwde setting als het vertrekpunt om vergaande, spectaculaire ontwikkelingen in gang te zetten. Naast Pegg, Rhames en Alec Baldwin zien we ook de karakters Ilsa (Michelle Monaghan), Julia (Rebecca Ferguson) en bad guy Lane (Sean Harris) terug. De toevoeging van agent Walker (Cavill) en de White Widow (Vanessa Kirby) aan de groep is een juiste keuze geweest. Wat voorts opvalt is dat de prachtige shots van Parijs, Londen en de streek Kashmir (in werkelijkheid gefilmd in Nieuw-Zeeland) in 3D een geheel nieuwe dimensie geven aan het belevingsgevoel.  Dat zwarte brilletje lijkt zo langzamerhand niet meer weg te denken bij dit soort heftige actiefilms. Al met al een heerlijke matineevoorstelling in het City Theater beleefd. Aangezien ik deze filmvoorstelling slechts met vier andere filmbezoekers hoefde te delen, was de beleving ook nog eens verschoond  van knisperende popcorngeluiden. En ook dat was een ware verademing.

Maandag 6 augustus 2018

De Draai 2.0, de opvolger van dat eens zo vertrouwde wielercriterium ‘Draai van de Kaai’, viel vorig jaar reeds bij de première goed in de smaak bij het publiek. Voor voorzitter Sander van Peer was dat een reden om ook in bestuurlijke zin te juichen.  De organisatie maakte een gedurfde keuze en zag dat in dubbel opzicht met klinkende munt uitbetaald. Niet alleen kon De Draai aanzienlijk besparen op het deelnemersveld, maar ‘nu er eindelijk eens echt strijd zou worden geleverd’ passeerden ook beduidend meer betalende bezoekers de poorten dan voorgaande jaren het geval was. ‘Het volk is tevreden, dus Caesar is tevreden’, schijnt de grote Romeinse veldheer die ‘kwam, zag en overwon’ eens gezegd te hebben toen het publiek wel zeer enthousiast reageerde op de nieuwe attracties die het vroege Circus in Rome te bieden had.
Hoewel hij het zonder vechtende leeuwen, beren, tijgers en panters moest stellen, was de toegenomen strijdlust gedurende de wielerronde in de ogen van voorzitter Sander van Peer debet aan de opgelaaide Roosendaalse volksbeleving. Het ontbreken van de grote namen woog ruimschoots op tegen het ouderwetse koersen in de Kaaise straten. Nadeel is echter nog steeds dat de wedstrijd niet constant te volgen is. En daarom zou de organisatie mijn inziens toch eens moeten nadenken over een baanbrekend vervolg van De Draai. Op een steenworp afstand van het parcours staat het Herstaco Stadion er nu al zes jaar zieltogend bij. Weliswaar werkt RBC 2.0 hier zijn thuiswedstrijden af en loopt er zo af en toe een bezoeker binnen bij de Voetbal Experience, maar alles bij elkaar is dat natuurlijk wel een mager alternatief voor de BOV RBC van weleer. Het stadion biedt daartoe een uitgelezen kans. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om een pertinente of verplaatsbare wielerbaan kort voor de tribunes te realiseren. Voor de Draai-organisatie is dat een uitgelezen mogelijkheid om het evenement van een wegwedstrijd om te zetten in een baanwedstrijd. De betrokkenheid, beleving en voldoening bij de toeschouwers zou met sprongen omhoog gaan wanneer ze het treffen van de eerste tot de laatste seconde kunnen volgen. Het aangrenzende parkeerterrein biedt alle ruimte voor het aanvullende vertier. Sterker nog, dat zou zelfs fors uitgebreid kunnen worden. Een afgegrensd gebied laat zich ook gemakkelijk afsluiten, en bijkomend voordeel is dat De Kaaibewoners die geen boodschap hebben aan het wielerspektakel nu niet een hele dag tegen hun zin ‘eingekreist’  zitten op het parcours. Tijdens mijn dagelijkse wandelingetje naar Huize St. Elisabeth ben ik daar de afgelopen dagen een aantal keren op aangesproken. Een omwonende vertelde me dat hij om het DJ-lawaai op zondagavond te ontlopen zelfs een week vakantie had geboekt op een zonbestemming heel ver weg. In maart van dit jaar, ‘toevallig’ heel kort voor de verkiezingen,  gaf toenmalig sportwethouder Theunis op het voormalige THOR-honk het startsein voor ‘zijn’ WielerExperience’. De Wielerbaan kan daar een mooi vervolg op zijn. Dan is Roosendaal pas echt Wielerstad nummero Uno. In een grijs verleden sloten de raadsleden Paul Klaver (PvdA) en John Hertogh (toen nog VVD) een verbond om een groot overdekt wielerplaza te realiseren. Die plannen zijn kennelijk snel van tafel gegaan, Roosendaal heeft er in ieder geval nooit meer iets van vernomen. Waarom nu eindelijk niet eens doorgepakt? De bezoekers kunnen zich tijdens De Draai 3.0 vrij bewegen tussen het parkeerterrein en de tribunes, voor de VIP’s zijn er in de Voetbal Experience voldoende ontvangstmogelijkheden en het is zelfs denkbaar om de bezoekers via een nog te graven tunnel toegang te geven tot het middenterrein, waarmee een sfeer wordt gecreëerd die vergelijkbaar is met Ahoy Rotterdam gedurende de befaamde eveneens nieuw leven ingeblazen Zesdaagse. Het artiestenprogramma zou ook heel gemakkelijk op het centrale middenterrein een plek kunnen krijgen. Voorts kan deze koerswijziging voor wethouder Cees Lok een aansporing zijn om de kermis nu eindelijk in zijn geheel te verplaatsen naar het parkeerterrein van het Herstaco Stadion. Op de slotdag kan de Kermiskoers verreden worden in het stadion. Ideaal voor een familie-uitstapje. Terwijl de ouders zich vermaken bij de wedstrijd kunnen de kinderen zich verpozen op het kermisterrein. Het afgesloten karakter van het complex komt ook de veiligheid ten goede. Natuurlijk is er een lange gang te gaan, maar alles wat er in feite voor nodig is om deze voorziening die Roosendaal pas echt op de kaart zet te realiseren, is lef, visie, durf en vooral een goed financieel plan. Een leuke uitdaging voor de nieuwe sportwethouder René van Ginderen. In harmonieuze samenwerking uiteraard met schatkistbewaarder Toine Theunis.  

Vrijdag 3 augustus 2018

Niet alles wat er in Huize Elisabeth gebeurt komt mij logisch voor. Toegegeven, dat van de klimaatbeheersing is een algemeen probleem waar de zorginstellingen samen met minister De Jonge van Volksgezondheid een oplossing voor moeten zien te vinden.  Maar dat de eindverantwoordelijke in Huize Elisabeth het nodig vond om het optreden van pianist Jack Buijs (gepland voor 26 juli) vanwege ‘de hitte’ niet door te laten gaan,  daar kan ik de logica niet van inzien. De bewoners hebben toch al zo weinig om handen en vrijwel niets om naar uit te kijken. Alles wat die gezapige regelmaat onderbreekt, al is het maar voor enkele uurtjes, zou juist met beide handen omarmd moeten worden.   ‘Zoveel mensen bij elkaar is niet bevorderlijk voor de gezondheid’, zo werd mij ingefluisterd.  Merkwaardig, in het restaurant waar het optreden gepland was, wordt ondanks ‘ de hitte’ toch gewoon de dagelijkse maaltijden gebruikt,  en dan is het ook zoeken geblazen naar een vrij tafeltje. Die vlieger gaat dus niet op. Sterker nog, het restaurant is juist het koelste plekje. Over vlieger gesproken.

Omdat het aantal talentvolle- en onderhoudende zangtalenten in Roosendaal niet voor het opscheppen liggen, is het samenstellen van het programma (het streven is elke donderdagmiddag een activiteit te plannen) geen eenvoudige klus. De jonge Angiz (vroeger Angelo), kleinzoon van de vroegere visboer Toon Schmerda,  zou wellicht een optie zijn. Hoewel hij zich vooral op meezingers uit de hoek van de mediterrane  richt, heeft hij ook een aantal bekende Andre Hazes-nummers op het repertoire staan, en dat gaat er bij de bewoners ongetwijfeld wel in. Het laatste wat me van Hazes bijstaat, is dat hij in een vliegtuig bonje met een medereiziger kreeg, omdat deze het drammende kind van de zanger een oorveeg gaf. Hazes Sr. liet dit niet over zijn kant gaan en dus was het matten geblazen. Uit de berichten meende ik te mogen opmaken dat het mannetje zat te zeuren om een vlieger . Voor die tijd had vader Hazes al een dikke hit gescoord met ‘De Vlieger’, en uit de tekst viel op te maken dat het ventje er al een had. Het ging dus waarschijnlijk om een nieuw exemplaar.
Deze tekst laat daar immers geen twijfel over bestaan:
‘Mijn zoon was gister jarig. Hij werd acht jaar, de schat.
Hij vroeg aan mij een vlieger en die heeft hij ook gehad’.
Kennelijk komt daarna Hazes Jr aan het woord:
Ik heb hier een brief voor mijn moeder die hoog in de hemel is.
Deze brief bind ik vast aan mijn vlieger tot zij hem ontvangt, zij die ik mis.
En als zij dan leest hoeveel ik van haar hou.
Dat ik niet kan wennen aan die andere vrouw’

Stel dat mevrouw Hazes stewardess van beroep is, en dat zoonlief haar met zijn vlieger deze boodschap probeert over te brengen.  Stel dat deze missie slaagt, dan weet mevrouw Hazes direct dat er een andere vrouw in het spel is. Hazes Sr. kan het dan wel schudden en wordt direct op straat gezet. Een stankie voor dankie dus. Nu is het vader Hazes die zijn zoon een draai om zijn oren geeft.
‘Je verdiende loon, bedrieger, omdat je papa hebt verraden met je vlieger’.  Kennelijk heeft de tijd ook deze wond geheeld en stonden Hazes Sr. en Jr. tijdens deze vliegreis weer op goede voet met elkaar. Maar of deze ergerniswekkende smeekbede in het vliegtuig de jonge Hazes uiteindelijk een nieuwe vlieger heeft opgeleverd, is nooit duidelijk geworden.

Woensdag 1 augustus 2018

De Roosendaalse burgemeester Jac Niederer heeft weer eens een van zijn bekende stokpaardje bereden. Hij heeft aangekondigd extra maatregelen te nemen tegen de toenemende agressie gericht op dienaren van de publieke zaak. Burgers die op straat, in het Stadskantoor en via internet onwelvoeglijke taal richting het ambtenarenkorps uitslaan, moeten dus op hun tellen gaan passen. Wie zich stelselmatig dreigend uit tegen gemeentelijk personeel loopt zelfs het risico een contact- of toegangsverbod tot het Stadskantoor opgelegd te krijgen. ‘Want voor alles geldt, handen af van onze medewerkers’, hief Niederer het waarschuwende vingertje in BN/DeStem.  
Recente voorbeelden zijn er te over. Anderhalve week geleden werd er een verkeersregelaar tijdens het werken bij de Nieuwe Markt bedreigd en zelfs aangereden. Een maand daarvoor werd personeel dat wegwerkzaamheden bij het Visdonktunneltje uitvoerde uitgekafferd door tweewielers die zich letterlijk de pas afgesneden zagen. ’Mensen zijn soms zo boos en schelden er dan maar op los. Onze mensen krijgen de meest vreselijke dingen naar hun hoofd geslingerd’, klaagt een niet bij naam genoemde gemeentewoordvoerster.
Agressie, vooral als dat met fysiek geweld gepaard gaat, is per definitie afkeurenswaardig. Laat daarover geen misverstand bestaan. Agressie mag echter niet verward worden met kritisch en assertief.  De burger van nu laat zich niet alles meer zeggen. Daar moet het gemeentebestuur terdege rekening mee houden. De gemeente is er immers voor de burger, en niet andersom, al wekt het College van B&W die indruk wel regelmatig. Wat mij tegen staat in de opstelling van de burgemeester is dat hij er automatisch van uitgaat dat de schuld van het uit de hand gelopen dispuut bij de boze burger ligt. Er zijn ongetwijfeld ook ambtenaren die de andere partij schofferen, bedoeld of onbedoeld. Is de benadering van de burgerij door de ambtelijke sector nog wel van deze tijd?, is een vraag waar de beleidsmakers in het Stadskantoor zich over moeten buigen. De arrogantie van de macht is menig burger een doorn in het oog, en helaas geven de bestuurders van onze gemeente niet altijd het goede voorbeeld. In navolging van de PVC is een kamerbrede meerderheid van de gemeenteraad het er over eens dat het met de communicatieve vermogens in de bestuursvleugel niet best gesteld is. Niederer heeft dit zij het schoorvoetend met een grote omhaal van woorden ook zelf toegegeven. Menig inwoner is via uiteenlopende zaken in contact gekomen met de ‘great communicator’ Cees Lok, en daarbij viel hij niet bepaald in positieve zin op door zijn communicatieve vaardigheden. Cees is zacht gezegd niet het prototype van een bruggenbouwer. Zoals bekend weigert Niederer botweg opening van zaken te geven over de reden waarom ik als hoofdredacteur van de nieuwssite www.roosendaalspleijdooi.jimdo.com van de ene- op de andere dag zonder enige toelichting van de gemeentelijke persinformatie en de uitnodigingen voor persconferenties in het Stadskantoor werd afgesloten. Zoiets is ook niet bevorderlijk voor de onderlinge verhoudingen. Bovendien wekt de burgemeester het vermoeden dat hij iets te verbergen heeft. Ambtelijke stukken waarin dit besluit is opgetekend bij voorbeeld. Respect dient van twee kanten te komen. Niederer is het aan zijn stand en functie verplicht opening van zaken te geven. Door te zwijgen in alle talen geeft hij allesbehalve het goede voorbeeld aan zijn ambtenarenkorps en het is ronduit onbegrijpelijk dat deze omissie nog steeds niet is opgepikt door de media en de gemeenteraad.. Miscommunicatie is de belangrijkste en uiteindelijk doorslaggevende oorzaak van agressie. Zo is de volstrekt nutteloze Eerste Wereldoorlog ook ontstaan. Ik roep Niederer dan ook nogmaals op om eindelijk eens de gevraagde opening van zaken te geven.     .    
De niet bij name genoemde woordvoerster meldt ook nog dat mensen die zich online agressief uiten persoonlijk worden benaderd, bijvoorbeeld met een brief. ’We zoeken contact en gaan dan het gesprek aan. Dat helpt vaak wel. Maar als ook dat niet helpt, kan die persoon een contact- of toegangsverbod tot het stadskantoor worden opgelegd. Dat is tot nu toe nog niet gebeurd'. Heel jammer en journalistiek zeer zwak ook dat het sufferdje van BN/DeStem op dit punt niet even heeft doorgevraagd. Als lezer, politicus en hoofdredacteur ben ik heel benieuwd hoe die gesprekken tot een oplossing hebben geleid. En tot welke. Heeft de burger volmondig toegegeven dat hij fout zat of heeft de gemeente bekend -ongetwijfeld weer schoorvoetend – dat ook het optreden van de ambtenaar niet helemaal vlekkeloos is geweest. Waar er twee kijven, hebben er dikwijls twee schuld!  Als het toegangsverbod tot op heden niet is opgelegd, valt het met die agressie misschien toch wel mee.

Woensdag 1 augustus 2018

Telkens als het prijskaartje van de gezondheidszorg in negatieve zin moet worden bijgesteld, duikt de discussie weer op. Moet degene die altijd zuinig op zijn lichaam is geweest beloond worden met een voorkeursbehandeling wanneer er toch iets aan de knikker is? Het lijkt er op dat het standpunt ‘Eigen schuld, dikke bult’ aan terrein wint. Wie zich willens en wetens in de nesten werkt, moet niet meteen naar Mammie de Overheid rennen om het zelf veroorzaakte probleem op te lossen. Wie te veel eet en drinkt, moet niet gek opkijken dat hij op een kwade dag vanwege zwakke knieën door zijn hoeven zakt. Zorg er eerst zelf maar voor dat het gewicht weer naar een aanvaardbaar niveau wordt teruggebracht.   
Wie levenslang de ene sigaret met de andere opstak, heeft zijn recht op een ziekenhuisbed verspeeld. De voetballer  die een zware hersenschudding oploopt ten gevolge van een onbesuisde actie kan niet verwachten dat de neuroloog direct voor hem klaar staat. Als er buiten de dader zelf nog maar slachtoffers zijn te betreuren, moet de voetballer wat sommigen betreft zelfs rekening houden met juridische represailles. De automobilist die het gaspedaal te diep indrukt en daardoor in de kreukels ligt, kan eveneens op weinig coulance rekenen van de medische wereld. De alcoholist met een vergiftigde lever, de zichzelf wegcijferende zakenman met een maagzweer, de wildneuker met een soa hebben een ding met elkaar gemeen. Ze hebben de deplorabele toestand van hun lichaam aan zichzelf te wijten en daarom zou voor hen het principe ‘Eigen Schuld, dikke bult’,  dus achteraan sluiten alstublieft, moeten gelden. Althans dat is een standpunt dat tegenwoordig ronduit verkondigd mag worden. Elke talkshow heeft wel eens zo’n zwetsfiguur te gast gehad. Toch zijn er voorbeelden te over waarbij het lastig zo niet onmogelijk is te bepalen of iemand  zichzelf schade heeft berokkend. Wie altijd positief denkt, leeft volgens sommige onderzoekers gemiddeld zeven jaar langer en vooral gezonder dan de sombermansen.  Een gezonde dosis optimisme zou ook bevorderlijk zijn voor het genezingsproces.  Doorgeredeneerd moeten zwartkijkers dan de zwarte piet in de vorm van strafpunten toegespeeld krijgen. Gelukkig is een ruime meerderheid nog steeds van mening dat zo’n afrekencultuur niet past in onze zorgzame samenleving. De voorstanders van het ‘Eigen schuld dikke bult’ principe slaan meestal als het blad van een boom om als deze afweging hun persoonlijke levenssfeer raakt. Ma heeft bij zo’n koerswijziging niets te vrezen.  Waarschijnlijk krijgt ze zelfs bonuspunten als beloning voor haar levenswijze. Nooit gerookt, nooit stevig gedronken, nooit achter het stuur van een auto gezeten, nooit domme risico’s genomen en altijd met haar beide benen op de grond gestaan. Maar stel dat ze wel een pakje sigaretten per dag had weg gepaft en niet van de fles weg te branden was geweest,  ook dan zou ze nog recht moeten hebben op de beste zorg die de medische stand kan bieden. Als we elkaar letterlijk de maat gaan nemen, raken we verzeild in een drijfzand cultuur.  Niemand wil toch op die manier kopje onder gaan.