Donderdag 30 juni 2022

"EVERYTHING EVERYWHERE ALL AT ONCE" WARE FILMACHTBAAN

Mijn buurvrouw hield het reeds na een half uur voor gezien. De bekoringen die de film 'Everything Everywhere All At Once' van regisseur Dan Kwan te bieden heeft, waren aan haar kennelijk niet besteed, want ze keerde niet terug naar haar gerieflijke zetel in de City-bioscoop. Michelle Yeoh is volgens de Filmkrant 'het stralende middelpunt van een ambitieuze sciencefictionfilm waarin alternatieve realiteiten met elkaar op de vuist gaan in een belastingkantoor. Een verrukkelijk merkwaardige actiekomedie met een melancholiek hart' Verrassend is deze rolprent in meerdere opzichten zeker.

 

Yeoh is Evelyn, een overwerkte Chinese immigrante die in het voormalige land der onbegrensde mogelijkheden een noodlijdende wasserette draaiende moet zien te houden. Iedereen zeurt maar aan Evelyns hoofd, terwijl ze de papieren van haar kwakkelende wasserette op orde probeert te brengen voor de belastingdienst. Haar zorgbehoevende vader wil noedels, geïrriteerde klanten zoeken hun schone was en onnozele man Waymond wil een goed gesprek voeren (met echtscheidingspapieren in de hand). Evelyns leven is bepaald niet geplaveid met rozen.

 

Het verhaal: Tijdens het gesprek met de overijverige belastingambtenaar (een doorgedraaide Jamie Lee Curtis) vertelt een alternatieve, meer macho versie van haar man dat er ontelbare andere versies van Evelyn bestaan in evenzovele universums. En dat ze zich schrap moet zetten, want iemand wil die versies allemaal vermoorden. Terwijl ze heen en weer switcht tussen haar alternatieve versies (sushichef; kungfu-filmster) probeert ze ook haar jarenlang verslonste huwelijk te redden.

 

Michelle Yeoh transformeert in razend tempo van snibbige echtgenoot tot gracieuze vechter. Dat aspect had echter letterlijk wel wat meer body mogen krijgen, het bleef helaas bij wonderlijke montages. De film wordt door sommige kenners omschreven als één lange liefdesbrief aan Yeoh met als afzenders schrijvers-regisseurs Dan Kwan en Daniel Scheinert, die samen bekend staan als Daniels. Net als verzadiging dreigt, lassen ze een absurde scène in met een ontroerende dialoog tussen twee rotsblokken. Een uitermate geslaagde vondst.

 

In Everything… komen de alternatieve werelden voort uit de echte. Hoe zou Evelyns leven eruit hebben gezien als ze wèl naar haar vader had geluisterd, in China was gebleven en niet met de softe Waymond was getrouwd? Als..... is een thema waarop je kunt blijven voortborduren. Als Hitler het commando over de Duitse troepen aan de legerleiding had overgelaten, waren onze oosterburen nu de onbetwiste heersers over Europa geweest. Dit melancholieke gevoel – van een bestaan dat had kunnen zijn, als niet het dagelijks leven ermee op de loop gegaan was – is het fundament waarop alle absurditeit, chaos en (on)gein van deze film rust. Maar de mogelijkheden zijn onuitputbaar. In dat opzicht is 'Everyting.....' ook weer niet zo verrassend. Boeiend bleef deze film wel. Met 140 minuten is Dan Kwans bijzondere werk, vertoond zonder pauze, wel wat aan de te lange kant. Een half uur minder zou de spanningsboog en de op knappen staande blazen ten goede zijn gekomen. De energie en de tijd die overduidelijk in 'Everything....' is gestoken, oogt slechts lof en kan gekwalificeerd worden als bewonderenswaardig. Mijn buurvrouw voor een half uur dacht daar ongetwijfeld anders over. Of ze had gewoon geen oog voor de visie van Kwan en Scheinert.

 

Everything Everywhere All At Once - Dan Kwan, Daniel Scheinert. gezien door Jaap Pleij op woensdag 29 juni in de City-bioscoop.

 

 

Woensdag 29 juni 2022

ERSA SLUIT SEIZOEN AF MET VERTONING VAN B-FILMS

B staat in dit geval niet voor mindere kwaliteit. 'Absoluut niet', benadrukte Cor Claassens van de ERSA-programmacommissie in zijn openingswoord tot de dertien aanwezige leden, veelal ook de makers van de vertoonde films. 'Deze films zijn echter niet bestemd voor de grote festivals. Het gaat hierbij om het kijken naar elkanders werk, om deze na afloop in brede kring te bespreken'. De aanwezigen gingen er vervolgens eens goed voor zitten in de theaterzaal van Cultuurhuis Bovendonk, waar de filmclub ook een ruimte in beheer heeft voor de workshops. Een thema was er niet aan filmavond verbonden. De leden konden zelf bepalen welk werk uit eigen koker ze wilden afvaardigen. Dat leverde een afwisselende voorstelling op, het mocht hier dan om een B-avond gaan, dat neemt niet weg dat er ware juweeltjes tussen zaten.

 

De aanwezigen zaten al meteen op het puntje van hun stoel bij de openingsfilm 'Ommekeer' van Francois Aelbrecht. Hierin laat de maker zien hoe een ernstig ongeluk iemands leven van het ene op het andere moment een totaal andere wending kan geven. Een van de doktoren vreest dat de man voor het leven verlamd is, Hij maakt niet bepaald een empathische indruk, de arts schroomt zelfs niet de patiënt te betichten van verwijtbaar gedrag. 'U ligt hier maar. Waarom doet u niet eens wat pogingen om tenminste uw tenen te bewegen?', klinkt het verwijtend. Het slachtoffer kampt afwisselend met gevoelens van depressie en berusting. In gedachten ziet hij hoe zijn leven verder had kunnen verlopen als hem dit onheil bespaard was gebleven. Vaak krijgt het verlangen om dicht bij zijn God te zijn de overhand. Het laatste shot bestaat uit een hartslag. Kon hij dit tikkende klokje zelf maar stop zetten, zie je hem denken. Maar helaas moet de gifbeker, die leven heet, tot de laatste hartslag worden 'geleefd'.

 

Onder de melodie van 'Het Dorp' schildert Sjaak Keijmel de familiegeschiedenis van de familie De Rijcke uit Hoofdplaat. Niet duidelijk is waarom voor deze familie werd gekozen. Al te opmerkelijke ontwikkelingen hebben zich zo op het oog niet voorgedaan in de familiegeschiedenis. Maar voor het nageslacht is 'Reunie de Rijcke' ongetwijfeld een waardevol document. Voormalig ERSA-voorzitter Ruud Scheidel, die pas nog een filmende drone liet vliegen boven het muziekfestival 'La fete de Musique' in Nispen, was in 2015 met zijn camera bij het Romeinse hoogstandje Pont du Gard, waarmee die 'rare jongens die Romeinen' het waterprobleem van Nimes wisten op te lossen. Zelfs Asterix had daar in een van zijn albums oog voor. Fred Roosendaal bewandelde de Masca Kloof, een uitstapje dat vanwege de grilligheid niet bepaald zonder gevaar is. In 2018 werd de kloof gesloten voor publiek omdat steeds meer toeristen zich ontpopten als ware brokkenpiloten. Omgeven door strenge veiligheidsmaatregelen ging de kloof in 2021 weer open voor bezoekers. Je kunt de route niet meer spontaan wandelen, eerst moet je een ticket zien te bemachtigen en bovendien moet de kloof op en neer worden overbrugd. Dat trekt lang niet iedereen, voor velen een reden om er dan maar van af te zien. Gelukkig maar. De 96-jarige Ad Smits was present met een filmpje van bijna vier minuten waarin een verhaaltje wordt verteld van de achterzijde van de Gerarduskalender. Deze film met een gouden randje toont drie oud-leden van ERSA die ondertussen overleden zijn.

 

 

Ik zag een film voorbij komen waarin een bekende grap van Wim Sonneveld, in zijn gedaante van frater Venantius wordt uitgebeeld. Een onder barre weeromstandigheden collecterende non, voor de weerlozen, wordt door een empathische passant uitgenodigd voor een slokje in het naburige cafe De Drie Weesgegroetjes. Een jonge jenever slaat ze niet af, maar met het oog op haar reputatie moet deze 'wel in een kopje' worden geserveerd. Als hij de bestelling door krijgt, 'verzucht' de kastelein ten overstaan van de gehele kroeg "VERREK, IS DIE VERDOMDE NON ER NU AL WEER!' Uit het 'Portret Cees Vermeeren' van de hand van Cor Claassens zelf blijkt zonneklaar waarom we de vroegere cultuurpaus van Roosendaal tegenwoordig zo weinig in het openbaar zien. Oud-docent Cees is na zijn pensionering bij het Norbertus College een opleiding gaan volgen aan de Kunstacademie. waarna hij een groot deel van zijn leven heeft gewijd aan de schone kunsten. Hij brengt veel tijd door in zijn atelier, en dat onder de noemer 'ENFIN'. De ERSA had het mooiste voor het laatst bewaard. Een optreden van Laura Sakko in dezelfde theaterzaal van cultuurhuis Bovendonk. Toen was het mijn beurt om op het puntje van mijn stoel te gaan zitten. Gerard van der Heijden registreerde dit optreden ter ere van het 25-jarige jubileum van 'Cést si Bon'. Zeer de moeite waard, wat met Laura altijd het geval is (zie mijn eerdere bewierokingen), maar het is jammer dat Van der Heijden ons geen blik op het publiek heeft gegund. Altijd leuk om te zien hoe bezoekers reageren. Na bijna twee uur zat het filmavondje erop en wenste Cor Claassens de aanwezigen een prettige vakantie toe.

 

De categorie 'speelfilm' ontbrak in het gebodene, maar dit genre is dan ook uiterst arbeidsintensief. In het verleden heeft de ERSA zich daar toch aan gewaagd. Hans Lips regisseerde toen 'Dubbel Spoor', met in de hoofdrollen Stef Broos en Martine van de Kar. Een affiche in de kantine van het Cultuurhuis herinnert daar nog aan. Leden van de ERSA kunnen ook de komende weken op dinsdagavond terecht in hun vertrouwde onderkomen, maar Claassens, al 31 jaar lid van de vereniging zei er wel bij dat de activiteiten dan op een laag pitje staan.

 

Maandag 27 juni

WIE WIJST SENIOREN ALS STAN DE WEG IN DE DIGITALE HEL?

Stan is zijn naam. Niet echt, maar uit privacy-overwegingen noemen we hem maar zo. Stan schuift van maandag tot en met vrijdag stilletjes aan bij een van de stamtafels die diverse Roosendaalse zorginstellingen dankzij de stichting Groenhuysen rijk zijn. Stan is wat je noemt een stille. Maar ook een stille met humor.

 

Toen hem tijdens een van de zoveelste coronadips zachtjes werd ingefluisterd dat hij zijn mondkapje moest opdoen alvorens ter tafel te gaan, legde hij het gehate stukje stof doodleuk op zijn hoofd, om daarna onverstoorbaar zijn pad te vervolgen. Meer dan een gerocheld 'Mogge' komt er meestal niet uit zijn mond, en zelfs die minimale groet laat hij soms achterwege. Zelfkennis kun je Stan ook niet ontzeggen. Tegen een nieuwkomer omschreef hij zichzelf als 'een stuk chagrijn', maar dat is vooral een pose en een pantser waarmee hij al te nieuwsgierige zielen op afstand probeert te houden. Stan gaat aan de stamtafel het liefst zijn eigen ondoorgrondelijke gang. Bij binnenkomst speuren zijn kraaloogjes direct naar de regionale krant die de wakkere stamtafel-gastvrouwen doorgaans tijdig ontvouwd voor hem klaar leggen. Stan zoekt een stoel, eenmaal gevonden begint Stan gewoon met de voorpagina en de komende twee uur heb je geen kind aan hem. Slechts bij de vraag 'Wil je nog, koffie, Stan', kijkt hij enigszins verstoord op van het wereldnieuws. Tegen etenstijd, klokslag 12.00 uur, heeft Stan de gehele krant wel doorgeworsteld. Hij weet dat altijd feilloos te plannen. Stan schuift de bundel papier ter zijde en geniet van het bord soep die door de stamtafel vanuit de zorginstelling wordt geserveerd. Hoe Stan vervolgens de middag doorbrengt is mij niet bekend, maar zo af en toe is hij best genegen om een spelletje mee te spelen.

 

Ik heb Ben eens gevraagd hoe hij de weekenden door komt. Op zaterdag en zondag zijn de stamtafels immers niet geopend. 'Och, ik loop dan maar wat met mijn ziel onder munnum arm', klonk het toen laconiek. Ben is 'achuntachtig', het leven soms beu, maar hij rijdt nog altijd auto en woont zelfstandig. Een mens van vlees en bloed is er zover mij bekend niet in zijn leven, zelfs geen achternichtje dat nog een beetje op hem toe ziet. De voorgeschiedenis van Stan is mij niet bekend. Maar een getalenteerd auteur put uit Stan ongetwijfeld genoeg inspiratie voor een nieuwe versie van 'Alleen op de Wereld'. Stan lijkt er ogenschijnlijk niet mee te zitten. Braaf zit hij zijn tijd uit.

 

Onlangs zat er een heel andere Stan achter de stamtafel. Een Stan die tegen zijn natuur in geen oog had voor de krant. Hier zat een Stan met starende ogen, strak gericht op twee brieven die hij voor zich had uitgespreid. Dat leverde al snel een wat ongemakkelijke situatie op, vooral toen duidelijk werd dat een van de afzenders de Belastingdienst was, wat zeker voor ouderen doorgaans geen goed nieuws betreft. 'Gaat dat over bepaalde toeslagen, Stan?, informeerde ik voorzichtig. De woorden 'die terugbetaald moeten worden' liet ik maar achterwege. 'Ik heb geen idee. Ik snap er geen snars van. Waarom laten ze mensen van acchuntachtig zoals ik niet gewoon niet met rust', bromde Stan op vragende Toon. Aan leeftijd heeft de fiscus helaas voor Stan geen boodschap. Dat probeerde ik hem maar niet uit te leggen. 'Mag ik eens kijken, Stan?' leek me een betere reactie, waarop Stan de brieven met een achteloos gebaar naar me toe schoof. De andere brief betrof een aankondiging van een huisbezoek, afkomstig van een sociale instantie. Niet duidelijk was of de brieven gerelateerd waren. Stan zei dat hij ze tegelijkertijd had ontvangen in één envelop, maar dat leek me onwaarschijnlijk. In de Belastingbrief krijgt Stan te verstaan dat hij met gezwinde spoed zijn aangifte over 2020 moet indienen, op straffe van een forse boete. Ik keek nog eens goed. Het stond er toch echt: 2020. Hoe is het mogelijk dat dit al lang niet is afgewerkt. Dat zou toch uiterlijk eind 2021 het geval geweest moeten zijn. Het vermoeden bekroop me dat Stan met deze belastingbrief naar een sociaal raadsman is gestapt om opheldering te vragen. Daar heeft dat aangekondigde huisbezoek ongetwijfeld betrekking op. Ik drukte Stan op het hart om deze afspraak in ieder geval door te laten gaan, er van uit gaande dat deze instantie het beste met Stan voor heeft. Komende woensdag weten de andere stamtafelgasten hopelijk meer.

 

De kern van het probleem is natuurlijk dit. Hoe schrijnend ook, Stan is bepaald niet de enige zelfstandig wonende alleenstaande oudere die op deze manier dreigt vast te lopen in deze bijna volledig gedigitaliseerde samenleving, waardoor het samen leven steeds moeilijker wordt. Digitaalleving is nu al een vlag die de lading veel beter dekt. In steeds meer winkels moet je van tevoren informeren of ze contant geld wel accepteren als betaalmiddel (wat door de overheid natuurlijk verplicht dient te worden gesteld) en bij welk theater kun je nog kaartjes voor een voorstelling bestellen als je niet over een printer of een smartphone beschikt. Fons Jansen zei het al: De wereld is knettergek, maar wie zich niet aanpast, moet naar een inrichting. Wie helpt mensen als Stan die het spoor bijster zijn de juiste richting (terug) te vinden. Zeker wanneer deze zelf geen raad weten. Een steeds knellender probleem waar de politiek best eens wat meer oog voor mag hebben.

 

 

Maandag 27 juni 2022

GEZELLIGHEID WAS TROEF BIJ VIVRE

Over organisator, presentator, gewezen 'Ogheid en IQ Gouden Bolhoeddrager Ruud van Osta is niets dan goeds te melden. Maar een weerman is niet bepaald aan hem verloren gegaan. Dat bleek zaterdagmiddag 'zonneklaar' op het Tongerloplein waar het gezellig druk was vanwege de Franse markt VIVRE.

 

Na wederom een fantastisch optreden van de Bergse chansonniere Laura Sakko riep hij de aanwezigen op gezellig te blijven zitten op het terras van De Moriaan, want 'ik verzeker u, het blijft droog, al die regenwolken, hoe dreigend ze er ook uitzien, drijven gewoon over, en dan baadt het Tongerplein weer in de zon'. U raadt het al. Van Osta was amper uitgesproken toen er een enorme plensbui los ging op het cultuurplein dat mensen heet te verbinden. Even daarvoor kuierden de bezoekers, vaak met de handjes op de rug, langs de vele kramen. Zo probeerde uitbater Toine (ik dacht Vermunt) van De Gaerde uit Wouwse Plantage onder meer zijn plantjes met lavendel aan de man maar vooral de vrouw te brengen. Kleine tip: zoek op Youtube naar 't Winkeltje' ,waar het geurde naar lavendel, van Louis Neefs en raak ontroerd). Lavendel doet kennelijk iets met de menselijke ziel, Toine weet dat als geen ander. Iets verderop hield Jody Pijper (van The Piper Singers) stand met allerlei spulletjes uit haar winkeltje in Hogestede. Wijn proeven kon bij Winebizz en pal achter de St. Jan stond een kleine kunstmarkt opgesteld. Naast Laura Sakko, wiens optreden helaas in twee blokken was verdeeld, werden er musettes gemusiceerd door accordeoniste Margriet Valk en gitarist Henk Vermeulen. Naast De Moriaan konden de sportievelingen zich uitleven op de petanquebaan (geen jeu-de-boules, zie mijn voorgaande columns). Regen of niet, gezelligheid was troef bij deze eerste Na-Coronase VIVRE, maar toch ontbrak er iets. Elementen die voor meer beleving zorgen, zoals portrettekenaars, silhouetknippers en proeverijen met uitbundige presentatie. een aantal vrije stoelen naast het terras van De Moriaan zou met het oog op de oudere bezoekers en zij die zich moeizaam voortbewegen eveneens een welkome versterking zijn. Stond die oude boom met zitplaatsen er nog maar.

 

Chansonniere Laura Sakko moet uiteraard blijven. Dat staat buiten kijf. Vedette Therese Steinmetz, 88 jaar inmiddels maar nog zeer actief, zou ook niet misstaan op het denkbeeldige affiche. Mireille Mathieu ook niet, maar dat prijskaartje is een onhaalbare zaak voor organisator TPLEIN. Wellicht is het ook mogelijk om het 'schouwburgplein' bij VIVRE te betrekken. Directeur Jan-Hein Sloesen van de Kring is ongetwijfeld bereid daar over mee te denken, en misschien ziet chorograaf Jacques van Meel hier wel kansen liggen voor een Roosendaal Danst met Franse invloeden.

Maandag 27 juni

GEËMANCIPEERD LIEFHEBBEN IN "MOTHERING SUNDAY"

'Mothering Sunday', afgelopen zondag te zien in het Cinema Paradisoprogramma van de City-bioscoop, handelt over de geheime liefde tussen een 22-jarige Britse keukenmeid en de zoon van een welgestelde typische Engelse Lord, tevens haar buurman. De geliefden hebben gemeen dat ze gevangen zitten in conventies. Hij gaat er echter dieper onder gebukt dan zij.

 

Een eeuw geleden bestond er in Groot-Brittannië een schrijnend mannentekort als gevolg van de generaties die achterbleven in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog. In deze verfilming van de gelijknamige roman van Graham Swift uit 2016, die zich afspeelt op de landgoederen rondom Londen in 1924, speelt niet alleen het gemis aan zoons, maar ook aan potentiële partners en dus het moederschap een rol.

 

Tegen die achtergrond onderhoudt de 22-jarige keukenmeid Jane Fairchild – een wees – een geheime relatie met haar welgestelde buurman Paul Sheringham, die als enige van drie broers terugkeerde van het slagveld. De verwachtingen voor het leven van Paul – die gebukt gaat onder een schuldgevoel omdat hij levend is teruggekomen – zijn dan ook hooggespannen: hij zal advocaat worden en over elf dagen trouwen met een dochter van de familie waar Jane in dienst is. De vrije zondagmiddag van Moederdag is hun laatste samenzijn voor zijn geplande huwelijk.

 

Uit de Filmkrant: Hoewel de Moederdagmiddag van de minnaars het epicentrum van de film is, is dit geen standaard romantisch drama en ook geen coming-of-age-verhaal, maar eerder een emancipatoire ideeënfilm. De affaire van de ‘eenvoudige’ meid met haar ‘onbereikbare’ minnaar uit een welvarender klasse wordt niet geïdealiseerd. En ook al leven ze in een strikte klassenmaatschappij, als ze bij elkaar zijn, gedragen ze zich als gelijken: als vrienden en fuckbuddies. Dat is verfrissend, al vraag je je onwillekeurig af hoe gangbaar deze voorstelling van zaken destijds zal zijn geweest: bij hun eerste ontmoeting bij een groenteboertje in het dorp richt zij haar ogen nog deemoedig ter aarde. Interessanter is hoe de conventionele man-vrouwverhoudingen in de vertelling worden omgedraaid. Niet zij maar hij zit gevangen in conventies. Waar hij doet wat er van hem verwacht wordt, volgt zij haar passie'.
Mede vanwege de broeierige sfeer, waarbinnen de adel verveeld door het leven gaat, boeit deze film van begin tot eind. Aansluitend wenkte in De Kring de voorstelling 'Sisa Danst', in het theatercafé gevolgd door een schitterend jazzconcert met verrassende vondsten onder artistieke leiding van Ton van de Geijn, destijds de oprichter van de Jazz Academie, waar het allemaal mee begon. Hans Verbraak trad op als gastheer en presentator. Pianist Ge Bijvoet was een van de muzikale gasten. Daarna was de koek nog niet op. Na het jazzconcert finishten de deelnemers aan de Halve Marathon van Roosendaal op de Markt.

 

 

Vrijdag 24 juni 2022

OPROEP AAN BURGEMEESTER VAN MIDDEN

Bloemen in de straten
Banken in het gras
Nergens meer soldaten
O, als dat eens mogelijk was
Doodgewoon wat leven
In de zonneschijn
Mekaar wat kussies geven
Wat zou dat zalig zijn
Aldus een strofe uit een van de mooiste liedjes van Toon Hermans.
Soldaten zijn er (nog) niet in het Emile van Loonpark, maar er lopen wel -of beter gezegd- snuffelen er wel 'beestjes' rond die we daar liever niet zien. Kort achter elkaar ontwaarde ik tijdens mijn dagelijkse wandeling door het centrum een stevig uit de kluiten gewassen rat in het park ter hoogte van de muur waarachter een particulier perceel schuilgaat. Groen en ongedierte zijn een vaak voorkomende combinatie, maar dit lijkt me toch wel een aandachtspunt voor de afdeling (groen)onderhoud van de gemeente. Het muizenbestand dient eveneens met een kritisch oog bekeken te worden. Een paar keren heb ik van omwonenden te horen gekregen dat ze zo'n ongenode gast op visite kregen, vaak met de intentie om daar hun vaste woon- en verblijfplaats van te maken. Eenmaal binnen, zie zo'n knaagdiertje maar weer buiten te krijgen. Dat is niet zelden onbegonnen werk, zeker als ze geen kaas of pindakaas blieven in hun diervriendelijke valletje.
Ik heb burgemeester Han van Midden er regelmatig op gewezen dat het toezicht in het park sowieso sterk moet worden verbeterd. De Rangers kwamen, reden daar een tijdje rond en uiteindelijk vertrokken ze weer. let wel, zonder te overwinnen. Er is helemaal niets voor in de plaats gekomen. Met alle overlast gevende gevolgen vandien, zoals samenscholingen van groepen jongeren die meestal hun eigen pompende muziek meenemen en niet schromen hun ad-hoc-omgeving daar stevig van mee te laten 'genieten'. en zwervers die de bankjes in het park misbruiken als slaapplaats. Hondenbezitters en ouders met kleine kinderen beginnen het park steeds vaker te mijden, omdat ze zich daar niet veilig of minstens niet op hun gemak voelen. Wanneer Peter Matthijssen daar tot veler genoegen op zijn trompetje zit te blazen, weet het gemeentebestuur hem razendsnel te vinden en te dreigen met allerlei geboden en verboden. Het echte kwaad wordt echter niet aangepakt, en dat is de gemeente Roosendaal onwaardig. Van Midden heeft destijds een enquete laten uitschrijven die uiteindelijk tot niets heeft geleid. Hoog tijd dat hij nu eens echt actie gaat ondernemen om het Emile van Loonpark weer leefbaar te maken, zodat het niet definitief transformeert in 'De Verloren Tuin' van auteur Jan Cartens.

Vrijdag 24 juni 2022

ANNETTE GEPKENS BEËDIGD ALS BURGERRAADSLID

Wie zich donderdagavond had opgemaakt voor een langdurige- en pittige raadsavond  met stevige discussies en interrupties kwam bedrogen uit. De bijeenkomst begon stipt om 19.30 uur, nog geen half uur later klonk al de laatste hamerslag door burgemeester Han van Midden. Zelfs een tweede koffieronde zat er niet meer in. Een ingehuurde fotograaf schoot voor en na het 'spektakel' nog snel wat plaatjes van enkele raadsleden die nog niet vereeuwigd waren in de analen.

 

Het was slechts aan drie insprekers te danken dat er uberhaupt nog werd vergaderd. De eerste die plaats nam op de 'zeepkist', zoals dat binnen de Kringen van Het Huis van Roosendaal wordt aangeduid, was de heer Altena die de aandacht van de volksvertegenwoordigers vestigde op de slechte woonsituatie in Wouw. Zijn pleidooi voor meer starterswoningen werd keurig netjes aangehoord, maar geen der raadsleden voelde zich geroepen daar op te reageren. De volgende inspreker, de heer Rademakers namens de BoerenBurgerBeweging (niet vertegenwoordigd in de raad), was hetzelfde lot beschoren. Zijn kritiek op de huidige stikstofplannen van het kabinet maakte ook geen tongen los bij het illustere gezelschap. 'Gebruik je boerenverstand', riep Rademakers nog over de hoofden van de Roosendalers heen richting Den Haag. Drie keer is scheepsrecht,. maar dag gold niet voor de in bepaalde kringen bekende heer Vuijk. Zijn betoog handelde over de aanbieding van de enquete over onveilige situaties in Roosendaal door onder meer de Fietsersbond, afdeling Roosendaal. Hij refereerde aan de recente slachtoffers die op de fietspaden te betreuren waren. De vragen die hij daarover stelde, zijn volgens hem nooit beantwoord. Vuijk moest tot zijn teleurstelling vaststellen dat er op het gebied van fietsveiligheid helemaal niets gebeurd is in ons stadje. Wederom geen reactie vanuit de raadsstoeltjes. Een lekker begin dus van de gemeenteraad in de nieuwe samenstelling.

 

Daarna stond er zowaar een officiële handeling op de agenda. Annette Gepkens, die er op het nippertje bij de laatste raadsverkiezingen niet in slaagde een zetel te bemachtigen, werd door burgemeester Han van Midden beëdigd als burgerrraadslid voor GroenLinks. Er kwamen geen bloemen aan te pas, zelfs geen kus van de burgemeester. 'Welkom terug in ons midden', aldus Van Midden. Meer zat er niet in. Vroeger verliepen dit soort momenten veel uitbundiger. Oud-collega Ewald Sieben, eveneens gezeten op de eerste rij, zal zich ongetwijfeld ook nog wel herinneren hoe het er in die 'goeie ouwe politieke tijd' aan toeging met kleurrijke personages als Alois Piree, Anton de Leeuw, John Verpaalen (door burgemeester Scheider altijd uitgesproken als de heer Verpaaaaalen) Leo Gerrichhauzen, Connie Kerkhof-Mos en vooral Anton de Man. Vroeger las je in lokale kranten als De Stem en Brabants Nieuwsblad nog regelmatig verslagen van raads- en commissievergadering, maar dat soort berichtgeving is al lang geslachtofferd aan het streven naar grootschaligheid. Na de drie insprekers bracht de voorzitter nog enkele notulen en moties ter sprake, maar toen ook daar niemand op wenste te reageren, restte hem niets anders dan de vergadering af te sluiten. Stel dat er zich geen insprekers hadden gemeld, dan had het hele circus binnen vijf minuten al weer op de Markt gestaan, waar de diverse terrassen een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de raadsleden uitoefenden. De raad maakte als geheel een slechte beurt, maar het is natuurlijk absurd om voor zo'n minimale agenda een vergadering uit te schrijven.

 

 

Vrijdag 24 juni 2022

JAN VAN DONGEN DOOR NAAR FINALE BRABANTSE BOULES

Hij had er van tevoren nog niet aan gedacht om 12 juli vrij te houden voor een retourtje Den Bosch. Toch zal oud-politieman Jan van Dongen er aan moeten geloven. Onder een bloedhete zon plaatste hij zich woensdagmiddag op de Nieuwe Markt samen met John Bontebal en oud PvdA-raadslid Ton Kunst voor de finale van de Brabantse Boules in Den Bosch. Op de Nieuwe Markt kwamen de twaalf wijkfinalisten in actie om onderling uit te maken wie ons stadje in de provinciehoofdstad mag vertegenwoordigen. Het evenement Brabantse Boules is een initiatief van onder meer More2Win en heeft als doel om met name oudere burgers op een sportieve wijze in actie te laten komen. Aan de finale gingen zes voorrondes vooraf verspreid over verschillende steden.

 

Een van de organisatoren stelde in zijn welkomstwoord publiekelijk de vraag of het hier nu om een petanque- of een jeu-de-boulestoernooi handelt. Daar kwam geen eensluidend antwoord op. Maar deze vraag laat zich gelukkig nogal gemakkelijk opzoeken op internet. Het antwoord luidt:

 

Hoewel Jeu de Boules en pétanque vaak als synoniem worden gezien is dat niet helemaal juist. Pétanque is de Provençaalse variant op Jeu de Boules. Jeu de Boules is de term die alle spelen met metalen ballen omvat. Voor pétanque is geen uitrusting of infrastructuur nodig. Het is veel eenvoudiger van opzet en de nadruk ligt op behendigheid en niet zozeer op fysieke kracht.

 

Het ging dus om een petanque activiteit die zich afspeelde op de Nieuwe Markt, waar voor de gelegenheid vier banen waren gecreerd, drie voor de wedstrijdspelers, en een vrije baan voor iedereen die wel eens een metalen balletje wilde opgooien. Heel jammer was het om te moeten constateren dat er met een tijdsklok werd gespeeld, wat regelrecht tegen de geest van het spel indruist. Net als bij tennis geldt bij petanque dat de wedstrijd pas gewonnen is wanneer het laatste en beslissende punt is binnen geharkt. Op tijd spelen werkt opzettelijke vertragingen en spelbederf in de hand, al moet ik er direct bij zeggen dat daar op de Nieuwe Markt geen sprake van was. Er werd over het algemeen fair en fanatiek geworpen, van rollen was geen sprake, daar waren de banen veel te stroef voor. In organisatorisch opzicht zijn er wel verbeteringen denkbaar. Er waren helaas geen stoelen of banken geplaatst, wat gezien de gemiddelde leeftijd van de bezoekers en de spelers toch wel een grote omissie was. Nu moesten degenen die daar behoefte aan hadden maar een plekje zoeken op de rand van een van de bloembakken, beter bekend als 'Het Lover van Lok'. Tevens was het voor het publiek niet mogelijk om het verloop van het spel goed te volgen. Advies aan de organisatie: zet tafeltjes weg met daarachter officials die middels bordjes de tussenstanden kunnen aangeven. Dat versterkt de betrokkenheid. Gezien de hitte hadden er ook meer parasols geplaatst moeten worden en de drankvoorziening had ook wel iets uitbundiger mogen zijn. Zelf betreurde ik het dat er geen bierpomp aanwezig was, maar dat uiteraard ter zijde. Vreemd genoeg speelden de aanvankelijke teams niet samen, , maar werden ze steeds aan andere partners gekoppeld, terwijl petanque toch ook een teamsport is waarbij je goed op elkaar moet zijn ingespeeld. Het ontbreken van omlijstende levende muziek was ook een groot gemis. De Brabantse Boules zijn zeker levensvatbaar, ook op de wat langere termijn, maar het is wel te hopen dat de lat qua professionalisering een stuk hoger wordt gelegd. Je kunt je ook afvragen of hartje zomer gezien de almaar stijgende temperaturen hier wel het juiste seizoen voor is.

 

Maar los van dit alles is Jan van Dongen terecht zeer in zijn sas met zijn plek in de finale. Hij heeft alleen nog geen idee hoe hij de reis zal ondernemen. Een familie-uitstapje zit er niet in. Zowel zijn zoon als dochter hebben andere verplichtingen. Hij hoopt en verwacht eerlijk gezegd ook wel dat er vanuit zorginstelling Wiekendael, waar hij via de Stamtafel aan verbonden is, iets van vervoer geregeld zal worden. 'Ik kan natuurlijk in mijn eentje in de auto of de trein stappen, maar gezellig gezelschap zou ik ten zeerste op prijs stellen', aldus de 86-jarige finalist. Van Dongen benadrukt dat hij het woensdagmiddag bijzonder naar zijn zin had, ook al ergerde hij zich enkele keren aan het in zijn ogen overdreven fanatisme van sommige spelers.

 

Donderdag 23 juni 2022

INTRIGEREND TOEKOMSTBEELD IN "ICH BIN DEIN MENSCH"

Maar wel een toekomstbeeld waar maar een handjevol met name oudere bezoekers getuige van wenste te zijn afgelopen woensdagavond in de City-bioscoop waar de film in het Cinema Paradisoprogramma werd vertoond.

 

Dit bij tijd en wijle humoristische drama handelt over de romantische implicaties van kunstmatige intelligentie. Wetenschapper Alma (Maren Eggert) is verbonden aan het Pergamonmuseum in Berlijn. Hoewel ze niets met romantiek en mannen op heeft is uitgerekend zij een van de uitverkorenen om de geavanceerde robot Tom (Dan Stevens) bij haar thuis uit te testen. Op 'nadrukkelijk verzoek' van haar werkgever moet ze gedurende drie weken samen zien te leven met dit mechanische equivalent van de perfecte levenspartner. Hoewel ze in het begin weinig tot niets van hem moet hebben, raakt ze op een gegeven moment toch gefascineerd door zijn grenzeloze (on)vermogen om het haar in alles naar de zin te maken. De perfecte man, die aanvankelijk op haar zenuwen werkte, krijgt naarmate het verhaal vordert steeds meer menselijke trekjes en als liefdespartner blijkt Tom -zij het met enkele gebruiksaanwijzingen en aanpassingen- ook een uitstekende liefdespartner. Koken kan hij als de beste en omdat de liefde nog immer gedeeltelijk door de maag gaat, begint Alma echte gevoelens te krijgen voor deze charmante robot. Die kortstondige romance zie je als bioscoopbezoeker al mijlen ver aankomen , eindigen de meeste films in dit genre immers niet zo?, maar er schuilt wel een fantastische materie in 'Ich bin dein Mensch'. Toen Femke Halsema als fractievoorzitter van GroenLinks premier Rutte luidkeels en met het nodige enthousiasme liet weten 'Als u het zo bedoelt, ben ik uw vrouw', beantwoordde deze die (politieke) liefdesverklaring met ondeugende pretoogjes. Maar als het straks echt mogelijk is om de ideale partner via Post.NL thuis bezorgd te kunnen krijgen, waarom zou je dan je tijd nog verspillen in kroegen en discotheken om op zoek te gaan naar de ware, voor zover deze bestaat. Perfectie kan echter ook behoorlijk irritant zijn, dat leert deze film wel.

 

Zeg nou zelf: “Je ogen zijn als bergmeren waar ik in zou kunnen verdrinken.”, klinkt niet echt lekker en oprecht. Zeker niet in de oren van Alma. Drie weken lijken voor haar op dat moment wel eeuwen te duren, en daar kun je als kijker ten volle in meegaan. Toch maar gewoon ouderwets op zoek gaan? De film geeft geen antwoord op deze prangende vraag, op dat moment verschijnt de aftiteling al op het doek. Veel te vroeg natuurlijk. Dit fascinerende gegeven dient veel beter uitgewerkt te worden.

 

In bin dein mensch (2021)- regie Maria Schrader. Gezien door Jaap Pleij op woensdag 22 juni in het City Theater.

 

 

Donderdag 23 juni 2022

LAURA SAKKO SCHITTERT WEER OP "FETE DE LA MUSIQUE"

Het was al weer ruim drie jaar geleden (denk ik) dat ik de Bergse chansonniere Laura Sakko mede 'dankzij' het koor 'KOORRONA' live mocht aanschouwen. Veel te lang natuurlijk, om met Willeke Alberti te spreken. Dat betrof de jaarlijkse editie van het Franstalige Muziekfestijn 'Fete de la Musique' in het park Vrouwenhof (dat kon toen nog). Na afloop van haar (veel te korte bijdrage, jij mag van mij wel honderd jaren duren, vrij naar Liesbeth List) vertelde ik haar enthousiast dat ze in alles -zang, presentatie en interpretatie- enorme sprongen vooruit had gemaakt.

 

Afgelopen dinsdag (uiteraard op 21 juni, het officiële begin van de zomer) kon ik gelukkig bij deze editie van De Franse chansons in het immer gezellige openluchttheater van de Heerlijckheijd Nispen constateren dat ze de lat wederom hoger heeft weten te leggen. Ze begon overrompelend met 'La valse a mille temps' , een schitterende chanson uit de koker van Jacques Brel, die ze daarmee weer een stukje onsterfelijker maakte. Haar snelle tongval deed denken aan het duet 'Je kan er toch niet onderuit' uit het Amsterdamse kleintheatertje Vrij Entree van wijlen Henk Elsink die dit fraaie lied samen met Therese Steinmetz vertolkte. De inmiddels al weer 88-jarige Steinmetz zou overigens ook niet misstaan op Fete de la Musique. Gevolgd door een mooie ingetogen versie van 'Voila' (Barbara Pravi), aansluitend ging ze samen met het publiek lekker los in 'Milord' van Edith Piaf. Zo mogelijk nog stijlvoller steeg daarna 'Mistral gagnant' van Renaud op boven het openluchttheater dat tot de laatste plaats was bezet (late bezoekers restte slechts) een staanplaats). Het is te hopen dat de drone die constant boven het podium circuleerde het allemaal goed heeft vastgelegd. Helaas moest het publiek zich toen al weer opmaken voor Laura's slotakkoord, de uitverkorene was 'Je suis malade' van Serge Lama. Een versie die zo uit haar tenen leek te komen. Nadat de laatste klanken verstomd waren, voelden veel bezoekers zich ook een beetje ziek vanwege dat veel te vroege afscheid. Onder hen de in muziekkringen bekende Paul Spekman die de volgende dag bij de finales van het Petanquetoernooi op de Nieuwe Markt in euforische zin niet uitgepraat raakte over het optreden van Laura Sakko.

 

Ik heb vorig jaar geprobeerd om haar in contact te brengen met Remko Willems, het gitaarfenomeen uit Nispen, met wie ze naar mijn bescheiden mening een uitstekend muzikaal duo zou kunnen vormen. Dat was uitgerekend in het openluchttheater van Nispen een zeer daverende verrassing geweest. Wellicht komt het er nog van. Ook onze stadsbeiaardier Toni Raats, die tegen het einde van Fete de la Musique nog even in actie kwam, is van mening dat Laura er verstandig aan doet om haar muziekbanden zo snel mogelijk in te ruilen voor een live-orkest. Een mening die ik slechts kan onderstrepen, want dat brengt het avondvullende concept 'Laura Sakko in concert' eindelijk binnen handbereik. Wellicht kan ze door Jan-Hein Sloesen nog toegevoegd worden aan de zomerserie tuinconcerten van De Kring. Deze diamant verdient dat ten volle.