Anderen, voornamelijk senioren, die geen zin hebben in het schrikbeeld van overvolle treinen en parkeerterreinen bij onze zuiderburen, maken van de gelegenheid gebruik om nog een keer boodschappen te doen in het zo vervloekte jaar 2021 dat alleen maar ellende en narigheid heeft gebracht. Zo ook in deze ALDI-supermarkt. De betrekkelijke stilte wordt echter ruw verstoord door een luide gil. Een dergelijk harde schreeuw duidt op paniek of kan daar ontegenzeggelijk toe leiden. De ogen van de klantenschare richten zich als één front op de rij kassa's, met grote waarschijnlijkheid de bron van deze verstoring van het donderdagochtendritme. Een oude vrouw die bijna aan de beurt was, wijst verschrikt op het gedeeltelijk ontblote gezicht van de dame voor haar die verwoede pogingen onderneemt om haar mondkapje weer in het gareel te brengen. Dat is onbegonnen werk, want een van de touwtjes die zojuist nog om haar rechteroord zat gedrapeerd, is letterlijk bezweken onder de enorme druk van het vleselijk gevaarte dat zich niet langer in toom liet houden. Wat onbeholpen probeert de onfortuinlijke klant het mondkapje met haar ene hand voor haar gezicht te houden, terwijl de andere hand de ingeslagen boodschappen van de band weer naar het winkelwagentje verplaatst. Omdat de ALDI een nogal onhandig kassasysteem hanteert, neemt dat proces nogal wat tijd in beslag. Het probleem is dat de caissiere de ingeslagen waren vliegensvlug de computer laat passeren, een tempo dat slechts weinigen aan afrekenzijde kunnen bijbenen, met als gevolg dat de goederen zich ophopen op het plateautje aan de andere zijde van de kassa. Pas wanneer de klant de boel weer in het karretje of een tas heeft gedeponeerd, komt er ruimte om het proces met een andere klant te kunnen vervolgen. Waarom geen schuivensysteem gehanteerd?, zoals bij de Jumbo en de AH, vraag je je dan als logisch denker af. Dat gaat een stuk sneller. Bij iedere één op één handeling ontmoet de blik van de vrouw, die inmiddels rood/pimpelpaars is aangelopen, die van de cassiere die allerminst geamuseerd toekijkt van achter haar veiligheidsschermpje. 'Voortaan een reservekapje meenemen', sist ze bij het afrekenen. Om er nauwelijks hoorbaar aan toe te voegen: contant geld, ook dat nog.

Wie een idee heeft om de gevolgen voor de coronacrisis voor de Roosendaalse samenleving te verminderen of te verzachten, kan aankloppen bij de gemeente. Voor een goed plan is altijd geld, zo benadrukt de gemeenteraad. Wethouder Toine Theunis heeft zowaar een bedrag ad 376.000 euro overgehouden van de 4,7 miljoen die de gemeente uit Den Haag ontvangt om de nadelige gevolgen van de coronapandemie tot 2023 mee op te vangen. Vreemd om geld over te houden van een bedrag dat nog onderweg is, maar daar zullen de burgers van Roosendaal waarschijnlijk niet wakker van liggen. De vraag is nu hoe dat geld het beste besteed kan worden? Welnu, de schouwburgbezoekers zijn de afgelopen twee jaar niet bepaald aan hun trekken gekomen, terwijl het toch relatief gemakkelijk was om alle geplande voorstellingen gewoon door te laten gaan mits de juiste maatregelen waren getroffen en er geinvesteerd was in de basisvoorzieningen. Plexiglas was van meet af aan de meest ultieme oplossing geweest om De Kring volledig coronaproof te maken. Plaats om de twee of drie stoelen een afscherming van plexiglas en de bezoeker hoeft nooit meer te vrezen voor een onbekende, verkouden buurman naast hem. Plexiglas biedt dus ook afdoende bescherming gedurende griepgolven en is derhalve een structurele investering waar De Kring alleen maar plezier en gemak van zal ondervinden. Voer dan wel tegelijkertijd het vrij zitten weer in, net als in de goede oude tijd, zodat niemand gedwongen is om naast mensen plaats te nemen waar hij of zij liever niet naast plaats neemt. Waarschijnlijk is er dan nog een fors bedrag over voor leuke dingen, voorstellingen dus, waar de theaterliefhebbers direct van profiteren. Extra kleinschalige voorstellingen in de kleine zaal waar een artiest in de herfst van zijn leven vertelt (eventueel met hulp van een interviewer) over zijn carriere en gesteund door een pianist een aantal van zijn kunsten nog eens vertoont. In 'I'm an artist' toonde Barrie Stevens afgelopen zondag in dorpshuis Agora in Ruchpen aan hoe leuk dat kan uitpakken. Voeg er wat historische filmbeelden aan toe en je hebt een uitermate onderhoudende matineevoorstelling op de planken staan. De Kring doet er verstandig aan om het accent te verschuiven van avond- naar middagvoorstellingen, want dat biedt alleen maar voordelen. De artiest is 's middags beter uitgerust, net als het publiek, en de straat is op dat moment een stuk veiliger dan 's avonds. De Dinsdagmiddagserie in De Kring heeft bewezen dat daar een groot en vast publiek voor bestaat. Die 376.000 euro zijn dus zeer wel besteed.