Dinsdag 30 augustus 2022

COÖRDINATIE CULTURELE ACTIVITEITEN DRINGEND GEWENST

Geen idee of daar ooit serieus onderzoek naar is gedaan maar organisatoren in Roosendaal hebben er een handje van om elkanders activiteiten te overlappen. Het is gelukkig niet meer zo erg als in een recent verleden toen het 'normaal' bevonden werd om twee of drie (kerst)concerten op vrijwel hetzelfde tijdstip te plannen. Maar toch kom je geregeld situaties tegen waarvan je denkt: jongens (of meisjes) had dat nou niet anders gekund? Ondanks dat iedereen gebaat is bij een betere afstemming van activiteiten gebeurt dat nog te weinig. Onderlinge communicatie en coordinatie zou wat dat betreft veel 'onheil' kunnen voorkomen. Neem nu het weekeinde van 10 en 11 september, wanneer er sprake is van een overvol gekleurd cultureel programma. Reeds om 9.30 uur kunnen belangstellenden tegenover het Tongerlohuys in een nostalgische bus stappen die hen naar de Lambertuskerk in Wouw brengt waar wethouder Arwen van Gestel om 10.00 uur de officiele opening verzorgt van de Open Monumentendagen in de gemeente Roosendaal (zie ook onderstaand bericht) . Over de terugreis heb ik niets kunnen terugvinden op de gelijknamige website, maar dat zal ongetwijfeld niet lang daarna zijn. Terug in Roosendaal kunnen die bezoekers direct doorreizen naar Nispen (op eigen gelegenheid in dit geval) waar in het openluchttheater aldaar om 11.00 uur de manifestatie 'Nispen Inspireert' van start gaat. Op die gezellige tribune kunnen de culturele reizigers dan weer warmlopen voor een bezoek aan Tennisvereniging Roosendaal (sport is ook cultuur) die deze dag het honderdjarig bestaan van de vereniging met tal van activiteiten viert. Al te veel tijd kunnen ze daar niet voor uittrekken, want dan klopt het 'Festival op de Grens' al weer aan de culturele deur. Op zondag van hetzelfde laken een pak Dan gaan Open Monumentendag en het festival 'Op de grens' hun tweede dag' in, maar zo rond 14.00 uur wordt in het Tongerlohuys de reizende expositie "op zoek naar Brederoc' geopend, met als hoogtepunt een lezing over missionarissen door emeritus-professor Herman Pleij. Dat wil je als cultuur- en geschiedenisliefhebber toch ook niet missen. Alsof het niet op kan is dan ook nog eens het maandelijkse jazzconcert onder auspiciën van Ton van de Geyn van 4 september naar deze middag verplaatst (aanvang 15.00 uur), dat valt dus gedeeltelijk samen met de expositie over Brederoc.
Natuurlijk is het fantastisch dat Roosendaal zich in cultureel opzicht weer zo naar hartelust roert, maar een betere spreiding maakt dat alles voor de bezoekers en de verslaggevers veel beter te behappen valt. Neem nu het komend weekeinde. Dan staat naast de kermis die vrijdag al weer van start gaat volgens de reguliere opzet alleen de Highland Games in het Vrouwenhof op het programma. Daar had wel iets meer bij gekund. Toch!

 

Maandag 29 augustus 2022

"RIDERS OF JUSTICE" VERTELT EEN WONDERLIJK VERHAAL

Vanwege de vele hervertoningen heb ik de afgelopen weken geen bezoek gebracht aan de Cinema Paradisofilms die vertoond worden in de City-Cinema-bioscoop in Roosendaal. Wellicht genoot ik daarom des te meer van 'Riders of Justice' van Anders Thomas Jensen die afgelopen zondagochtend werd vertoond. De film doet je van de ene verbazing in de andere vallen. En dat gedurende bijna twee uur. Mads Mikkelsen kruipt in de huid van een beroepsmilitair met een kort lontje, terwijl zelfbeheersing juist zo'n waardevolle karaktertrek is voor een topcommando.
Als zijn vrouw overlijdt bij een bizar treinongeluk keert hij vervroegd terug van een missie om de uitvaart te regelen en voor zijn dochter te zorgen. Niet veel later staat data-analist Otto voor zijn deur. Hij zat ook in de trein, maar overleefde het ongeluk. Samen met zijn excentrieke collega Lennaert is hij ervan overtuigd dat de trein niet zomaar ontspoorde, maar dat het een aanslag betrof. Samen met Emmenthaler, een zo mogelijk nog veel vreemder heerschap, gaan de mannen op missie, vastbesloten om te ontdekken wat er nu precies is gebeurd. Deze absurdistische wraak-komedie/drama is fascinerend om aan je voorbij te zien trekken, de ongeloofwaardige afloop doet daar geen afbreuk aan, en niet zo verwonderlijk tevens koploper van het scheurkaartjes-klassement van Cinema Paradiso met het cijfer 9,58. Ook ik beloonde deze film met het predikaat 'zeer goed', iets wat ik maar zelden doe. 'Goed' is bij mij het meest gangbare. Helaas is de film niet meer te zien in de Roosendaalse bioscoop. Er is één uitwijkmogelijkheid en wel op woensdag 31 augustus in Cine-Service Etten-Leur, aanvang 20.30 uur. Een echte aanrader, deze film, vol foute riders of justice, mag je als liefhebber zeker niet missen.

 

Onderstaand het relaas uit de Filmkrant.

 

Markus en Mathilde hebben een moeizame vader-dochterrelatie, getuige het feit dat soldaat Markus (Mads Mikkelsen) liever aan het front is dan bij zijn gezin. Een man van weinig woorden en harde klappen; daar kan tienerdochter Mathilde (Andrea Heick Gadeberg) natuurlijk niks mee. De hardste klap komt voor beiden als Mathildes moeder, de lijm van het gezin, omkomt bij een treinbotsing. Vanaf dan gaat alles mis – of misschien juist wel beter.

 

Mathilde overleeft het treinongeluk wel, en ook Otto (Nikolaj Lie Kaas), de man die opstond zodat Mathildes moeder kon zitten, leeft nog. Mathildes vader Markus is op een militaire basis in het buitenland als hij het telefoontje krijgt. Eenmaal thuis ontvouwt zich een bizar rouwproces, als vader en dochter verwikkeld raken in een eigenaardig onderzoek naar het treinongeluk. Was het een noodlottig toeval of zat er iemand achter?

 

De licht-obsessieve data-analist Otto probeert Markus te overtuigen van dat laatste, als hij met zijn buitenissige collega’s Lennart (Lars Brygmann) en Emmenthaler (Nicolas Bro) op de stoep staat. Ze hebben er allerlei rekenmodellen op losgelaten, en het moet iets te maken hebben met de zware jongens van motorbende Riders of Justice. Wat als zij dit met zijn vieren eens even gaan ontrafelen? Een heel goed slecht idee natuurlijk.

 

Riders of Justice (Retfærdighedens ryttere) van Anders Thomas Jensen, dat afgelopen januari het IFFR opende, is een geestige, avontuurlijke film, al komt het nog een beetje flauw op gang en zijn de personages in eerste instantie wat eendimensionaal: Emmenthaler het geïsoleerde computerwonder met overgewicht; Markus de militair die zijn gevoelens enkel kan uiten door klappen te verkopen; Lennart de randfiguur die uit het niets zijn broek naar beneden trekt om klappen te vangen.

 

Toch ga je uiteindelijk van ze houden, misschien wel juist doordat het sterotypen zijn. Mathilde vindt bij hen het thuis dat haar afwezige vader Markus nooit heeft geboden. En hoe minder het gaat over dat kneuterige onderzoek van dit bijeengeraapte zooitje, hoe meer het gaat over de warmte, liefde en alternatieve familieband van deze eigenaardige groep mensen. Ook geluk komt soms met de gekste samenloop van omstandigheden.

 

 

Maandag 29 augustus 2022

GOUDEN AFSLUITING EXPO "MAG IK DEZE DANS?"

Mag ik deze dans? Deze vraag werd de bezoekers aan het Tongerlohuys de afgelopen maandag op symbolische wijze vaak gesteld. De gelijknamige expositie, waarvoor zeven kunstenaars en drie muzikanten het depot van het Tongerlohuys waren ingedoken om er een object te kiezen dat hen inspireerde, werd afgelopen zondagmiddag op een niet minder dan gouden wijze afgesloten.

 

'We hebben deze expositie mede vanwege corona wat langer laten duren dan oorspronkelijk was gepland. Gelukkig hebben veel belangstellenden van die extra mogelijkheid op de valreep gebruik gemaakt. Liefde voor elkaar en de kunst stond in die periode centraal, maar het leek ons leuk om er op de laatste dag enkele theatrale disciplines aan toe te voegen. Er staat u een middag gevuld met dans en toneel te wachten', zo begroette cultuurcluster-directeur Jan-Hein Sloesen de bezoekers, veelal uit het culturele veld, die hier verdeeld over twee groepen getuige van wilden zijn. Zij krijgen zowaar in dubbel opzicht een 'gouden presentatie' voorgeschoteld. Artistiek leider Jacques van Meel van Roosendaal Danst gaf het startsein voor deze afsluiting bij de onlangs door burgemeester Han van Midden onthulde Verhalenbank in de Tuin van de Kring, tevens het centrum van het Van Hasseltpark. Een mannelijke danser verbeeldde de vele bekoringen die de dans bij de mensen losmaakt. Hij deelde onder meer kushandjes uit aan de Gouden Handen van de Verhalenbank. Daarna verplaatste het gezelschap zich naar het Kunstwerk in het park dat vroeger het bescheiden binnenplein van het Tongerloplein sierde. Zijn choreografie bestond uit een groot aantal driftige bewegingen, eveneens een belangrijk onderdeel van de dans.
Aansluitend kwam op de vlonder een tot dan ineengedoken danseres in beweging die met Spaanse inslag de romantiek uitbeeldde. Voor haar vertolking maakte ze gebruik van het gehele denkbeeldige vijvergebied. Ze liet zich daarbij door niets en niemand afleiden, zelfs niet door een vrouw die het 'podium' had uitgekozen voor het uitlaten van haar hondje.
De show verplaatste zich naar de centrale ontvangstruimte in het Tongerlohuys, waar leden van theatergroep Tiuri lieten zien hoe het er vroeger op een gemiddelde dansles van Ad de Bra aan toeging op de dansvloer. De jonge leden werden door de dansdocent streng en strak in de gaten gehouden, waarbij het er vooral om ging dat de toenadering tijdens de uitvoering niet al te onbetamelijk verliep. Vele prille liefdes bloeiden daar op. Voor veel jongens was het de eerste en ook vaak enige gelegenheid om een meisje aan te raken. Daar werd dan ook driftig gebruik van gemaakt, de hormonen gierden hen als het ware door het lijf. De dansdocent verkondigde filosofisch dat liefde niet te koop was middels dure cadeaus. 'Er voor elkaar zijn, dat is het belangrijkste in een relatie. Blijf zoals je bent en doe jezelf niet anders voor', was een van de belangrijkste mondelinge lessen die hij zijn pupillen meegaf. Het was ook in die dagen natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn op de dansvloer. Liefdes kwamen ook weer ten einde alvorens ze goed en wel waren opgebloeid, en er werd ook heel wat af geruzied. Soms werd er door de jongens zelfs gevochten met de gunsten van de meisjes als inzet. Tiuri beeldde het allemaal zeer herkenbaar uit, zowel voor de oudere- als de jonge generaties. Een van de jongens had een wel hele aparte binnenkomer paraat: 'Ik ben mijn 06-nummer kwijt. Mag ik de jouwe zo lang lenen?' Dat maakt wel indruk. Bij deze opvoering was het lied 'Quick quick slow' van Frits Lambregts zeer toepasselijk geweest.

 

Voor de afsluiting door Particles was zo ongeveer de kleinste ruimte in het Tongerlohuys uitgekozen. De bezoekers werden daar opgewacht door een jonge danseres die geheel in goudstof gekleurd gedurende een half uur allerlei wonderlijke bewegingen maakte op een hoge kruk, zonder ook maar een ogenblik haar evenwicht te verliezen. Het onderwerp betrof de transformatie die een mens meerdere keren beleeft in zijn/haar periode op Aarde. Aan de buitenkant is niet altijd zichtbaar wat er intern in eens mens omgaat. Via deze dans lukte dat wonderwel. Na dertig minuten kwam ze eindelijk van haar kruk af om zich te verplaatsen naar de aanpalende ruimte, waar het in de tuin op een terras gezeten publiek nog een paar blikken op haar gouden verschijning werd gegund. Exact om 15.45 uur ging de tweede rondgang van start. Een kwartier later barstte het Plein 7 Recover-festival op het Tongerloplein los, wat Jan-Hein Sloesen noopte het geluid wat harder te zetten bij de danspresentaties in de open lucht. De Roosendaalse band Fools Dedication opende het festival met een programma dat grotendeels bestond uit dansbare 'golden oldies' en dat sloot dus heel mooi aan bij de expo 'Mag ik deze Dans'. Hoogtepunt van dit festival was in de avonduren het ruim een uur durende concert van nXt Level. Dat tilde deze cultuurzondag op een wel heel hoog extra niveau.

Dinsdag 23 augustus 2022

HOOG TIJD DAT "HET ROOSENDAALS TREFFEN" TERUGKEERT

Wouw was zaterdag geheel in de ban van het rock&roll-festival Rockin Wouw, met als (Markt)ingredienten een platenbeurs, levende muziek, een vintagemarkt, een horrods en oldtimermeeting en tal van verrassingen. In Roosendaal waren er in de middaguren helaas geen activiteiten te beleven. Naast de bekende verkeerslichten die voortdurend van rood op groen en vice-versa springen moesten de binnenstadbezoekers zich tevreden stellen met de wekelijkse warenmarkt op de Nieuwe Markt (of liever gezegd wat daar nog van over is), de terrasjes en het resterende winkelbestand van de compacte binnenstad. Op papier telt Roosendaal toch een gevarieerd en breed verenigingsleven.
Maar waarom manifesteren al die clubs zich nog maar zelden in het openbare domein? De zo goed als lege Nieuwe Markt leent zich uitstekend voor sport- en speldemonstraties van uiteenlopende aard. Zelfs op het Tongerloplein-Cultuurplein was het angstvallig stil. Op die manier verbindt je geen mensen, zoals op het door Jacques Niederer en Hans Verbraak geplaatste bordje staat aangegeven. Braderiëen zoals destijds de Stadsfeesten, de Kadejaarmarkt en het WaRouBi evenement behoren al lang tot het verleden. 'Wat Roosendaal nodig heeft, is iemand zoals wijlen mijn vader Toon Rademakers die tal van evenementen op poten zette en er ook vaak actief bij betrokken was', zei Jef Rademakers tijdens zijn DNA-lezing in 2006. De vraag is nu nog steeds wie Roosendaal weer eens ouderwets laat bruisen met nieuwe verenigingsevenementen.

 

Het wordt dan ook hoog tijd dat burgemeester Han van Midden om te beginnen 'Het Roosendaals Treffen' nieuw leven inblaast. Het is immers al weer zeven jaar geleden dat deze breed opgezette manifestatie, een initiatief van oud-burgemeester Michel Marijnen, voor het laatst werd gehouden. Je mag toch verwachten dat nu corona beheersbaar is burgers en verenigingen staan te popelen om elkaar in een ontspannen ambiance na zo'n lange tijd van doodse stilte weer eens massaal te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen.

 

Een sportmarkt met tal van presentaties en demonstraties zou hier een goede aanzet toe kunnen zijn. Doe dat bij voorkeur dit zomerseizoen nog, eind september, begin oktober, zodat sportverenigingen de bezoekers letterlijk van hun favoriete sport kunnen laten 'proeven' en wat zeker zo belangrijk is nieuwe leden kunnen werven. Welke vereniging hunkert nu niet naar vers bloed. Roosendaal kan deze morele- en sportieve oppepper heel goed gebruiken.

 

 

Dinsdag 23 augustus 2022

KERMIS-MIS WEER GEWOON IN DE AUTOSCOOTERS

Vanwege corona werd de traditionele Kermis-Mis in 2021 verplaatst van het kermisterrein naar de O.L. Vrouwekerk. Het jaar daarvoor was er zelfs helemaal geen Mis. Maar op zondag 4 september maakt aalmoezenier Bernhard van Welzenes weer 'gewoon' zijn opwachting op het EKP-terrein (KaaiDuurzaam) waar hij in de autoscooter-attractie als vanouds voorgaat in de Mis. Hoofdcelebrant Van Welzenes zal daarbij worden geassisteerd door kapelaan Igo Renjaan. De populaire pastoor Marc Lindeijer moet wegens verplichtingen elders verstek laten gaan.
De dienst in de botsautootjes begint om 10.30 uur, het Langdonk-koor zorgt voor de muzikale ondersteuning. Waarschijnlijk wordt er ook een gedicht van de hand van de alom bekende Ton Roelofs gedeclameerd. En uiteraard wordt er ook weer gewoon gecollecteerd. Na de dienst worden de bezoekers verwacht op het voorplein van de kerk waar ze onder het genot van een kopje koffie gezellig kunnen napraten over de viering. De verwachtingen zijn in ieder geval hoog gespannen. Vorig jaar ontbrak in de kerk toch die speciale Kermis-Mis sfeer zoals al jaren te beleven is op het kermisterrein. Eerst op de Nieuwe Markt, de Mis verhuisde een paar jaar later met de botsautootjes naar het EKP-terrein.
Aalmoezenier Bernhard van Welzenes is al ruim een halve eeuw inspirator van reizende kerkdiensten. Hij hoefde niet lang na te denken toen zijn voorganger pater Cor van Bemmelen hem 50 jaar geleden vroeg aalmoezenier van de binnenvaart te worden. Hij aanvaardde de baan diezelfde avond, tijdens het kerstdiner. Later breidde hij zijn werkterrein uit met de kermis. En nog steeds vindt de nu 82-jarige Bernhard van Welzenes zijn werk meer dan de moeite waard en plezierig. ‘Als mens onder de mensen’, zoals hij zelf zegt. Traditiegetrouw zet Van Welzenes aan het eind van de dienst een aantal medewerkers op humoristische wijze in het zonnetje vanwege hun bijzondere verdiensten. Die gaan uiteraard niet met lege handen naar huis. Van Welzenes heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij zijn cadeaus inkoopt bij een Aldi-vestiging.

 

Maandag 22 augustus 2022

SLOESEN WIL GRAAG DOORGAAN MET "TUIN DE KRING"

Betere weersomstandigheden voor een fraai openluchtconcert in 'De Tuin' van De Kring waren zondagmiddag nauwelijks denkbaar. Tot hun verbazing kregen de bezoekers te horen dat het programma 'We were there' van het Wereldtrio Reijseger, Fraanje Sylla net als de jeugdvoorstelling de woensdag daarvoor was verplaatst naar de kleine zaal van De Kring. Toen waren met hemelwater dreigende wolken aanleiding om het Circus Piccolo zijn kunsten binnen te laten vertonen, wat bij binnenkomst al duidelijk was.
Nu kon ik zo gauw geen reden bedenken voor deze onverwachte verplaatsing, en omdat hij iets verderop toch in gesprek was met Frank Jansen, de manager en bandleider van Rob de Nijs, besloot ik om in de goede, journalistieke betekenis van het woord verhaal te halen bij directeur Jan-Hein Sloesen van het cultuurcluster. Even dacht ik dat Frank bij wijze van muzikale verrassing als gastsolist aan het concert was toegevoegd, maar dat bleek niet het geval. Frank vond het gewoon leuk om zijn vroegere kompaan weer eens aan het werk te zien en vooral te horen. Hij was bepaald niet de enige. Harmen Fraanje groeide al snel uit tot een wereldwijd bekende pianist en maakt zodoende heel wat (reis)kilometers.
De Spaanse wielerronde Vuelta, op een andere wijze bestaande uit kilometervreters, die tijdens het concert op korte afstand door Roosendaal zou denderen werd vanwege de bijbehorende geluidsexplosie als een van de mogelijke spelbrekers opgevoerd. Jan-Hein bewaart wat dat betreft bepaald geen goede herinneringen aan het recente Beachvolleybaltoernooi op het naburige Tongerloplein. Maar de angel school in de forse vleugel van onze vroegere stadgenoot Harmen Fraanje. Sloesen vreesde dat dit zware gevaarte letterlijk door het groene gras zou zakken, en ofschoon het trio zweert bij improvisaties leek hem dit toch geen goed idee. Dat is inderdaad niet zo'n prettige gedachte. Met nog twee voorstellingen te gaan in deze reeks (woensdag Sander Ketels, 31 augustus Theatergroep Van Santen) durft de immer enthousiaste directeur nu al te spreken van een groot succes. 'Tuin de Kring' mocht zich vanaf de eerste voorstelling in de gunst van het publiek verheugen. De kaartverkoop is ons beslist niet tegengevallen. De intentie is dan ook om hier mee door te gaan, maar wel in combinatie met het Vrouwenhof waar we in het nieuwe seizoen weer voorstellingen mogen programmeren. Ik kan me zo voorstellen dat we optredens van solo-artiesten 'onderbrengen' in de tuin, en concerten van groepen en grote theatergezelschappen een plekje onder de zon bij het Vrouwenhof gunnen'. Jan-Hein is het met me eens dat het Bruce Springsteenconcert van Erwin Nyhoff als een van de hoogtepunten beschouwd mag worden. 'Erwin was die zondagmiddag inderdaad wel heel goed in vorm. Hij liet zich door de regen allesbehalve uit het veld slaan. Na de pauze opende hij zeer verrassend met 'Who'll stop the rain?' en dat is niet van Springsteen, maar van Creedence Clearwater Revival. Maar Maarten Peeters en Syb van der Ploeg waren met hun ode aan Simon&Garfunkel eveneens niet te versmaden. Ik heb daarnaast veel plezier beleefd aan de binnenzaal-voorstelling van Piccolini. Alleen het stro op de vloer ontbrak er nog aan. Dat viel echter in zo'n korte tijd niet meer te realiseren. Kinderen vinden het altijd leuk om actief te worden betrokken bij zo'n vertoning. Dat groepje paardjes dat ze op uitnodiging van spreekstalmeester Carla vormden, was een prachtig staaltje improvisatietheater. Dat maakte het spannend en boeiend tegelijk. De ouders genoten volgens mij net zoveel als hun nakomelingen. Natuurlijk waren de meningen over sommige producties verdeeld, maar echte missers zaten er voor mijn gevoel niet tussen. Ik weet zeker dat we het komend seizoen het publiek naast ons reguliere zaalprogramma een leuke mix van 'In de Tuin' en het Openluchttheater Vrouwenhof-voorstellingen te bieden hebben', aldus Sloesen. De verwachtingen zijn in ieder geval al weer hooggespannen.

 

Vrijdag 19 augustus 2022

MEER EN MEER NEDERLANDERS RAKEN UITGEKEKEN OP DE TV

Met het stijgen van de temperatuur is ook het tv-kijkgedrag de laatste maanden fors teruggelopen. Een trend die in het voorjaar al is ingezet en zich sindsdien gestadig voortzet. In juni was er zelfs sprake van een waar dieptepunt, of hoogtepunt zo u wilt. Kijkcijferdeskundige Robin Muurling wist te melden dat de gemiddelde Nederlander toen 'slechts' 113 minuten per dag voor de buis zat of onderuitgezakt hing, dat laatste zal veel vaker het geval zijn. Het moge duidelijk zijn: de kijkbuis is al lang geen dwangbuis meer, zoals Wim Kan het toen nog nieuwe speeltje in de jaren vijftig betitelde. 'Als het bankstel op Soestdijk 's ochtends is verzet, zie je dat 's avonds breed uitgemeten op televisie', grapte de oude meester toen.
Hoofdredacteur Peter Contant van MaxMagazine heeft uit de cijfers opgemaakt dat met name kinderen en tieners massaal afhaken. 'Die kijken gemiddeld deze zomer nog maar twintig minuten per dag. In januari 2014 was dat nog twee uur per dag'. De oorzaak moet volgens Contant gezocht worden in ons veranderd mediagebruik. 'Veel mensen zitten alleen al drie uur, vier of zelfs meer dan vijf uur per dag op hun mobiele telefoon'. Daarnaast zijn ze volgens hem ook nog eens druk met Facebook, het scrabblespelletje Wordfreud en andere apps en games. Daar komt nog bij dat televisiekijken naar verluidt net als de dagelijkse boodschappen en de kosten van energie nog eens fors duurder zal worden. Uit besparingsoverwegingen kijkt menig gemiddelde Nederlander nu al veel gerichter naar het kastje. De tijd van de bewegende schemerlamp (uitdrukking Koot & Bie voor de televisie) ligt ook al ver achter ons. Contant noemt ook nog youtube (waarmee je je eigen programma samenstelt) en betaalde tv-kanalen zoals Netflix en Disney+ die meedingen naar de kijkersgunst en constateert dat alles tijd kost en niemand meer tijd (0ver, JP) heeft. 'Is het gek dat er steeds minder tijd meer is voor de tv?, vraagt hij zich tenslotte in gemoede af.
Er is volgens mij nog een heel belangrijke -waarschijnlijk de belangrijkste- reden dat de gemiddelde Nederlander veel minder kijkt dan in het recente verleden, namelijk de bedroevende kwaliteit van de programmering. Oud-programmamaker Jef Rademakers uit Roosendaal denkt er al lang zo over. Toen ik hem lang geleden interviewde zei hij geen onderscheid te maken tussen de publieke- en de commerciële omroepen. In zijn ogen was het bijna allemaal brandhout wat de kijkers toen al voorgeschoteld kregen. Creativiteit is in dit wereldje een steeds schaarser goed, het credo luidt al jaren dat goed afgekeken meer resultaat oplevert dan slecht zelf bedacht. Met als gevolg dat de zenders worden overspoeld met talentenshows (die zelden echte talenten voortbrengen) en - het meest ergerlijke virus ooit- talkshows in alle vormen en maten, maar die overwegend slechts gevuld zijn met gasten die nauwelijks iets zinnigs te melden hebben. Johan Derksen mag daar in zijn eigen talkshow graag melding van maken, maar vergeet dat hij daar zelf ook vrijwel niets meer aan toe te voegen heeft. Sport is bij uitstek een publiekstrekker, maar de redactie van Studio Sport slaagt er onophoudelijk in om alle grote sportevenementen helemaal kapot te ouwehoeren met al die nietszeggende interviewtjes met vrijwel onbekende sportgezichten. 'Vermaard' waren vorig jaar bij de Olympische Zomerspelen de zogeheten 'STOMPZINNIGE STOMPHORST-interviews, toen presentator Jeroen Stomphorst er zelfs in slaagde om minutenlang de zoveelste vroegtijdig uitgeschakelde Nederlandse sporter te ondervragen, terwijl Eurosport op hetzelfde moment de voetbalfinale rechtstreeks uitzond. Met de Europese Kampioenschappen is dat momenteel precies eender. Wie gevrijwaard wil blijven van al die onbenullige studio-interviewtjes doet er verstandig aan deze sporten voornamelijk via Canvas te volgen, waar de charmante presentatrice slechts een korte, bondige samenvatting geeft van het voorgaande en het volgende sportevenement direct daarna
aankondigt. Films die de moeite van het bekijken waard zijn, moet je bij de publieke omroep met een vergrootglas zoeken, alleen de VPRO vormt daar zo af en toe een gunstige uitzondering op. Van het woord 'toneelstuk' lijken ze bij de televisie zelfs nog nooit gehoord te hebben. Het is dus inderdaad niet gek dat er steeds minder tijd wordt ingeruimd voor de tv. Maar daar is de tv dus zelf in hoge mate mede schuldig aan. De zenderindeling moet dus flink op de schop. NPO3 kan met een gerust hart verdwijnen. Bestem NPO1 voor documentaires en actualiteit en -nou ja vooruit- wellicht één dagelijkse talkshow en ruim NPO2 in voor cultuur en sport (wat in feite natuurlijk ook cultuur is). De media-oorlog zal desondanks steeds andere vormen blijven aannemen, maar als de tv voor kwaliteit kiest, is er zeker nog wel toekomst voor de tv binnen het bestel. Bijkomend voordeel is dat een groot deel van die matig getalenteerde telvisiemakers bij een sterk verminderd aanbod iets nuttigs kan gaan doen, voor een baan in de zorgsector kiezen bij voorbeeld.
FOTO: DE Televisietoren in Roosendaal heeft al lang geen tv-functie meer. Als het aan raadslid Paul klaver van de PvdA ligt, wordt de 'kleine Euromast' zelfs omgetoverd in een lichtgevende Rode Roos-drager', zoals is afgebeeld op de cover van mijn boek 'TelevisieROOS'.

 

Donderdag 18 augustus 2022

CIRCUS PICCOLO VERMAAKTE GROOT EN KLEIN

De bezoekers met kaarten voor de voorstelling 'Circus Piccolo' van Circque Magnifique kregen van De Kring 's ochtends al bericht dat het klassieke schouwspel in verband met de regenachtige weersomstandigheden was verplaatst van 'De Tuin' naar de kleine zaal. Het gras werd bovendien te drassig bevonden voor een geslaagde circusvoorstelling. In de kleine zaal was gekozen voor de vaste tribune-opstelling, en die onverwachte luxe paste natuurlijk wel bij de ambiance voor het hooggeëerde publiek.
Het Circus Piccolo bleek voor deze gelegenheid te bestaan uit circusdirecteur Erik en zijn lieftallige, maar uitermate dominante assistente Carla, die haar 'baas' soms letterlijk door de voorstelling loodste. Piccolo stond in meerdere opzichten voor kleine bier. Bij gebrek aan geld en echte artiesten was het duo genoodzaakt alle acts zelf in te vullen. Zo zagen we Erik als jongleur, sterke man, en als danser aan het werk. Carla liet zich ook niet bepaald onbetuigd. Ze haalde halsbrekende toeren uit om de maan, waarop ze als klein meisje al verliefd was, een kusje te geven. Erik keek gespannen toe en zag vol bewondering en verwondering hoe het dappere meisje deze onderneming tot een goed einde wist te brengen. Zoals ongetwijfeld al veel vaker is gebeurd. Je kunt pas de draak steken met je ambacht wanner je deze tot in de finesses beheerst. Zodoende presenteerde Erik zich ook als een Tommy Cooper-achtige goochelaar bij wie elke truc mislukt en het publiek enpassant laat zien hoe de vork in de steel zit. Goochelen is vaak een stuk simpeler dan je denkt. Je moet er alleen voor zorgen dat de ogen van het publiek op heel andere zaken zijn gericht. Een groot aantal kinderen werd door het duo actief bij de voorstelling betrokken. Na ruim een uur circus werden alle jonge bezoekertjes uitgenodigd op het podium voor de grand finale, bestaande uit een spetterende Spaanse dansact. Voorstelling geslaagd, kon ik na afloop onder het genot van een glas rode wijn samen met de artiesten genoeglijk constateren. Ook zonder regen is de kleine zaal toch de meest geschikte ambiance voor het Circus Piccolo.
Cirque Magnifique - Circus Piccolo - gezien door Jaap Pleij op woensdag 17 augustus in de kleine zaal van De Kring. Voorstelling stond oorspronkelijk gepland voor 'De Tuin'.

 

Maandag 15 augustus 2022

ZONDAGVIERINGEN TOT OKTOBER IN DE BUITENLUCHT?

Ramses Shaffy mocht van zijn muze Liesbeth List wel honderd jaren duren, wat uiteindelijk geen haalbare kaart bleek. Pastoor Marc Lindeijer genoot zondagochtend zo van 'Het hoogfeest van Maria ter Hemelopneming' op de binnenplaats van de O.L.Vrouwekerk dat een openluchtdienst wat hem betreft tot minstens oktober een goed alternatief is voor de vieringen in het kerkgebouw zelf.
'Het is onder deze zomerse omstandigheden niet alleen goed toeven hier, op deze manier bespaart de parochie heel wat op de elektriciteitsrekening en dat is in deze dure tijden ook wat waard', Lindeijer is niet alleen een praktiserende- maar ook een praktisch ingestelde geestelijk leidsman. Mijn 'zegen' heeft de pastoor met een klinkslag' in ieder geval. Zonder galm, wat in de kerk per definitie het geval is, was zijn preek ook veel beter te verstaan en dat is voor een kroniekschrijver natuurlijk pure winst . 'Wat je ook doet, doe het buiten', aldus een reclameslogan van voor het coronatijdperk. Maar eerlijk gezegd zie ik deze grondwijziging niet zo snel geschieden. Lindeijer bracht bij aanvang nog even in herinnering dat deze Mariaviering vorig jaar nog op het grasveld in de corona-opstelling werd gehouden. Vanwege de hete weersomstandigheden werd nu terecht uitgeweken naar de schaduwrijke binnenplaats, die -zo constateerde ik al snel- ook uitermate geschikt is voor een reeks buitenconcerten, zoals die nu op het centre-court van het nieuwe Van Hasseltpark worden gehouden, beter bekend als 'De Tuin van De Kring'.
Op zeer onderhoudende wijze vertelde Lindeijer het levensverhaal van Maria, die zichzelf geheel wegcijferde ten faveure van Jezus. 'Hoe haar leven precies is verlopen, weet niemand. Daar is niets over opgetekend. Het is ook niet bekend wanneer, waar en hoe zij is overleden. Een groot mysterie dus deze bijzondere vrouw die echter terecht op grootse wijze wordt vereerd. In bepaalde kringen doet het verhaal de ronde dat er in 1266 ter hoogte van de huidige St. Jan een Mariaverschijning zou hebben plaatsgevonden. Dat zou dan de aanleiding zijn geweest om twee jaar later een kerkschuur op deze plek te bouwen, wat als geboorteplek van Roosendaal wordt beschouwd. Hoe Roosendaal aan zijn naam komt, is eveneens onbekend. Als dit verhaal over de Mariaverschijning waar is, zou je Roosendaal kunnen betitelen als 'Het dal der Liefde', aldus Lindeijer. 'Liefdestaal' zou even doorredenerend als naam dus een passend alternatief zijn geweest voor Roosendaal. De eucharistieviering werd traditiegetrouw gevolgd door de processie in de tuin, waarbij de aanwezigen in drie blokken werden verdeeld , anders zou de groep te groot zijn geworden. Omdat het Sint-Alfonskoor in augustus een welverdiende vakantie is gegund, werden de muzikale honneurs waargenomen door de schola Ad Te Levavi, bestaande uit leden van het hele bisdom onder leiding van de ook in Roosendaal zeer bekende Vincent Schoenmakers. De processie eindigde in de OL. vrouwekerk waar de viering ook werd afgesloten. Nadien waren de aanwezigen weer welkom op de binnenplaats waar onder het genot van een kop koffie of thee nog lang werd nagepraat over de zonovergoten bijeenkomst. Beiaardier Toni Raats, tevens de vaste organist van de O.L. Vrouwekerk, zorgde voor passende achtergrondmuziek. Samen met een van de Indonesische zusters, die al geruime tijd in Roosendaal verblijven, bracht hij een aantal bekende nummers ten gehore, De zuster, die voor de gitaarbegeleiding zorgde, zal ongetwijfeld niet hebben geweten dat 'Zeg maar ja tegen het leven' destijds uit de koker kwam van frater Venantius, een creatie van Wim Sonneveld.

 

Maandag 15 augustus 2022

SCARBOROUGH FAIR VOLGENS PEETERS EN VAN DER PLOEG

Harry Sacksioni hing vorige week in de Tuin van De Kring een uitgebreid verhaal op over de achtergronden van het lied 'Scarborough Fair', vooral bekend in de uitvoering van Paul Simon. Zie het verslag van dat concert. De combinatie Maarten Peeters en Syb van der Ploeg deed dat in het programma 'The Best of Simon & Garfunkel' afgelopen zondag nog eens dunnetjes over.
Scarborough Fair is een eeuwenoud folk nummer, rondom de even oude Scarborough Fair, die elk najaar in het kleine Engelse kustplaatsje wordt gehouden. Ieder jaar begint de markt op 15 augustus, en duurt 45 dagen. Niemand weet wie het nummer geschreven heet, maar de overlevering gaat terug naar de Middeleeuwen. Paul Simon hoort de zanger Martin Carthy het nummer spelen tijdens een reis in Engeland en is verkocht. Hij moest en zou dit nummer ook zelf op de plaat zetten. Het lied 'Canticle' is verweven met 'Scarborough Fair'.
Onlangs kwamen Syb en Maarten Sacksioni nog tegen en Syb wilde toch wel eens weten wie nu precies zijn grote inspiratiebron is geweest. Het antwoord zal de vaste Tuinbezoekers niet verbazen: Paul Simon. Wellicht kunnen ze ooit nog eens iets met zijn drieën gaan doen. Deze gemeenschappelijke liefde is een perfecte basis voor een geslaagde muzikale samenwerking.

 

Zaterdag 13 augustus 2022

'DE TUIN VAN DE KRING' WAS VOOR EVEN 'HET LAND VAN OZ'

Op de website van Theatergroep Mariahout staat vermeld dat de jeugdvoorstelling 'De Tovenaar van OZ' geschikt is voor de leeftijd van 4plus, maar dat iedereen wel veel plezier zal beleven aan dit schouwspel. Geen loze voorspelling, zo mocht ik aan den lijve ondervinden. Afgaande op de reacties vrijdagmiddag in de Tuin van de Kring snijdt deze opmerking van Mariahout wel degelijk hout. De meegekomen ouders/voeders leken ogenschijnlijk net zo te genieten van de avonturen van Dorothe (een aandoenlijke Evi Jacobs) als het veelal zeer jonge kroost. Mariahout werpt voor deze bijzondere sprookjesreis een grote groep jonge acteurs in de 'arena'. Het speelplezier spatte er zowat van af. Het verhaal begint op het boerenerf met het aanstekelijke lied 'Bij ons op de boerderij', op de melodie van 'Thank God, I'm a country boy' van John Denver.
Net als woensdagmiddag had ik er vooraf rekening mee gehouden dat 'Het land van Oz 'vanwege het uitermate hete weer naar de kleine zaal van De Kring was verplaatst. Maar daar bleek wederom geen sprake van te zijn. Een van de vrijwillige medewerkers, een aanpak waarmee De Kring wel 'raats' weet, keek zelfs enigszins bevreemd toen ik dat bij de entree opperde. Niks hoor, het sprookjesland blaakte net als in het eigen openluchttheater van Mariahout gewoon onder de koperen ploert. Om te voorkomen dat het bezoek in een nachtmerrie van verbrande armen, handen en benen zou uitmonden, zocht vrijwel iedereen zijn toevlucht onder de schaarse parasols of net als ik op het van flintjes schaduw voorziene terras. De volwassenen zagen er nauwgezet op toe dat de jonge bezoekers zich in hun jeugdig enthousiasme niet te lang op de zonovergoten plekjes waagden. Het Land van Oz was in dat opzicht net een gewoon dor en dor Europees land.
'De Tovenaar van Oz' begint op de boerderij waar ene mevrouw West constant het hondje van de jonge Dorothé belaagt. Het gevoelige meisje kan dat niet langer aanzien en wenst dat ze op een heel andere plek haar leven mag voortzetten, het liefst hier heel ver vandaan. Haar wens gaat zonder nadere toelichting direct in vervulling. Ze blijkt in het Land van Oz terecht te zijn gekomen, waar ze een bijzonder avontuur beleeft overladen met ontmoetingen, vriendschappen en zoals het een realistisch sprookje betaamt een boze heks. Drie van die nieuwe vrienden hebben een specifieke wens. Naar verluidt kan de tovenaar van het land ieders droom doen uitkomen, waardoor de ondernemerszin van Dorothé ongekende vormen aanneemt. Ze neemt het drietal figuurlijk bij de hand en samen gaan ze op zoek naar 'De Tovenaar van Oz'.
Na amper 25 minuten spel slaat de vermoeidheid toe en is het pauze. Dit ongetwijfeld tot grote opluchting van sommige acteurs die er wel erg dik bepakt en bezakt bijlopen. Een groot aantal bezoekers en hun begeleiders zien haar aanleiding in om het standje van het Ijsboerke te bestormen. Het boerke boert goed, want er wordt niet op een ijscootje meer of minder gekeken. Gelukkig telt het land van Oz een aantal professionele horecamedewerkers die wel weten hoe ze met deze kinderrijke situaties om moeten gaan. Onder het genot van deze welkome versnapering moeten sommige opvoeders al weer snel in actie komen om te voorkomen dat het jonge grut op illegale wijze de grens van Oz zouden passeren. Met het nodige kunst- en vliegwerk, soms letterlijk, lukt dat doorgaans wonderwel. Opvoeden is immers ook een vak, dat niet onderschat mag worden. Na twintig minuten ijslikken vertoont het bescheiden podium weer enig teken van leven. Na enige inspanningen, daarbij gehinderd door de boze heks, slaagt het drietal er onder de bezielende leiding van Dorothé er zowaar in om de tovenaar op te sporen. Hoe dat verder uitpakt, laat ik uiteraard in het midden. Misschien was het hele verhaal maar een wonderschone droom. Of wellicht ook niet. Mijn lippen blijven verzegeld.
DE COMPLETE HISTORIE VAN DE TOVENAAR VAN OZ
De tovenaar van Oz (originele titel The Wonderful Wizard of Oz) is een Amerikaans kinderboek uit 1900, geschreven door L. Frank Baum. Het boek is het eerste en bekendste deel uit een uitgebreide reeks boeken over het Land van Oz. Het boek werd voor het eerst gepubliceerd door George M. Hill. Het boek kreeg vooral bekendheid door de vele bewerkingen die ervan zijn gemaakt, waaronder de verfilming uit 1939. De eerste Nederlandse vertaling verscheen in 1940 onder de titel De Grote Tovenaar van Oz. De vertaling was van Hendrik Scholte en de illustraties van Rein van Looy. Deze illustraties sloten meer aan bij de film uit 1939 dan bij Denslows illustraties voor de oorspronkelijke uitgave uit 1900.
Baum droeg het boek op aan zijn vrouw, Maud Gage Baum. Het boek bevindt zich in de Verenigde Staten sinds 1956 in het publiek domein. Het boek is door analisten regelmatig onder de loep genomen vanwege mogelijke referenties naar de politiek die erin zijn verwerkt.
Het boek gaat over het meisje Dorothy Gale uit de Amerikaanse staat Kansas, waar ze samen met haar oom Henry, haar tante Em, en haar hondje Toto woont. Op een dag wordt de boerderij van de familie getroffen door een tornado. Henry en Em kunnen tijdig de schuilkelder bereiken, maar Dorothy en Toto blijven in het huis achter wanneer dit door de tornado wordt opgezogen.
De tornado blaast het huis naar een Fantasieland, het Land van Oz. Bij de landing komt het huis boven op een slechte heks terecht, die door de klap sterft. Zodoende bevrijdt Dorothy onbedoeld de lokale bevolking van haar tirannie. Kort na haar landing ontmoet Dorothy een goede heks, die haar uit dank de zilveren schoenen van de slechte heks geeft. Volgens haar kan Dorothy alleen terugkeren naar Kansas door de grote tovenaar van Oz om hulp te vragen. Hij woont in de Stad van Smaragd (Emerald City) in het midden van het land. Om daar te komen moet Dorothy een pad van gele klinkers volgen.
Onderweg ontmoet Dorothy een bont gezelschap van andere figuren die om hun eigen redenen de tovenaar om hulp willen vragen:
Een levende vogelverschrikker die door Dorothy wordt bevrijd uit het graanveld waar hij staat. Hij gaat mee in de hoop dat de tovenaar hem hersenen kan geven.
De blikken man: een voormalige houthakker die door toedoen van de door Dorothy gedode slechte heks nu een volledig metalen lichaam heeft. Hij wil graag een hart zodat hij weer emoties kan voelen.
Een bange leeuw die hoopt dat de tovenaar hem meer moed kan geven.
Samen overwinnen ze onderweg een groot aantal hindernissen.
Na een lange reis bereikt de groep de stad. De tovenaar staat elk lid van de groep te woord, telkens in een andere gedaante. Hij wil hen best helpen, maar dan moeten ze voor hem eerst een andere slechte heks, de Boze Heks van het Westen, verslaan. De groep begeeft zich dus naar het stuk van Oz waar zij over heerst. De heks probeert de groep tegen te houden door onder meer wolven, kraaien en bijen op hen af te sturen, maar de groep kan hen telkens afschudden. Uiteindelijk wordt de groep gevangen door de gevleugelde apen van de heks, die hen naar haar toe brengen. In het kasteel komt het tot een confrontatie tussen de groep en de heks zelf. Dorothy verslaat de heks door water over haar heen te gooien, zodat ze smelt.
Terug in de Stad van Smaragd ontdekt de groep tot hun woede dat de tovenaar van Oz helemaal geen tovenaar is. Hij is in werkelijkheid een oude man die ooit via een luchtballon per ongeluk in Oz is beland, en zich via trucs en illusies voordoet als een tovenaar. Hij maakt het echter goed door de vogelverschrikker, de leeuw en de blikken man zo goed als mogelijk te geven wat ze willen. Hij biedt tevens aan om Dorothy en Toto naar huis te brengen in dezelfde ballon die hem naar Oz heeft gebracht. Omdat Toto er echter op het laatste moment vandoor gaat en Dorothy hem terug probeert te halen, vertrekt de ballon zonder haar.
Dorothy krijgt echter een tweede kans op een terugkeer naar huis; in het zuiden van Oz woont nog een goede heks, Glinda, die haar mogelijk kan helpen. De reis naar haar huis blijkt al net zo gevaarlijk als de reis naar de Stad van Smaragd, maar de groep slaagt erin Glinda te bereiken. Glinda onthult aan Dorothy dat ze al die tijd al naar huis kon; de zilveren schoenen kunnen haar overal naartoe brengen. Na afscheid te hebben genomen van haar vrienden keert Dorothy huiswaarts.
.
Het boek werd geïllustreerd door Baums vriend en collega W.W. Denslow, die ook mede-eigenaar was van het auteursrecht op het boek. Het boek had, wat voor die tijd erg ongewoon was, op elke pagina afbeeldingen. De afbeeldingen waren bovendien in kleur, met voor elke afbeelding achtergronden in verschillende kleuren.
.
Het verhaal wordt doorgaans beschouwd als een parabel op de hervorming van het Amerikaanse muntstelsel die voorgesteld werd door de populistische presidentskandidaat William Jennings Bryan. In deze lezing trekt Dorothy over de gele weg van de gouden standaard, in het gezelschap van de hersenloze boerenklasse (die zich diep in de schulden had gestoken en daardoor hard getroffen werd door de recessie van de jaren 1890), het harteloze proletariaat (dat geen solidariteit met de boeren betoonde) en de laffe politiek (die niet ingreep). De heksen van het oosten en het westen zijn dan de bankiers van de Amerikaanse oost- en westkusten.
.
Volgens Baum waren de sprookjes van de gebroeders Grimm en Hans Christian Andersen een belangrijke inspiratiebron voor zijn verhaal. In zijn voorwoord bij The Wonderful Wizard of Oz zegt hij dat hij vindt dat de sprookjes van Grimm en Andersen verouderd zijn vanwege het hoge gehalte aan moraal en de vaak bittere afloop, hij beoogde met zijn boek een verhaal te schrijven dat kinderen zorgeloos konden lezen.
De Stad van Smaragd zou volgens een populair gerucht gebaseerd zijn op een kasteelvormig gebouw in Holland, Michigan, waar Baum zijn zomer regelmatig doorbracht. Ook zou Hotel del Coronado in San Diego (California) tot de inspiratiebronnen behoren. Dit is echter onwaarschijnlijk, het is waarschijnlijker dat Baum zijn hoofdstad voor het Land van Oz heeft gebaseerd op de White City (Witte Stad) van de wereldexpositie (World's Columbian Exposition) van 1893 die werd gehouden in Chicago waar hij speciaal voor de gelegenheid naartoe verhuisde.
.
De tovenaar van Oz werd een bestseller. Het verhaal is inmiddels in meer van 50 talen vertaald, zij het af en toe met aanpassingen aan het verhaal. Zo is de blikken man in een Indische vertaling vervangen door een slang. Naar aanleiding van het succes, schreef Baum 16 vervolgdelen en 11 andere werken (waaronder toneelstukken en korte verhalen) over het land van Oz. Na de dood van Baum publiceerde zijn uitgever nog 26 boeken over het land van Oz, gebaseerd op de oorspronkelijke verhalen van Baum. De meeste van deze boeken, 19 in totaal, werden geschreven door Ruth Plumy Thompson.
De Russische auteur Alexander M. Volkov maakte in 1939 zijn eigen vertaling van het boek. De Sovjet-Unie erkende destijds geen buitenlandse auteursrechten, waardoor Baum en zijn familie niet hun deel van de opbrengst van deze vertaling kregen. Volkovs versie werd uitgebracht onder de titel De tovenaar van de smaragden stad. Leonid Vladimirsky schreef aan de hand van Volkovs versie twee eigen vervolgverhalen.
Referenties naar De tovenaar van Oz zijn veel terug te vinden in media en popcultuur. Sinds het boek in het publiek domein valt, hebben veel auteurs hun eigen aanvullende verhalen op het boek geschreven om gaten uit de reeks op te vullen of hun eigen draai te geven aan bepaalde gebeurtenissen in het boek. Zo kwam Gregory Maguire met een reeks boeken waarin het verleden van de slechte heks van het westen wordt uitgediept. Deze boeken volgen de lijn van de film The Wizard of Oz uit 1939 (met Judy Garland). Later werd er ook een filmversie gemaakt met Diana Ross in de Dorothyrol.

 

Donderdag 11 augustus 2022

'DE TUIN VAN DE KRING' VERDIENT GEDEELTELIJKE OVERKAPPING

Een ieder die zondag met mij getuige is geweest en
genoten heeft van het matineeconcert van gitarist Harry Sacksioni zal het niet ontgaan zijn. Het was in meerdere opzichten een vurige ervaring, vooral natuurlijk vanwege de onnavolgbare virtuositeit van Sacksioni, waarmee hij zich naar eigen zeggen al vijftig jaar (zo lang zit hij in het vak) een dure band van minstens vijf muzikanten bespaart. Maar het concert was ook gedenkwaardig vanwege de extreem hoge temperaturen op het centre-court van het Van Hasseltpark. Er stonden wel wat parasols, maar dat was bij lange na niet toereikend om alle bezoekers tegen een te heet 'plekje onder de zon' te beschermen. Deze serie zomervoorstellingen maakt een leuke opstart door, maar om 'de tuin' om te toveren in een volwaardig openluchttheatertje moeten er nog heel wat handen uit de mouwen worden gestoken.

 

Als het budget het toelaat, doet De Kring er verstandig aan om te investeren in een gedeeltelijke overkapping van het nu nog groene gras, wat ogenschijnlijk in bouwtechnisch opzicht niet zo'n probleem lijkt te zijn. In Brunssum is zo'n project onlangs zonder problemen gerealiseerd. Een halve overkapping leidt voor De Kring tot een win-win-situatie. Zowel bij slecht (regen) als te heet weer (beschutting) kan de voorstelling praktisch altijd doorgang vinden. Ondanks de omvang van de act is er voor de artiesten altijd een podiumoplossing op maat te bedenken, zoals Harry Sacksioni zondag ook nog eens bewees. En natuurlijk moeten die oncomfortabele klapstoeltjes zo snel mogelijk plaats maken voor volwaardig terrasmeubilair, voorzien van ruggensteun en armleuningen. Het Vrouwenhof kan alleen door die harde Romeinse Arenabanken definitief worden afgeschreven als volwaardig alternatief. 'De tuin' dient daarnaast ook nog van een passend naambordje te worden voorzien. Ik voel wel iets voor 'The Garden of Jack Jersey', waarmee tevens eindelijk op passende wijze eer wordt bewezen aan de bekendste artiest die in Roosendaal is getogen (niet geboren).

 

 

Donderdag 11 augustus 2022

GEEN VUILTJE AAN DE LUCHT VOOR COWBOY BILLIE BOEM

De jeugdvoorstelling rond cowboy Billie Boem kon vorige woensdag niet doorgaan in de wellicht toekomstige 'Garden of Jack Jersey' omdat bij een van de twee acteurs een lichte vorm van corona was vastgesteld. Maar een man van het kaliber Billie Boem doorstaat natuurlijk alle stormen, hoewel het in dit geval de 'circusdirecteur' betrof. 'Na twee dagen was dat leed al weer geleden', vertelde hij me desgevraagd kort voor de voorstelling die is ingehaald op woensdag 10 augustus. 'Maar gelukkig is er geen vuiltje aan de lucht meer, en kunnen we frank en vrij wat luchtige vrolijkheid brengen in Roosendaal', verklaarde hij opgelucht.

 

Omdat er in de verste verte zelfs geen nietig wolkje te bekennen was boven De Kring zocht ik een veilig heenkomen op een van de schaarse terrasstoelen, onder een parasol. Ik had er vooraf rekening mee gehouden dat de voorstelling verplaatst zou zijn naar de kleine zaal , waar het dezer dagen weliswaar ook benauwd is, maar waar de bezoekers zich gevrijwaard weten van overmatige zonneschijn. De Kring bleek het er toch maar op te wagen. De zonovergoten klapstoeltjes bleven overwegend leeg en dat was wel zo verstandig.

'Ga maar hard meedoen. Ik wil je kunnen horen'. jongen'. Met die overduidelijke opdracht dirigeerde een jonge vader zijn pakweg vijfjarige zoontje in de richting van het podium. Niet lang na aanvang bleek deze de boodschap[ zeer letterlijk op te vatten. Hij sprong en danste dat het een lieve lust was, duidelijk ook bedoeld om zijn jongere zusje te imponeren. De genezen circusdirecteur presenteerde Billie Boem met zijn banjo op originele, muzikale wijze. Het overwegend jeugdige gehoor kreeg tussen de bedrijven door te horen dat Billie Boem deze dag heel 'toevallig' jarig was en dat hij tegen het slot van de voorstelling het feestvarken ging verrassen met een grote taart. Billie Boem had ondertussen tot zijn genoegen geconstateerd dat er zich geen boeven onder het hooggeeerde publiek bevonden, hooguit een paar speelse, jonge boefjes, maar dat kwam de feestvreugde alleen maar ten goede. Wel moest er nog even een brandje worden geblust in the garden, maar ook daar wist de vingervluggen Billie Boem wel raad mee. Vrijdagmiddag is er wederom een openluchtvoorstelling in De Kring. Dan komt toneelvereniging Mariahout naar de plek waar Roosendaal 754 jaar geleden zo ongeveer is ontstaan, aanvang 14.30 uur.

 

Donderdag 11 augustus 2022

WEGDROMEN BIJ KLOKKENKLANKEN VAN KOEN VAN ASSCHE

De meeste ogen waren dinsdag gericht op Wouwse Plantage. Vanwege de komische wielerronde 'De Hel van de Pin', was deze bosrijke kern van Roosendaal voor velen tot genoegen van de organisatie overdag 'the place to be'.

 

In het centrum van Roosendaal heerst mede vanwege de extreme warmte in de vroege avonduren absolute rust. Zelfs met het terrasbezoek is het op de Markt maar matigjes gesteld. Rond de klok van acht uur moet die stilte enigszins doorbroken worden door de klokkenklanken die beiaardier Koen van Assche in de toren van de St. Jan aan het instrument gaat ontlokken. In de visie van organisator Toni Raats is de tuin van De Kring, oftewel het centre-court van het nieuwe stadspark Van Hasselt de beste plek om de hemelse klanken over je te laten komen. En wie ben ik om daar anders over te denken? Daarom net als drie keer eerder wederom de gang gemaakt naar de wellicht toekomstige Garden of Jack Jersey om in alle rust te genieten van dit telkens weer bijzondere uurtje muziek. Het programma van deze avond hangt weer keurig aan het hek, voorzien van genoeg exemplaren om alle bezoekers te bedienen. Koen van Assche moet het uiteindelijk met vijftien man (of liever gezegd 'vrouw') publiek stellen. Het blijft echter wel als een gemis voelen dat er vooraf geen koffie/thee wordt geschonken in de tuin. Dat zou een zoveel gastvrijere indruk maken. Jammer, wellicht dat daar bij de volgende reeks -het lijkt mij wel dat deze concerten een voortzetting rechtvaardigen- wel in voorzien kan worden. Van Assche brengt deze avond op het carillon een programma bestaande uit werken van Johannes Brahms, Georges Bizet, Edward Elgar, Robert Schumann, Frans Liszt, Joaquin Rodrigo en Astor Piazzolla. Alle reden dus om er eens goed voor te gaan zitten, en dat deed ik dan ook. Van Assche heeft als stadsbeiaardier van Antwerpen, Lier, Turnhout en Herentals zijn sporen ruimschoots verdiend.

 

'Hij won diverse prijzen op internationale beiaardwedstrijden en geeft wereldwijd beiaardconcerten. In 2021 verscheen zijn achtste CD, een uitgave van de Belgische Ambassade in Wenen op basis van een online en gratis publicatie die hij eerder dat jaar maakte rond Matthias Vanden Gheyn (www.koenvanassche.be/vdg). Daarnaast is hij actief voor de promotie van de beiaard, onder meer als voorzitter van de Beiaard Wereld Federatie. Hij staat ook bekend om het combineren van de beiaard met andere instrumenten, vooral met de 'Bronzen Piano', een hoog aangeschreven mobiele beiaard van Anna Maria Reverte en hemzelf. Samen hebben ze verschillende bijzondere concerten met dit instrument gegeven, zoals met strijkorkest in de beroemde Sagrada Familia in Barcelona'., zo viel in de toelichting te lezen.

 

Nadat de laatste klanken van de 'Zuiderse Finale' - het Libertango van Astor Piazzolla- waren verstomd, klonk er een bescheiden applaus op uit de tuin. De bezoekers konden aansluitend bij de voet van de St. Jan nader kennismaken met de jonge beiaardier, daarbij begeleid door Toni Raats. Toni's broer Henk fungeerde deze avond letterlijk als 'hekkensluiter'. Het park gaat 's avonds immers op slot. Er staan nog twee concerten in deze reeks op het programma. Op dinsdag 23 augustus klimt Toni Raats zelf weer naar de nok van de toren, op 30 augustus verzorgt de Portugese beiaardier Abel Chaves het slotakkoord, telkens vanaf 20.00 uur.

 

Dinsdag 9 augustus 2022

ROEL C. VERBURG IS ALLESBEHALVE ROCK&ROLL

Een ietwat verlegen,. bedremmelde jongeman met baard en gitaar meldt zich zaterdagavond in de Tuin van De Kring bij de microfoon. 'Goh, ik wist helemaal niet dat het hier om een openluchtconcert zou gaan. Dit is dus wat je noemt een buitenkansje', klinkt het schuchter door de geluidsboxen. 'Maakt u zich geen zorgen, ik verzeker u dat de grappen snel beter worden', belooft deze Roel C. Verburg bijna plechtig. Ik vond deze echter al aardig gevonden. De naam zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen., beseft hij zelf ook terdege.

 

 

'Toch heb ik al ruim duizend optredens achter de rug. Maar eerlijkheidshalve moet ik daarbij wel zeggen dat ik daartoe ook mijn gezongen telegrammen reken, die ik in het hele land rondbreng. Meestal gaat het om leuke, opwekkende berichten ter gelegenheid van iemands verjaardag. Maar om de boodschap wat zachter te doen landen bij de ontvanger breng ik af en toe ook gezongen aanmaningen bij de mensen thuis. Ondanks de opgewekte toon die ik daarbij aansla, zijn de meeste ontvangers daar toch niet blij mee. Zelfs in koninklijke kringen zingt mijn naam rond. Zo kreeg ik een opdracht van een Nigeriaanse Prins, die vanwege een klein akkefietje even niet bij zijn geld kon. Maar als de aangeschrevene aan hem nu een bepaald geldbedrag overmaakt, delen ze het vrijgekomen saldo samen. Gek he, dat niemand dat buitenkansje wenste te verzilveren'. Na deze inleiding, die duidelijk maakt dat we met een eerste klas schlemiel te doen hebben, acht de heer C. Verburg het tijd voor wat serieuzer tekstrepertoire, door hem zelf op muziek gezet en in zang omgezet. Het publiek krijgt indringende oneliners als 'Het gaat niet zo goed met je soms' en het eerste volledige luisterlied 'Verbroken Liefde' te incasseren. Het kan nog steviger, zoals hij met 'Als ik je beet pak ga je gillen, maar gelukkig zijn de sloten op je deur nog niet veranderd' overtuigend onderstreept.

 

Het is Verburg niet ontgaan dat naarmate een restaurant zich ambitieuzer gaat profileren het bedienend personeel steeds vreemder gaat praten. Hoewel het niet echt onder de noemer rock&roll valt, raakte hij laatst verzeild in zo'n eettent. 'Had u iets te drinken gehad willen hebben?', luidde de begroeting van de ober. 'Had jij soms een fooi gehad willen hebben. Praat dan normaal en vraag gewoon of ik wat wil drinken?', lag op het puntje van zijn tong, die hij op het nippertje toch maar voor het eten reserveerde. 'Het menu bood slechts twee keuzes voor het voorgerecht: een kipsalade of een eisalade. Toen vroeg ik me toch af wat er eerder was: de kip of de eisalade?' Na deze buitengewoon originele vraag te hebben opgeworpen, staan er weer een aantal oneliners op Verburgs theatermenu. 'Doe Maar is niet Normaal'. daar moet je inderdaad even over nadenken. 'Besneden mannen zijn pas echt aan hun piemel gehecht'. Het publiek, met name het vrouwelijk gedeelte, ligt in een deuk. Na zijn frustraties met het plassen in publieke gelegenheden kenbaar te hebben gemaakt, volgt al weer het laatste nummer voor de pauze: zijn grote hit Claire Imaginaire.

 

Na een korte onderbreking vertelt Verburg wat hij in de pauze allemaal gedronken heeft. Dat is pas echt rock&roll. 'Tsja, als het op drank aan komt, ben ik geheelonthouder'. Het optreden kabbelt op dezelfde manier voort als in het eerste gedeelte. Op verzoek van iemand in het publiek zingt hij als toegift 'Ik zat onder de plak'. Rock&roll is best een onderhoudend en bij vlagen grappig programma, maar Verburg had best wat meer van dit buitenkansje mogen profiteren door meer kanten van zichzelf te laten zien. Opgeteld was het gebodene toch wat karig. Om in zijn metier te blijven: Ik had wel wat meer theater gehad willen hebben, met of zonder rock&roll.

 

Wie is Roel C. Verburg precies? Vanwege zijn landelijk erkende tamelijke onbekendheid toch maar even op zijn persoonlijke website gekeken, waar hij zich aldus voorstelt.

 

Echte rocksterren spelen in uitverkochte voetbalstadions, vliegen met hun eigen privéjet, verblijven in luxe hotelkamers en drinken daar in het bubbelbad dan dure champagne met hun groupies. Roel C. Verburg daarentegen speelt doorgaans in kleine zaaltjes, heeft al jarenlang dezelfde vriendin en drinkt na een optreden vaak een goedkoop blikje bier in de trein naar huis.

In zijn derde theatershow Rock ’n Roll brengt hij naast nieuwe liedjes ook verhalen uit de rockgeschiedenis en vergelijkt die met zijn eigen leven ‘on the road’. Beduidend minder sensationeel, maar nog steeds Rock ’n Roll.

 

Dinsdag 9 augustus 2022

GROOT ANEKDOTENBOEK HARRY SACKSIONI WORDT VERFILMD

Gitarist Harry Sacksioni had zondagmiddag groot - wat heet- breaking nieuws te melden in de Tuin van De Kring. Niet alleen staat hij '50 jaar on stage', wat hij viert met deze tournee, maar zijn grote anekdotenboek wordt verfilmd. Omdat het allemaal nog wat pril is, kon hij daar verder niet veel over tellen, maar zijn verhalen leveren in ieder geval stof genoeg op voor een verfilmd portret van deze unieke gitaarvirtuoos. .

 

De titel van dit programma - 50 Jaar on stage - Dat kunnen ze allemáál wel zeggen… - verwijst naar een van de vele verhalen uit zijn boek, die vijftig jaar reizen en optreden heeft opgeleverd. Mooie, bizarre, bijzondere en hilarische anekdoten waarvan een aantal ook dit jubileumprogramma heeft gehaald. Zo vertelt de film tevens het verhaal van de vrouw door wie hij maar liefst veertig jaar is gestalkt.

 

'Van haar 14e jaar tot haar 54-e, het jaar waarin ze overleed'. Ik ben daarbij werkelijk door een hel gegaan. Mijn familie niet minder. Ze bivakkeerde werkelijk dag en nacht in de buurt van mijn huis. Ze was destijds aanwezig bij een concert uit de reeks 'Elixer' en daarmee is de ellende begonnen'.

 

Een wat vrolijker verhaal handelt over het nummer 'Scarborough Fair', waarvan hij dacht dat het door Paul Simon is geschreven. 'Het was het enige nummer op het album 'Elixer' dat niet van mijzelf was. Die royalties zijn in eerste instantie allemaal naar Simon gegaan. Maar wat ontdekte ik later? Dit nummer is een zogeheten traditional, en dus niet van Paul Simon. Wanneer je een traditional bewerkt, mag je daar je eigen naam als componist onder zetten. Dat wist ik niet. Het was nog een heel gedoe om dat kapitale bedrag dat ten onrechte naar Paul Simon is gegaan via Buma/Stemra op mijn rekening te krijgen. Maar uiteindelijk is het gelukt. Nu heb ik drie huizen in plaats van Paul Simon. Nee grapje!'

 

Harry Sacksioni - 50 Jaar on stage - dat kunnen ze allemaal wel zeggen, gezien door Jaap Pleij, zondag 7 augustus in de tuin van De Kring.

 

 

Maandag 8 augustus 2022

'WIJ HALEN LOTGENOTEN UIT ISOLEMENT EN GEVEN STRUCTUUR'

Het gemeentebestuur mag dan binnenkort eindelijk zijn intrek nemen in Het Huis van Roosendaal, zijnde het nieuwe gemeentehuis waar al zo lang met smart op gewacht wordt, Het Huis van de Westrand is al lang een begrip in Roosendaal en wijde omstreken. Een van de gebruikers is de NAH-club, ruim tien jaar geleden opgericht om mensen met een NIET AANGEBOREN HERSENLETSEL een plek te geven waar ze elkaar in alle rust en vrijheid kunnen ontmoeten, en desgewenst samen activiteiten kunnen ontplooien.
De club is een initiatief van oud-ondernemer Toon Willemse die tijdens een avondje sporten in de sportschool onverhoeds werd getroffen door een CVA, een ernstige vorm van hersenbeschadiging, waarnaast ook een TIA, hersenbloeding, tumor en een trauma worden gerekend. Van een ondernemer die midden in het (maatschappelijke) leven stond, veranderde de immer vriendelijke en opgeruimde Toon in een patiënt die vrijwel niets meer kon aanvangen. Bij de pakken neerzitten was er niet bij. Toon zocht en vond ondanks alle beperkingen waar hij mee te kampen kreeg, een nieuwe manier om zijn leven inhoud te geven. Zijn maatschappelijke betrokkenheid was allesbehalve aangetast en toen hij merkte dat een groot aantal lotgenoten door een diep dal van vereenzaming ging, besloot hij hen een nieuw perspectief te geven. En dat resulteerde in de NAH-club, geen officiele vereniging met een voorzitter (al wordt Toon in het algemeen wel zo gezien) en bestuur, maar een club in de ware zin des woords waar iedereen zich snel thuis voelt. De eerste bijeenkomsten waren in buurthuis Keijenburg, kort daarna vond de NAH onderdak in het vroegere klooster Mariadal en in 2020 kort voor corona de kwade kop opstak werd de overstap gemaakt naar Het Huis van de Westrand (voorheen Wijkhuis West) waar de clubleden nog steeds naar volle tevredenheid gastvrijheid genieten.
'We komen hier elke woensdagmiddag tussen 13.00 en 16.00 uur bij elkaar. Vrijblijvendheid staat daarbij voorop. Er hoeft niets, er moet niets, maar tijdens die bijeenkomsten kan vrijwel alles, met het accent op ontspanning. Ruim dertig lotgenoten zijn op die manier letterlijk en figuurlijk in beweging gekomen'. Toon roemt de samenwerking met en de steun die hij van Linda de Vink van het buurthuis ondervindt. 'Elkaar ontmoeten staat altijd centraal. Daarnaast staan we geregeld op gepaste wijze met een aardigheidje stil bij mensen die recentelijk jarig zijn geweest. Die gaan hier nooit ongemerkt voorbij. Daarnaast organiseren we in samenwerking met filmclub ERSA regelmatig voorstellingen waarbij leden van de filmclub hun recente werk vertonen. Veelal gaat het om vakkundig gemaakte vakantiefilmpjes die ook voor een breed publiek interessant zijn. Dat leidt altijd tot leuke reacties over en weer. Af en toe maken we zelfs een uitstapje, zoals recentelijk naar de Biesbosch en we zoeken zoveel mogelijk de aansluiting bij de activiteiten in het Huis van de Westrand. Bij de maandelijkse rommelmarkten zijn we meestal met zes tafels vertegenwoordigd. De opbrengst wordt besteed aan het grote jubileumfeest dat we in 2023 vanwege ons dan tienjarig bestaan hopen te vieren'. Het doet Toon deugd dat de NAH-club de groep van circa dertig aangeslotenen niet alleen uit het isolement haalt, maar tevens een bepaalde structuur geeft aan hun leven. Wie dat zelf eens vrijblijvend wil ervaren, kan op iedere woensdagmiddag van 13.00 tot 16.00 uur terecht in Het Huis van de Westrand. Aanmelden vooraf is niet nodig.
KENNISMAKINGSBRIEF NAH Club
Mogen wij ons even voorstellen...
Sinds januari 2013 hebben we de NAH Club opgericht. Wij zijn een zelfstandige groep, zonder zorg. We wonen en functioneren zelfstandig en we beschikken over eigen vervoer. We hebben
allemaal te maken gehad met een NAH, niet aangeboren hersenletsel (CVA, TIA, hersenbloeding, tumor, trauma, ongeval).
Wij zijn lotgenoten en vrijwilligers.
Wat willen wij en waarom ?
Voor de reguliere zorg zijn we "client-af". We hebben elkaar opgezocht als lotgenoten, veelal tegen de eenzaamheid en voor de sociale kontakten. Begrijpen doen we elkaar goed, omdat we allemaal hetzelfde hebben meegemaakt. We kunnen ons niet bij een "normale" vereniging aansluiten, omdat we een specifiek "hersenprobleem" hebben en niet iedereen ons en
onze “beperking” kan begrijpen. Bij ons mag en kan iedereen zichzelf zijn. De nieuwe ontmoetingsruimte en onze activiteiten
Sinds 1 juli 2020 heeft de NAH Club een nieuw clubhuis en wel bij het wijkhuis Het Huis van de Westrand - Sint Lucasplein 3 - 4703 HX Roosendaal. De ontmoetingsruimte is voor gezellige onderonsjes met gelijkgestemden. Voor ons is het een uitje, een ontmoetingsplekje. Het is fijn om even bij elkaar te
kunnen komen en onze gedachten met elkaar te delen. Wij hebben allemaal met NAH te maken gehad. Het is een prikkelarme ruimte in een veilige omgeving en drempelvrij. NAH Club is een rookvrije club. We gaan in op de initiatieven van leden én vrijwilligers en organiseren diverse activiteiten o.a. gezelschapsspellen, kaarten, koffieleuten, van gedachten wisselen, praat- en discussie-groepen over bepaalde thema, lezingen, informatie, uitjes, scootmobieltocht, koersballen, jeu de boules, mosselmiddag, bingo, etentjes, luisterend oor, arm om de schouder, gewoon samenzijn,
zonder verplichtingen. We komen en gaan wanneer we willen tussen 13.00 en 16.00 uur. Er zijn geen kosten aan deelname verbonden, doch een vrijwillige bijdrage (niet verplicht
en naar draagkracht) wordt altijd zeer op prijs gesteld
Een NAH verandert uw leven en dat van uw naasten ingrijpend. Toon Willemse, onze Voorzitter, heeft dit aan den lijve ondervonden. Meer dan 10 jaar geleden werd hij tijdens het sporten op de sportschool getroffen door een CVA. Hoe hij
leeft met de gevolgen van een CVA, hoe hij er mee leerde om te gaan, en met vallen en opstaan weer een nieuw evenwicht in zijn leven heeft gevonden, wordt duidelijk gemaakt in de film Mijn tweede leven gemaakt door Cor Claassens, ERSA. http://www.youtube.com/watch?v=F5OvgC (verkorte versie)

 

Maandag 8 augustus 2022

ISMÈNE ELBERS ZOEKT IN VRIJHEID HAAR WEG IN DE KUNST

Voor niemand was het leuk. De kunst- en cultuursector heeft echter wel heel zware klappen opgelopen gedurende de vele lockdowns die gepaard gingen met de coronacrisis. Sommigen wisten zich met 'kunst' en vliegwerk overeind te houden, terwijl veel anderen (volledig) kopje onder gingen. Ismène Elbers, voor corona stevig aan de weg timmerend als (jazz)zangeres, zocht en vond de weg om toch door te kunnen gaan in de wereld der schone kunsten.
Vanuit het vroegere ABN/AMRO-kantoor aan de Markt in Roosendaal presenteert ze zich momenteel als kunst- en cultuurcoach. 'Ga maar iets doen waar genoeg werk in te vinden is', kregen jongeren vroeger als schooladvies mee. 'Voor Ismène werkt dat niet zo. 'Ik moet me immer creatief kunnen uiten. Op die manier geef ik waarde aan mijn leven. Rode draad in mijn bestaan is verbinding zoeken met anderen. Ik ben verzot op persoonlijke verhalen die mensen elkaar vertellen. Dat zijn geweldige inspiratiebronnen om op voort te borduren. Ik ben blij dat daar in Roosendaal nu zoveel oog voor is', knipoogt ze naar de 'verhalenbank' die afgelopen zondag door burgemeester Han van Midden werd geopend in de tuin van De Kring (zie elders op deze nieuwssite).
Ze ziet het nu als haar belangrijkste taak om jonge, getalenteerde- en begaafde mensen te helpen hun eigen weg binnen de brede cultuursector te vinden. De sociale ontwikkeling van de persoon in kwestie neemt daarbij een belangrijke rol in. Geen werkdag is voor haar hetzelfde, liever spreekt ze van 'hobbydag', want creativiteit heeft ze nooit als werk beschouwd. 'Onlangs kreeg ik van een muzikant een compositie opgestuurd, met het verzoek daar een tekst voor te schrijven. Daar heb ik me met hart en ziel op geworpen. Het gevoel dat ik daarbij krijg, is doorslaggevend. Soms gaat dat heel snel. In dit geval ben ik al aardig op weg. En zo bereiken mij vrijwel dagelijks meer van dit soort originele uitdagingen. Net als bij het schrijven zing ik vanuit mijn hart en dat komt me nu goed van pas, want onder invloed van corona stond mijn bestaan als zangeres lange tijd op een laag pitje. Maar daar gaat verandering in komen', lacht ze mysterieus. Dat schreeuwt om een toelichting.
Ismène was al een beetje afscheid aan het nemen van het podium toen ze de creaties van fashionist designer Agnes van Dijk uit Eindhoven onder ogen kreeg. Dat zette haar aan het denken. Ik was meteen zo gegrepen door haar kledingcreaties dat ik Agnes spontaan heb opgebeld. We moeten elkaar een keer ontmoeten, want er is zoveel waarover ik met je van gedachten wil wisselen, riep ik spontaan door de telefoon. Daar was ze gelukkig toe bereid. Meteen bij de eerste ontmoeting voelde ik al een klik. Dat bleek wederzijds te zijn. Agnes heeft haar eigen fashionshow en toen ze me uitnodigde om mee te werken aan een voorstelling in het Parktheater in Eindhoven hoefde ik daar geen seconde over na te denken. Agnes presenteerde haar actuele ontwerpen, en ik kleurde dat op bescheiden wijze muzikaal in. Voor mij was het een gevoel van thuiskomen. Dat ik het zingen zo lang heb kunnen missen, kon ik me direct al niet meer voorstellen. Agnes zei ook meteen 'je moet weer beginnen met optredens, dit is een wezenlijk deel van je leven'. Ik ben vastbesloten om mijn stem weer helemaal op te poetsen. Ik prijs me gelukkig dat ik binnen dit vakgebied heb mogen samenwerken met super getalenteerde artiesten als de toetsenisten Johan Clement en Co Vergouwen. Dit soort kanjers verdienen beduidend meer podiumruimte dan ze nu krijgen. Wie weet kunnen we ooit weer iets samen doen, dat zou ik fantastisch vinden'. 'Als uitvoerend artiest wil ik theaters vullen met mijn jazzprojecten. Ik blijf in het veld staan, want die ervaring helpt mij om anderen te coachen', zei Ismène in een recent interview. Zo denkt ze er nog steeds over. Het 'veld' kan dus zijn borst natmaken.
Naast een hernieuwde kennismaking met de podia in en buiten de regio heeft Ismène nog meer noten op haar zang. 'Ik ben voornemens om een boek te schrijven over creativiteit. Hoe ik daar tegen aan kijk en hoe ik dat beleef. Het leven biedt weer zoveel mogelijkheden dat ik vrees straks weer tijd tekort te komen. Maar zoals ik me nu voel, kan ik de hele wereld aan. Dus laat iedereen met culturele oprispingen zich maar melden. Ik sta er volledig open voor. Zo lang ik in volle vrijheid mijn eigen weg mag zoeken binnen de kunstsector ben ik een gelukkig mens'. Maar dat had ik al lang begrepen. Wie contact met Ismène wil opnemen, kan het beste een mail sturen naar info@dekunstcultuurcoach.nl

 

Maandag 8 augustus

ROOKMELDERS NIET VERPLICHT IN DE KERK

Onverwachte, kleine gebeurtenissen werpen soms originele vragen op. Zoals afgelopen zondag bij de wekelijkse eucharistieviering in de O.L. Vrouwekerk , met als voorganger kapelaan A. Varghese.
Kunstenaar Corry Olthof, net als ik immer gezeten op een zijbank links van het altaar, kreeg het zichtbaar te kwaad toen de zalvende woorden van Varghese wel erg krachtig werden ondersteund door de geur en walm van wierook dat vrolijk en enthousiast opsteeg uit de daarvoor bestemde koker van de misdienaar. Er werd zogezegd wel erg veel olie op het vuur gegooid, wat niet bepaald een zegen voor keel en ogen was. Toen de geschrokken misdienaar dat in de gaten kreeg, wierp ze zich onmiddellijk in het rookspoor om de getroffen parochiaan voor verder onheil te behoeden. In vrijwel alle openbare gebouwen zouden de alarmklokken, in de vorm van sinds kort verplichte rookmelders, gaan loeien. Zo niet in de O.L.Vrouwekerk, want in kerkgebouwen ontbreken ze nog steeds in het interieur. Na afloop van de dienst toch maar eens aan secretaris Sjaak Sebregts van het parochiebestuur gevraagd hoe dat precies zit, want voor kerken gelden wel andere strenge brandveiligheidseisen. 'Dat klopt. Kerken zijn gevrijwaard van rookmelders, want dat zou ondoenlijk zijn vanwege de rook die tijdens de dienst vrijkomt, zoals nu het geval was. In de omringende kloostergebouwen en pastorieën zijn rookmelders overigens wel verplicht en daar houden we ons uiteraard ook aan'. Een katholieke kerkdienst zonder die heerlijke geur van wierook is vrijwel ondenkbaar, indien met mate toegepast.
Dat geldt in de visie van velen ook voor de orgelmuziek en de koorzang. Deze dienst moest het zonder beide stellen. De vaste organist Toni Raats was kennelijk verhinderd en het koor onder leiding van Joseph Dekkers geniet van een welverdiende vakantie. Zo werd mij verteld. Wijlen D.C. Lewis had zich daarbij ongetwijfeld bijzonder ongemakkelijk gevoeld. Hij kwam zoals hij in zijn bekende lied 'Mijn Gebed' verwoordt immers niet voor de dienst en de preek naar de kerk. Nee, hij genoot daar louter van de muziek. In gedachten verzonken komt hij aan het slot bijna tot een 'gebed'. (zie een van mijn eerdere columns over dit onderwerp). Zie ook nieuwssite RoosendaalsPleijdooi.
Ook voor kerkelijke gebouwen is volgens de ARBO-wetgeving een veiligheidsplan vereist. Voor de wet- en regelgeving is het bouwbesluit van toepassing. Hierin is duidelijk
onderscheid met betrekking tot bestaande bouw en nieuwbouw.
Voor monumenten heeft de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (RCE), de vroegere RACM, informatiebladen beschikbaar. Aan de helpdesk van VROM kunnen vragen worden
voorgelegd. E-mail: Info@racm.nl; website: www.racm.nl

 

Zaterdag 6 augustus 2022

OPEN WEST-BRABANTSE TENNISKAMPIOENSCHAPPEN TER ZIELE

Afgelopen woensdag sprak ik de oud-voorzitter van Tennisvereniging Roosendaal in het Vrouwenhofpark onder het genot van de tropische klanken van Radio Negra. Normaliter zouden op deze dag de Open West-Brabantse kampioenschappen beginnen bij zijn vereniging. Met Plus Gommers de laatste jaren als hoofdsponsor. Door corona kon het doorgaans drukbezochte tennisspektakel, waar het publiek diverse nationale toppers gratis aan het werk kon zien, de afgelopen twee jaren geen doorgang vinden, maar omdat alles nu weer redelijk normaal is - het wordt echter nooit meer zoals het was- vroeg ik hem of 'De Open' deze keer wel zouden doorgaan. Zijn ietwat sippe gezicht verraadde al dat mijn hoop ijdel was.
'Helaas, ik moet je teleurstellen. Daar zijn we mee gestopt. De topspelers die we op het oog hadden, bleken steeds moeilijker te motiveren om naar Roosendaal te komen. Maar wat we deze week wel in de aanbieding hebben, is het Plus Gommers Open (Jeugd) tennis en padel toernooi 2022. Daar kun je de talentjes van de toekomst aan het werk zien. Wellicht is dat iets voor je. Echt, je ziet van tijd tot tijd best leuke partijtjes'. knipoogde de oud-voorzitter. De honger naar de kleine, gele bal deed me besluiten zijn goede raad op te volgen. En zo zat ik vrijdagmiddag uiterst comfortabel op het centrale terras aan de Kennedylaan, waar ik vroeger met toernooi-directeur Theo Jansen vooraf het deelnemersveld doornam voor de toenmalige kabelkrant TV-Gazet en bij wie ik daarna ook dagelijks aanschoof voor aanvullende informatie. Grote namen als Femke Reinhard (foto), Arko Zoutendijk, Eric Kuilen, Frank Clausing en Lisanne van Riet waren bepaald geen uitzondering. Met de helaas overleden oud-collega Jos van Hees besprak ik vrijwel dagelijks de gespeelde partijen. Hij was een ware tennisliefhebber die geen toernooi in de regio oversloeg. Jammer dat dit alles tot het verleden behoort, maar wellicht keert het tij nog een keer. Ook nationale toppers moeten toch wel gevoelig zijn voor de gezellige- en ontspannen sfeer die er tijdens dit toernooi op en rond het tennispark heerst. Niet bij brood alleen, luidt het levenscredo niet voor niets. Eerst maar eens kijken wat de prille tennisjeugd nu al te bieden heeft.
Twee jongetjes van circa tien jaar betreden rond het middaguur baan 1, goed in het zicht van de begeleidende vrouwelijke moeders/opvoeders. Geconcentreerd wordt er ingeslagen. Na vijf minuten geeft een van hen het teken dat tijd is om de match te beginnen. Dit dominante ventje ontpopt zich in de eerste games al tot de betere speler, met meer balgevoel en een scherper spelinzicht. Bovendien blijkt hij de spelregels beter te kennen dan de concurrent. Na circa tien minuten wedstrijd loopt het mindere godje plotseling naar het net toe, wat het startsein is voor een woordenwisseling met zijn tegenstander. Hij lijkt het niet eens te zijn met de puntentelling die dominantje luidkeels over het veld laat schallen. Na tien minuten heen- en-weer gedraal onder het scherpe toezicht van het ouderlijk gezag, dat zich inhoudelijk echter niet met het dispuut bemoeit, slaat de onderliggende partij plotseling de bal keihard over het net, rakelings langs het gezicht van zijn opponent. Deze ziet hier reden in om de partij voor even gezien te houden en zich naar het kantoortje van het secretariaat te spoeden. In gezelschap van een gezag uitstralende blonde dame keert hij terug op het centre-court. Deze hoort geduldig beide partijen aan, en besluit dan voor een oplossing te kiezen waarin beide kemphaantjes zich kennelijk kunnen vinden. De details zijn niet op gehoorafstand te volgen. De gele bal komt weer in beweging, maar de stand (in zijn voordeel) wordt nu nog beduidend luider door dominantje omgeroepen dan voorheen. Gevolgd door een kort, afgebeten 'JA' van zijn tegenstander. Een klein half uur later is het pleit beslecht. In twee sets delft het mindere godje het onderspit en feliciteert zijn tegenstander met een korte handdruk. Met de winnaarsmentaliteit zit het bij het betere talentje nu al goed. Daar hoeft moeders zich al vast geen zorgen over te maken!
Misschien heb ik de winnaar van pakweg de editie 2030 van de Open West-Brabantse Tenniskampioenschappen wel aan het werk gezien, want laten eerlijk zijn. Dat fenomeen mag toch niet definitief verdwijnen uit ons 'Stadje'. Het is in ieder geval weer lekker vertoeven op dat sfeervolle terras waar de vogeltjes weer als vanouds fluiten. Mijn gedachten dwalen door het gespotte vogeltje onderwijl af naar een prachtige conference van Toon Hermans, waarin hij na zijn verhuizing naar Hilversum voor het eerst het destijds zeer bekende Tennispark-Melkhuisje betreedt. Amper gezeten spreekt zijn buurman hem aan: Meneer Hermans, u bent net op tijd. Hij staat op het punt om te gaan serveren. Dus ik zeg (Toon dus), nou, laat hij mij dan maar een jonge klare jenever brengen. Een soortgelijke gedachte bekruipt me. Een lekker pilske zou er nu moeiteloos inglijden.

Donderdag 4 augustus 2022

BRAND PARKIES KAN WEL EEN OPPEPPER GEBRUIKEN

Rond 20.00 uur zit er woensdagavond letterlijk al muziek in het park Vrouwenhof, Radio Negro, de hoofdact van deze avond, houdt zijn kruit nog even droog. Het blijkt slecht om een opwarmertje te gaan voor het derde concert in de reeks Brand Parkies (voorheen Palm Parkies). Behalve het biermerk is er aan de opzet niets veranderd. De concerten zijn net als voor corona gratis toegankelijk, ook de tassencontrole (aan het begin van de avond) s gehandhaafd, je eigen drank meenemen is de organisatie nog steeds een doorn in het oog en dat is er dus niet bij. .

 

Het bescheiden voorprogramma kan maar weinig vroege bezoekers boeien. Voor sommigen is dit een goede mogelijkheid om oude- en nieuwe bekenden te ontmoeten onder het genot van een hapje, een drankje en (steeds minder gelukkig) een rokertje. Ik zie zowaar een bekend gezicht uit de tijd dat mijn moeder nog in Huize St. Elisabeth resideerde en dat levert uiteraard vragen op als 'leeft die en die nog? en 'werken die en die nog bij jullie?'. Triest genoeg is het antwoord bijna altijd negatief. 'Tsja, het loon is nog steeds aan de lage kant, maar het gevoel dat je goed werk levert binnen een branche die steeds moeilijker aan medewerkers komt, maakt veel goed', zegt ze desalniettemin met opgewekte stem. Opvallend veel alleengaanden beginnen het grasveldje te bevolken. Muziek en de aanwezigheid van veel bezoekers is kennelijk een goede aanleiding om de eenzaamheid en de hitte in huis even te ontvluchten. Het gros van hen staat een beetje wezenloos gewapend met een biertje in de hand voor zicht uit staren. Reeds na tien minuten is de muzikale voorattractie ten einde. Een man, alleen gezeten achter een brede tafel wekt de woede van enkele bezoekers die aanstalten maken om hem gezelschap te houden. Daar is het heerschap niet van gediend. Onomwonden en met luide stem laat hij weten dat alle open plekken aan tafel reeds bezet zijn door vrienden van hem 'die zo terug zijn'. De negatief verraste groep besluit na enige aarzeling dan maar een ander zitplekje te zoeken. In een scene hebben ze terecht geen zin. Je bent hier immers voor je plezier. Bovendien is het vooruitzicht om een bankje te delen met zo'n bullebak allesbehalve een pretje. Even verderop worden ze door een jong paar gewenkt om er 'gezellig bij te komen zitten'. 'Kijk, zo kan het dus ook', tettert een van de genodigden in de richting van de onbehouwen parkbezoeker, die zijn verworven domein nog steeds in zijn eentje 'manmoedig' bewaakt.

 

Het blijft nog even sereen stil op en rond het Vrouwenhof. 'Hoi Roosendaal', klinkt het exact om 20.30 uur vanaf het podium. Een vervolg blijft uit. De band, Radio Negra dus, begint zich gelijk muzikaal te roeren. Daar zijn de bezoekers immers voor gekomen. Gezeten op een gezellig gevuld bankje vlakbij het podium ontwaar ik twee oud-collega's. Exotische klanken verspreiden zich inmiddels in rap tempo over het groene laken. De eerste korte rokjes komen swingend in beweging. Goed voorbeeld doet gelukkig goed volgen, want steeds meer bevallige voetjes gaan huppelend over de' vloer'. Het manvolk volgt schoorvoetend, soms wat onwennig, maar ook niet zelden met tegenzin. Dansen stoort nogal bij het bier laven. Met de mannelijke collega haal ik herinneringen op aan de goede recente voor-corona-tijd toen artiesten van het kaliber Hans Dulfer, Belle Perez, Hans de Booy (toen al zonder Annabel), Frank Boeijen, Peter Koelewijn en Lenny Kuhr hier gratis in 'het wild' te bewonderen waren. 'Hoi Roosendaal, het is fijn om hier te zijn', gooit de zanger er nog maar eens geheel overbodig uit. Sinds zanger Erwin Nyhoff zondag in de Tuin van De Kring de aandacht vestigde op de zegeningen van 'My Hometown' twijfelt niemand daar meer aan. Voor zover er nog twijfelaars waren. Sommigen, wellicht door schade en pijnlijke benen en voeten wijs geworden, waren zo slim om hun eigen stoeltje mee van huis te nemen, zoals onlangs bij het klapstoeltjesconcert in Wouw het geval was. Op ieder gewenst moment kunnen er zodoende oprukkende bewegingen richting podium worden gemaakt.

Hoezeer Radio Negra ook zijn best doet, de ware festivalsfeer wil er maar niet in komen. Het publiek hangt als (te) los zand aan elkaar en dat heeft alles te maken met de inrichting van het terrein, of liever gezegd het gebrek daaraan. Plaats minstens zes rijen stoelen pal voor het podium, zodat de echte muziekliefhebbers en luisteraars goed aan hun trekken komen, de grote massa sluit daar dan meestal automatisch op aan. Zorg als organisatie ook voor een leuk en kleurrijk aanbod aan attracties. Bezoekers willen ook graag iets te beleven hebben. De exotische markt in Nispen bewees onlangs met dank aan Mariska Wagemakers, de drijvende kracht achter dit openluchttheatertje, dat het publiek dan beduidend intenser geniet van het uitstapje. En het zou mooi zijn, om met Huub van der Lubbe te spreken, als er ook weer eens wat klinkende namen worden gepresenteerd. Een wat langere duur van de live-act kan ook geen kwaad. Radio Negra gaf na veertig minuten zuivere speeltijd al te kennen aan een rustpauze toe te zijn. In een passende pauze-act is niet voorzien. Brand Parkies is dus voor behoorlijk wat verbeteringen vatbaar. We gaan het hopelijk zien bij het komende concert in het Vrouwenhof, op woensdag 10 augustus bevolkt de band Dragonfruit het podium. We gaan het zien.

 

Dinsdag 2 augustus 2022

'DRAAI VAN DE KAAI' VERZIEKT DOOR IRRITANT DISCOGEBONK

De uitslag van De Draai van de Kaai: Wout van Aert, eerder winnaar van de groene trui in de Tour de France, liet in de eindsprint zijn hielen zien aan Fabio Jakobsen en Mathieu van de Poel. Een uitslag zoals een wielerorganisatie die graag ziet en dus ook niet zo verrassend. Wel in het oog springend (of liever gezegd in het oor) en niet bepaald een aangename ervaring: Deze Draai ging gepaard met een bonte kakofonie van wezenloos discogestamp met een door merg en been gaande bastoon.
Waar heb dat nou voor nodig?', zou Sjef van Oekel zich hebben afgevraagd. Eerder werd het Beach Volley op het Tongerloplein vorig weekeinde behoorlijk verziekt door een doorgedraaide DJ, bij de 'muziekman' die bij De Draai achter de knoppen zat, sloegen de stoppen nog veel verder door. Lekker rustig op balkon of tuin van het avondzonnetje genieten met een onderhoudend koersverloop op de achtergrond , was er voor de directe omgeving niet bij. Verblijf in de buitenlucht was vanwege de verzamelde gettoblasters niet alleen bijzonder onaangenaam, er dreigde zelfs direct gevaar voor gehoorschade als bijwerking van die zwaar overstuurde bas. Hoe anders ging dat er vroeger in de goede tijd van John Hertogh en de zijnen aan toe. De bewoners van de Markt(stede) hoefden de oversteek naar De Kade niet per se te maken om de koers te kunnen volgen. Via het verhelderende commentaar van de legendarische wielerspeaker Kees Maas (waarom is hij door het Draai-bestuur in de ban gedaan?) was het spektakel van minuut tot minuut goed te volgen. Op onnavolgbare en Theo Koomen-achtige wijze wist Maas de wedstrijd naar een ongekende apotheose op te voeren, ook wanneer daar niet echt aanleiding toe was. Op de achtergrond hoorde je dan slechts een bescheiden stukje muziek. Ontsierend was dat allerminst. Je vraagt je zo langzamerhand af waarom grote sportevenementen zo nodig omlijst moeten worden met dit soort pandemoniums. Zijn de organisaties soms van mening dat de sport in zijn pure vorm op zichzelf niet boeiend genoeg is voor het publiek? Als dat zo is, denk ik dat ze zich lelijk vergissen. Als de herrie voor de omgeving al zo overdonderend was, hoe moeten de bezoekers op het parcours dit dan beleefd hebben? De KNO-specialisten in het ziekenhuis krijgen er wellicht onverwacht een groot aantal patienten bij.
Het Draai-bestuur doet er verstandig aan zich eens grondig te bezinnen op de vormgeving van De Kaai en excuses te maken aan de binnenstadbewoners die grote overlast hebben ervaren van deze muziekterreur. En het gemeentebestuur, dat zich zo druk maakt over het geluid dat Peter de Trompetter produceert, dient zich daar bij aan te sluiten en het 'Dit was eens maar nooit meer' over De Draai op deze basis uit te spreken. Deze ervaring heeft me weer eens gesterkt in de opvatting dat al dat wielerspektakel naar het ATIK-Stadion verplaatst moet worden, wat heel goed mogelijk is als het stadion eindelijk wordt voorzien van de al zo lang gewenste wielerbaan. Bouw er vervolgens een grote, vierkante loods omheen en dan is Roosendaal ook meteen vanwege het onderscheidende karakter landelijk op de kaart gezet. Je zit dan binnen, maar je hebt tegelijkertijd het gevoel dat je buiten zit. De kans is bovendien groot dat er bij evenementen gesproken gaat worden over 'De Roosendaalse wandelgangen'. Als dat geen mooie win-win-situatie is!

 

Maandag 1 augustus

VERSLAG VAN EEN CULTUREEL WEEKEND IN ROOSENDAAL

ROOSENDAAL DE MOOISTE STAD TER WERELD

 

ROOSENDAAL DE MEEST CULTURELE STAD VAN WEST-BRABANT

 

ROOSENDAAL HEEFT MET DE KRING HET MOOISTE THEATER VAN NEDERLAND

 

Mooie loftuitingen van respectievelijk fotograaf Ineke Stofmeel, pastoor Marc Lindeijer en zanger/gitarist/componist Erwin Nyhoff, gedaan op verschillende plekken in het 'stadje' dat ons allemaal zo lief is.

 

Zaterdagmiddag ging in de OL-Vrouwekerk de expositie 'Roosendaal in de Kadekerk' van start in aanwezigheid van beide exposerende kunstenaars, bestaande uit twaalf foto's van Ineke Stofmeel en twaalf schildererijen van 'stadsschilder' Jos Antens. Pastoor Lindeijer nam de officiële opening voor zijn rekening. Hij refereerde aan de openstelling van de kerk op Koningsdag toen de populaire pastoor tot zijn genoegen veel bezoekers over 'de vloer' kreeg die hij daar nooit eerder had gezien. Dat opende zijn ogen en bracht hem op het idee om een meer open-kerk-politiek te gaan voeren.

 

'Wij willen een welkome kerk zijn, Cultuur is een uitstekend lokmiddel om publieke belangstelling te wekken en mensen met elkaar te verbinden, de boodschap die het Tongerloplein ook uitdraagt. Zo rees ook het idee voor deze expositie. Sinds september vorig jaar mag ik uw nederige dienaar zijn en het viel me al snel op dat Roosendaal in cultureel opzicht een uiterst actieve gemeenschap is. Er wordt op allerlei plekken muziek gemaakt, en toneel gespeeld. Ik durf rustig te stellen dat Roosendaal de cultuurstad van West-Brabant is, waar Breda best een puntje aan mag zuigen. Toen ik me op de invulling van de tentoonstelling ging oriënteren, werd ik al snel gewezen op het prachtige fotoboek van Ineke Stofmeel, die Roosendaal in werkelijk al zijn vezels heeft vastgelegd met haar trouwe metgezel, de camera. Zij schroomde niet om haar Roosendaal te betitelen als 'de mooiste stad ter wereld' en wie ben ik om dat tegen te spreken. Ik heb begrepen dat Ineke al heel wat van de wereld heeft gezien, dus dit is zeker geen loze kreet. Jos Antens heeft zich in korte tijd ontpopt als de stadschilder van Roosendaal, op de meest onverwachte plekken kon je hem tegenkomen achter zijn schildersezel en ik vind dat de foto's en schilderijen fraai met elkaar harmonieren en in deze kerk volledig op hun plaats zijn. Bij Roosendaalse kunst hoort natuurlijk ook Roosendaalse muziek. Vandaar ook de uitnodiging aan het zangduo Jan Koevoet en Petra van Zundert om deze opening muzikaal op te luisteren, waar zij gelukkig graag toe bereid waren'.

 

Het was de pastoor eveneens opgevallen dat Roosendalers overwegend bescheiden mensen zijn die derhalve vaak het verwijt krijgen niet erg trots te zijn op hun geboortestad. 'Dat 'Mijn Stadje' zo ongeveer als het plaatselijke volkslied wordt ervaren spreekt wat dat betreft boekdelen. Anders zongen ze wel met de borst stevig vooruit over 'Mijn Stad'. Die welgemeende nuchterheid siert hen'. Het doet Lindeijer ook deugd dat de religie zo'n belangrijk aandeel heeft in hun werk. Wel had hij een suggestie voor hen in petto. 'Alleen de Moeder Godskerk ontbreekt nog in uw collectie. Het complex mag dan aan de eredienst onttrokken zijn, het is een wezenlijk onderdeel van de religieuze geschiedenis', knipoogde hij vriendelijk naar zijn welwillende gehoor. Bij aanvang van het officiële gedeelte kreeg Lindeijer al direct de lachers op zijn hand: Ik zie dat er ook goede katholieken aanwezig zijn die traditiegetrouw op de achterste rijen hebben plaatsgenomen. Voor het groepsgevoel is het deze keer toch beter als u wat naar voren komt. (het bleef even stil, maar de pastoor was niet voor één gat te vangen). Ik zie dat er ook goede katholieken zijn die de oproep van de pastoor ten spijt gewoon blijven zitten waar ze zitten. Dat mag natuurlijk ook'.

 

Aansluitend gaven beide artiesten een toelichting op hun werk. Jos Antens sprak zijn dank uit aan de parochie die hem de mogelijkheid bood om met zijn werk in de openbaarheid te treden. 'Het is bovendien fijn om dit samen met Ineke te mogen doen'. Die dacht daar net zo over. Op het plein voor de kerk werd Ineke, die voor deze tentoonstelling twaalf foto's uit haar vermaarde boek heeft gekozen, aangesproken door stadgenoot Jan Verlaan. Hij sprak zijn bewondering uit voor de plaat die zij in de Wallonische plaats Versviers maakte van het Levensgrote Jezusbeeld, waarop een duivenkoppel een nestje had gemaakt, uitgerekend op de doornen kroon. De tortelduifjes hebben het zelfs gebracht tot een fraaie ansichtkaart die Ineke binnen enkele seconden op haar beeldschermpje tevoorschijn toverde. Verlaan ziet hier een mooi stukje symboliek in: liefde weet zelfs boven de meest pijnlijke doornen uit te groeien.

 

 Een dag later was het in de tuin van De Kring de beurt aan singer-guitarplayer, composer (zo staat het op zijn visitekaartje vermeld) Erwin Nyhoff om zijn boodschap van liefde en verwondering over de muziekliefhebbers uit te strooien. Vorig jaar was 'The Voice' de absolute smaakmaker van het schaarse programma dat De Kring in het Vrouwenhof mocht aanbieden. Dat ruim uitgevallen uurtje greep de sympathieke zanger aan om een ode te brengen aan zijn grootste inspiratiebronnen, waaronder Elvis Presley, Bruce Springsteen en Chuck Berry, maar ook Nederlandstalige artiesten als Ramses Shaffy passeerden de revue. Uitgerekend in een periode dat Bruce Springsteen in de reguliere media en op social media onder vuur ligt vanwege extreme hoge toegangsprijzen die hij voor zijn huidige concerten bedingt, keerde Erwin Nyhoff terug naar Roosendaal met een programma dat geheel aan de 'Working Class Hero' is opgehangen.

 

Nou ja, niet helemaal, op zaterdag 28 januari staat hij met zijn 10 piece liveband in de grote zaal van De Kring met 'Elvis - His Legacy-His Music'. Uiteraard was Erwin niet te beroerd om daar vast een voorproefje van te geven. Een Elvis-song die daar misschien ook in zit, is het wonderschone, hartverwarmende, pijl in het hartliedt 'My Boy' (in het Nederlands gezongen door Willy Alberti met als titel 'Mijn Zoon'). 'En als het niet in de show zit, zijn jullie er in ieder geval getuige van geweest', klonk het laconiek. Het woord 'misschien' kan hij rustig vergeten. Dit juweeltje mag een echt Elvispubliek nooit en te nimmer onthouden worden. Dat zal hij ongetwijfeld ook niet doen. Dat hij deze niet zonnige zondag nu voor ons stond is volgens Erwin de verdienste van zijn voormalige gitaardocent Willem van Dijk. 'Die heeft me op het spoor gezet van 'Hometown' (zeg maar Springsteens versie van 'Mijn Stadje') , zo raadde hij me aan: Probeer eerst eens zijn teksten goed te doorgronden. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan, want het meeste werk bestaat uit flinke lappen tekst. Maar die studie was alleszins de moeite waard. Ik raakte in no time helemaal verknocht aan zijn teksten in combinatie met de muziek, en ik voel me als een vis in het water als ik zijn songs mag vertolken op het podium. Wie een fan is van Bruce is automatisch een fan van Elvis, want Bruce beschouwt hem als zijn grote voorbeeld'. Enkele tellen later bracht hij het massaal opgekomen publiek in vervoering met zijn 'Hometown', en iedereen leek te beseffen dat het in hun eigen stadje toch wel erg lekker vertoeven is als er zo'n grootheid op het denkbeeldige podium staat.

 

 Waarom stond hij een week eerder niet op het festival Blommenkinders?, zo vroeg ik me in gemoede af. Hij had daar een prachtige ad-hoc combinatie kunnen vormen met 'onze' bluesgigant Ralph de Jong. Maar gelukkig is directeur Jan-Hein Sloesen van het cultuurcluster zo slim en verstandig geweest om Erwin Nyhoff cadeau te doen (het was immers een bijna gratis concert) aan de Roosendalers met het muzikale hart op de juiste plek. 'Jan-Hein, is het niet mogelijk om Miss Montreal (met wie hij net als met Nyhoff een speciale band onderhoudt) op dezelfde condities naar De Kring te halen?', kon ik niet nalaten om hem na afloop te vragen. Maar dat bleek het budget toch wel te boven te gaan. Nederland mag dan een van de warmste en meest droge zomers in zijn geschiedenis te beleven, uitgerekend deze middag had Pluvius uitgekozen om het tuinpubliek een verfrissende douche te bezorgen. Gelukkig vielen de hemelse druppels net in de pauze, de buienradar op het beeldscherm van vrijwillig medewerker Henk Raats toonde aan dat het hemelse water exact om kwart voor vier zou ophouden met vallen, Op het podium werden de bakens enigszins verzet waardoor Nyhoff redelijk droog kwam te staan.

 

Onder het 'genot' van de laatste druppels hervatte hij het boeiende concert. Improviseren behoort eveneens tot zijn repertoire. Who'll stop the rain?' (een programma over Creedense Clearwater Revival is wellicht ook een mogelijkheid) klonk het uit de luidsprekers. Waarop het publiek scandeerde: No Rain, No Rain, en zo ontstond er onbedoeld een waar Woodstocksfeertje. Om op de opgeworpen vraag terug te komen. Erwin Nyhoff dus. Pluvius liet de vraag onbeantwoord, maar stopte onmiddellijk met huilen toen his masters voice zijn rauwe stem verhief. Voor de zekerheid gooide de zanger 'Crying in the rain' er nog met blozend gezicht tegenaan, maar het was de Springsteen in hem gegund het concert onder een voorzichtig doorkomend zonnetje naar een apotheose te voeren met de allerbekendste nummers van zijn Amerikaanse voorbeeld. Na bijna drie uur (vrijwel net zo lang als Springsteen placht te spelen) kreeg dit daverende optreden het gepaste slotakkoord. Tot een rivier kwam het niet in de tuin van De Kring, maar dat belette de aanwezigen niet om 'The River' als een mooie samenzang te markeren. Het concert begon en eindigde zodoende met kippenvel. Met een kiplekker gevoel werd nog geruime tijd menig glas geheven. Volgende week zondag gitarist Harry Sacksioni op dit heilig stukje groen. Nogmaals, Jan-Hein, laat de konijnen in het Vrouwenhof zich daar in vrede voortplanten, en concentreer alle theateractiviteiten op en rond De Kring. Want oud-burgemeester Lau Schneider wist het bij de opening van deze schouwburg in 1986 mooi te verwoorden: Deze Kring is er voor Jan en Alleman. Zo zij het!

 

 

Maandag 1 augustus

WAAR IS 'HET POSITIEVE PROMOTIEFILMPJE VAN ROOSENDAAL'?

Er schijnt een promotiefilm in première te zijn gegaan onder auspicièn van Roosendaal Citymarketing waarin een louter positief beeld van ons stadje wordt geschetst. Niet zo vreemd, waarom gaan er anders zoveel gemeentelijke belastingcenten in die richting? Alleen vraag ik me af waar en hoe dat filmpje zijn premiëre heeft mogen beleven en waar het terug te vinden is. Ik heb tevergeefs op youtube gezocht, maar hier ging het bekende 'zoek en gij zult vinden' niet op.

 

City Marketing zou zichzelf dus wel eens wat beter mogen profileren, want nu is het slechts collega Henk den Ridder die daar in zijn vaste column in BN/DeStem over bericht. De film laat volgens Henks ietwat cynische blik beelden zien van de Markt vol terrassen met de St. Jan niet verrassend op de achtergrond, fietscrossende knapen bij Nispen, het Designer Outlet Center en natuurlijk 'het winkelhart van de stad als bonkend tweede hart'. Niet echt onderscheidend constateert Henk terecht en het zal ook geen volksstammen in beweging zetten die massaal Roosendaal willen bezoeken. Toch bespeurt Henk een lichtpuntje, of liever gezegd twee. Het Urban Sportpark in het Vlietpark als onderdeel van Stadsoevers (waar onbegrijpelijkerwijs nog steeds niet in een supermarkt is voorzien) en Indoor Sky Dive aan het parkeerterrein op De Stok zijn in zijn ogen wel onderscheidend. Het indoor Sky Dive is dat zeker, maar geldt niet bepaald als publiekstrekker en dat sportpark moet nog tot wasdom komen. De Draai van de Kaai dan maar? Inderdaad het grootste evenement van de stad, maar het zou veel leuker zijn als de organisatie daar een baanwedstrijd van maakt. In het Atik Stadion wel te verstaan, zodat het publiek de wedstrijden van de eerste- tot de laatste minuut op de voet kan volgen. In Roosendaal is altijd wat te doen, stelt Henk tot slot vast.

 

De VVV-agenda begint inderdaad weer groeistuipen te vertonen. Het is echter wel jammer dat de organisaties, instellingen en verenigingen hun activiteiten onderling zo slecht coordineren, want een burgemeester Han van Midden die bij de officièle opening van 'De Verhalenbank' in De tuin van De Kring wordt overstemd door de speaker van het Beach Volley-spektakel op het Tongerloplein, dat kan natuurlijk niet.

 

Zieltjes van buitenaf zijn er niet of nauwelijks mee te winnen, maar omdat een stad nu eenmaal zijn gezicht krijgt door de mensen die er wonen, zou het leuk zijn indien er eens een filmpje wordt gemaakt dat het menselijk gezicht van Roosendaal laat zien. Dus met beelden van Peter de Trompetter en de dolende man met de forse bult op zijn achterhoofd die zo ongeveer op de Nieuwe Markt bivakkeert. Richt de camera dan ook op de Gouden Bolhoedavond van het IQ Aarmoeinieke, De 750-Jazzmiddagen van Ton van de Geijn in De Kring en reserveer de datum 16 oktober nu vast om opnamen te maken van de Jubileumavond van volksmuziekgroep Smidje Verholen in buurthuis Keijenburg. Dat is pas echt kleurrijk Roosendaal op zijn best. O ja, en wie weet waar dat City Marketing-filmpje te vinden is, mag zich uiteraard via deze facebookpagina of de nieuwssite RoosendaalsPleijdooi melden. Jammer dat Henk dat in zijn column er niet even bij heeft vermeld. Misschien word ik dan ook tegen mijn verwachting in net als Henk zo blij dat ook ik met hem het glas wil heffen. Op zijn rekening uiteraard. Zullen we dat dan maar doen bij de eerste editie van de baanwedstrijd 'De Draai op de ATIK-baan', Henk?