Maandag 23 mei 2022

HUMOR ALTIJD DICHTBIJ IN KLUCHT KOMEDIKATO

Bij het aanschouwen van de klucht 'Soms is geluk heel gewoon' in de opvoering van toneelvereniging Komedikato uit Nispen in buurt Huis Keijenburg moest ik even denken aan de voorstelling 'Achter de Duinen' van Harrie Jekkers, die twee dagen eerder te zien was in De Kring. De Haagse cabaretier vertelde slechts één wijze levensraad van zijn overleden vader te hebben meegekregen en die luidde: 'Jongen, wek naar buiten toe de indruk dat je helemaal niets kunt, dan word je ook nergens voor gevraagd.

 

De vader in de klucht, aandoenlijk vertolkt door voorzitter Frank van Akkeren, is zo'n figuur. Zelfs als er aan zijn auto iets gerepareerd moet worden, laat hij die eer graag aan zijn dochter over. Maar of die er nou zoveel verstand van heeft.........Regisseur Cocky van Meer zei voor aanvang erg blij te zijn dat hij en zijn acteurs hun trouwe achterban weer eens ouderwets kunnen laten lachen. 'Zaterdagavond bij de premiere hadden we circa honderd bezoekers in Keijenburg. Het begint deze zondagmiddag al aardig vol te lopen, dus ik denk dat we wederom voor een praktisch uitverkocht huis spelen'. Die voorspelling kwam snel uit. Rond de aanvangstijd van 14.00 uur waren vrijwel alle stoeltjes bezet. Gezien de reacties gedurende de opvoering had niemand er spijt van deze middag niet voor zon, zee , strand of terras te hebben gekozen. Met de humor was het in coronatijd inderdaad maar matigjes gesteld, maar dat gemis lijkt Komedikato met deze klucht snel te willen inhalen. 'Bij Komedikato is humor altijd dichtbij', was recentelijk in de vooraankondiging in de krant te lezen. 'Soms is geluk heel dichtbij' spring inderdaad razendsnel van de ene humorvolle tak op de andere. In dit door Eric Verwijmeren geschreven stuk wordt het publiek meegenomen naar een vervallen landhuis waar de laatste bewoner, ene Harry, niet alleen in de geest maar ook als skelet nog aanwezig is. Het huis behoort echter toe aan het echtpaar Fredericus en Annabel. Behorend tot de verarmde adel zien ze zich genoodzaakt het huis te verkopen. De verkoop van een huis begint doorgaans met zichtdagen en daar gaat het al snel fout en kunnen de komische verwikkelingen beginnen. Makelaar Paul Jansen probeert het proces aanvankelijk nog in goede banen te leiden, maar moet zich al snel gewonnen geven. Hij belandt daarbij zelfs in bed bij zijn fotografe die al lang een oogje heeft op de stijlvolle makelaar. Grappig dat Verwijmeren hem 'Paul Jansen' heeft gedoopt. In een van de liedjes van Martine Bijl wordt gesproken over 'makelaar Jansen uit Schagen', ik ben benieuwd of Verwijmeren op die manier op deze inval is gekomen. De decorbouw verdient net als het vertoonde spel een grote pluim. Bouwpastoor Frank van Akkeren heeft hier zichtbaar veel tijd en energie ingestoken. Knap gevonden zijn de speciale effecten, waarvan sommige ook gebruikt zijn in meerdere James Bond-films. Hierbij is letterlijk sprake van 'draaiende panelen', een titel die vanwege de vele inconsequenties zo op het huidige regeerakkoord kan worden geplakt. De acteurs verdienen tevens een compliment vanwege de duidelijke verstaanbaarheid en de dictie, dat heb ik helaas vaak genoeg anders meegemaakt. Hoe het verhaal verder gaat, verklap ik uiteraard niet. Dat kan ik ook niet, want halverwege moest ik buurthuis Keijenburg tot mijn spijt verlaten wegens culturele verplichtingen elders, oftewel het traditionele Lenteconcert van het West-Brabants Symphonieorkest in De Kring. Het is jammer dat culturele activiteiten in Roosendaal nog steeds niet beter op elkaar worden afgestemd. Uiteraard hoop ik die schade nog eens in te kunnen halen, want ik ben toch wel benieuwd naar het verdere verloop van de verwikkelingen. Ook in De Kring was het op deze zonnige zondagmiddag genieten geblazen, maar dat leest u elders op www.RoosendaalsPleijdooi.

Toneelvereniging Komedikato - 'Soms is geluk heel dichtbij' (een trefzekere variant op 'Toen was geluk heel gewoon'), regie: Cocky van Meer, auteur Eric Verwijmeren. (deels) Gezien door Jaap Pleij op zondag 22 mei in buurthuis Keijenburg.

 

Zaterdag 21 mei 2022

"SWAN LAKE" VIA ROYAL OPERA HOUSE IN CITY THEATER

Film en theater raakten elkaar wel heel dicht afgelopen donderdag in het Roosendaalse City Theater. Deze avond was er een eenmalige voorstelling gepland van de film'Swan Lake', een recente registratie van deze wereldberoemde choreografie in het Royal Opera House. De cinemabezoekers kregen niet alleen het volledige ballet voorgeschoteld, de film bevat ook interviews met uiteenlopende betrokkenen en uiteraard het onvermijdelijke kijkje achter de schermen. Al met al een filmervaring die liefst ruim 200 minuten zou duren. Dat lijkt een hele zit -en dat was het uiteraard ook- maar de beelden waren zo mooi dat veel bezoekers uiteindelijk met tegenzin Zaal City 1 verlieten. Er gaat natuurlijk niets boven 'levend theater' , maar in tegenstelling tot het publiek in het Royal Opera House kregen de 'cineasten' ook prachtige close-ups voorgeschoteld. Helaas was de opkomst erg mager, terwijl dit toch een unieke gelegenheid was om het Zwanenmeer eens op een geheel andere wijze te ondergaan.

 

HET VERHAAL ACHTER: HET ZWANENMEER
Bijna iedereen heeft wel van het zwanenmeer gehoord. Het is een van de beroemdste balletvoorstelling van de wereld. Maar wat is het verhaal achter de dans?

 

Centraal staat Prins Siegfried die van zijn ouders met het oog op de toekomst van het rijk zo snel mogelijk moet trouwen. Op zijn verjaardagsfeest moet hij uit alle aanwezige meisjes een bruid kiezen, maar Prins Siegfried wil uit liefde trouwen.

 

Hij vertrekt naar het bos om te jagen om even zijn gedachten te verzetten. Hij ziet een groep zwanen en volgt ze tot het meer. Net als hij op een zwaan wil schieten, verandert deze in een prachtige vrouw gekleed in een witte jurk van zwanenveren.

 

Ze vertelt hem dat ze prinses Odette heet. Ze is, net als de andere zwanen, betovert door de tovenaar Von Rothbart. Overdag veranderen de meisjes in zwanen en alleen ’s nachts komt hun ware identiteit tevoorschijn.
Siegfried wordt verliefd op Odette en belooft met haar te trouwen. Dat is de enige manier om de betovering van Von Rothbart te verbreken. Siegfried zweert deze belofte nooit te breken.

 

‘Kom morgen naar het bal in het paleis,’ zegt Siegfried, “Dan kies ik jou als mijn bruid. De andere vrouwen interesseren mij niet. Ik wil alleen jou! Als we trouwen is de betovering verbroken en kunnen we samen gelukkig worden.’
Von Rothbart luistert hen af en verzint een list. Hij vermomt zijn dochter Odile als Odette en gaat zo naar het bal.

 

De tovenaar en zijn dochter komen binnen en Siegfried kan zijn ogen niet geloven. Is dat Odette? Hij is helemaal gelukkig en danst met de jonge vrouw. Maar de muziek klinkt soms een beetje onheilspellend. Siegfried heeft niet door dat hij danst met Odile, niet met Odette.

 

Siegfried vraagt de jonge vrouw om met hem te trouwen. Maar dan komt Odette ineens binnen en beseft Siegfried dat hij beetgenomen is. Hij heeft zijn belofte, onbedoeld, aan Odette verbroken. Zij zal nu eeuwig een zwaan blijven. Uit wanhoop gooien de geliefden zichzelf in het meer. Door deze uiting van liefde wordt de betovering toch verbroken!

 

Wie de initiatiefnemer van Het Zwanenmeer was, is moeilijk te achterhalen. De populairste theorie is dat het ballet werd gemaakt op verzoek van het Keizerlijk Theater in Moskou. Peter Ilytch Tschaikovsky zou de voorstelling hebben geschreven en de Russische danser Vasily Geltser zou de producent zijn.

 

 

Zaterdag 21 mei 2022

PRACHTIGE LEVENSSCHETS VAN HARRIE JEKKERS

Harrie Jekkers zong zijn lijflied 'Oh Oh Den Haag' niet afgelopen vrijdagavond in een bomvolle grote zaal van De Kring. Wel doorliep hij de tekst nog eens even. Moerwijk is het stadsdeel waar hij is opgegroeid. Toen hij tijdelijk in zijn geboortestad vertoefde om zijn oude moeder in haar laatste dagen bij te staan, ging hij daar weer eens een kijkje nemen. Tot zijn genoegen zag hij dat het ouderlijk huis er nog in volle glorie stond en dat ook de omgeving niet wezenlijk is veranderd. Harrie heeft daar geruime tijd zitten mijmeren over die goede oude tijd waar hij net als zijn veel van zijn leeftijdsgenoten hartstochtelijk naar terug verlangt.
Voetballer Theo van de Burch was in die dagen in zijn ogen het absolute boegbeeld van ADO. Nog voor Aadje Mansfeld. 'Theo ging altijd voorop in de strijd. Op zijn 24e was hij al geheel kaal, waardoor je hem in één oogopslag direct herkende. Vreemd genoeg kon hij die kale knikker ten spijt niet koppen. Hij probeerde het wel steeds, maar dat ging vrijwel altijd mis. Dan kreeg hij de val weer schuin op zijn knikker, een andere keer schampte hij de bal amper, terwijl het toch een voorzet op maat was. Op een gegeven moment riep een leukerd in het publiek, die gezegend was met een keiharde Haagse tongval: THEO, JE MOET VOORTAAN EERST EVEN KRIJTEN. Die kreet kreeg hij daarna vaak naar zijn hoofd geslingerd als het weer eens mis ging, en zoals gezegd 'het ging vaak mis'. Dat ik hem bij naam noem in mijn loflied 'Oh Oh Den Haag' nam hij me ook niet bepaald in dank af. 'Nou, je wordt bedankt, Harrie, nou kan ik helemaal niet meer over straat, zei hij toen ik hem pardoes een keer tegen het lijf liep. Maar ik denk dat Theo het stiekem toch wel leuk vond dat ik zijn naam heb vereeuwigd!'
Het publiek in De Kring vond het in ieder geval prachtig. Harrie laat ernst en luim moeiteloos door elkaar heenlopen. Ontroerend, intrigerend en indrukwekkend was zijn relaas over het afscheid van zijn moeder. Toen hij daar ook nog een lied aan wijdde, hielden velen het niet droog. 'Achter de Duinen' behoort tot de absolute hoogtepunten van het bijna voorbije theaterseizoen. Harrie zette zijn lieve vader neer als een persoon die vrijwel niets kon in huis. 'Als er weer iets gerepareerd of onderhouden moest worden, riep hij altijd de hulp van een familielid of een goede kennis in. Slijmen kon hij als de beste. Dat begon altijd zo: Joh Henkie, jij bent daar zo goed in, zou je bij ons thuis niet eens .......... Als deze vervolgens toehapte, wist vader het altijd wel gezellig te maken voor de klussende visite, die met hapjes en drankjes en vooral sterke verhalen in de watten werd gelegd. Vader heeft me bij leven slechts één goede raad meegegeven: Jongen, wek naar buiten toe immer de indruk dat je helemaal niets kan. Dan word je ook nergens voor gevraagd', aldus Jekkers.
Die 'goede raad' heeft Harrie gelukkig in de wind geslagen. Enkele jaren terug werd hij door de grote Paul van Vliet hoogstpersoonlijk gevraagd om zijn programma op zondagochtend in de historische Haagse schouwburg over te nemen. 'Ik ben nu ruim in de tachtig. Het wordt tijd dat ik het stokje doorgeef aan een jonge hond als jij, zo sprak Paul me toe. Daar stond ik dan met mijn zeventig levensjaren. Toch besloot ik op de uitnodiging in te gaan. Matthijs van Nieuwkerk kreeg daar echter snel lucht van en dat resulteerde in een interview over mijn zoveelste comeback in 'De Wereld Draait door'. Uiteraard vertelde ik het een grote eer te vinden om Paul van Vliet op te mogen volgen en dat ik hartstochtelijk uitkeek naar mijn première. Nou, kennelijk was ik niet de enige, want de maandag daarop waren er al veertien voorstellingen helemaal uitverkocht. En dat terwijl ik nog helemaal niets op papier had staan. Ik besloot mijn eigen levensverhaal als rode draad te nemen en die verhalen hier en daar wat aan te dikken en extra smeuiig te maken. Dat is uiteindelijk uitgegroeid tot dit programma 'Achter de Duinen', waar jullie nu naar kijken. Mijn moeder bleek daarbij een prachtige inspiratiebron, al moet ik iedere keer weer even slikken als ik daar ben aanbeland. Hoewel ik dat bijbehorende lied al vaak heb gezongen, springen de tranen toch steeds weer in mijn ogen. Ze was dan ook zeer speciaal voor me. Ze heeft zo ontzettend veel voor mijn broer en mij gedaan dat we beiden opgelucht waren dat we er nu eens voor haar moesten zijn. Haar hele leven heeft in het teken gestaan van zorgen voor anderen. Daar leefde ze echt voor. Toen de rollen eenmaal waren omgedraaid en zij verzorgd moest worden, brak er iets in haar. Ze had voor haar gevoel geen doel meer in het leven en daardoor takelde ze zowel fysiek als geestelijk snel af. Ik zing daar nog een lied over en daarna is de voorstelling gelijk afgelopen. Dat mag ook wel, want ik heb bijna drie uur op het podium gestaan (inclusief pauze), bij welke productie krijg je tegenwoordig nog zoveel waar voor je geld? 'Achter de Duinen' is een schitterende theaterbelevenis die je je hele leven zal bijblijven. De voorstelling beklijft van de eerste tot de laatste seconde en kent nauwelijks zwakke momenten.
Tekst Oh Oh Den Haag
Ik zou best nog wel een keertje net als vroeger in Moerwijk willen wonen
Na het eten een partijtje voetbal in de tuin de ouders langs de lijn
en in december met de hele buurt op jacht, om kerstbomen te rauzen
Op ouderjaars avond een fikkie stoken, vooral die autobanden rookten fijn
Ik zou best nog wel een keertje met die ouwe naar ADO willen kijken
In het Zuiderpark de Langezij een warme worst, supporters om je heen
Lekker kankeren op Theo van de Burch en die lange van Vianen
want bij elke lage bal dan dook die eikel er steevast over heen!
ref.
Oh oh Den Haag, mooie stad achter de duinen
de Schilderswijk, de Lange Poten en het Plein
Oh oh Den Haag, ik zou met niemand willen ruilen
meteen gaan huilen als ik geen Hagenees zou zijn
Ik zal best nog wel een keertje net als vroeger, een nachie willen stappen
Op m'n puch een wijffie halen en daarna dansen in de Marathon
en na afloop op het Rijswijkse plein, een harinkie gaan happen
De dag daarna een kater dus naar Scheveningen lekker bakken in de zon

 

Dinsdag 17 mei 2022

"C'MON C'MON" IS EEN LIEVE FILM

Na het overlijden van hun moeder zijn broer en zus, Johnny en Viv, van elkaar vervreemd geraakt. Toch doen ze over en weer toenaderingspogingen. Wanneer Viv (Gaby Hoffman) voor haar zieke man moet zorgen, voelt ze zich genoodzaakt om de alleenstaande Johnny, een ongeschoren Joaquin Phoenix, te vragen om een tijdje op haar zoon Jesse (Woody Norman) te passen. In eerste instantie ziet de drukbezette radiomaker Johnny dit niet helemaal zitten. Echter langzaam ontstaat er onder Vivs bezielde begeleiding op afstand een vader – zoon dynamiek tussen Johnny en zijn parmantig neefje. Deze sympathieke film was afgelopen zondag te zien in City-Cinema.

Dinsdag 17 mei 2022

EMILE VAN LOONPARK OOGT WEER ALS "DE VERLOREN TUIN"

Van zakken vuil rond de ondergrondse container gedrapeerd, kijkt vrijwel niemand meer op in het Emile van Loonpark. Dat is helaas schering en inslag. Degene(n) die begin mei het park met een bezoek vereerde(n), vonden zelfs kennelijk teveel moeite. Her en der in het park lagen de zakken vuil groepsgewijs opgeslagen. Bovendien bleek van een van de favoriete bankjes langs het water van de leuning te zijn ontdaan, terwijl een ander bankje zwaar beschadigd werd. Al lang wordt er door omwonenden geklaagd over gebrek aan toezicht in het park. Niet alleen in de nachtelijke uren, ook overdag maakt het park vaak een unheimische indruk. Al kan niet ontkend worden dat het groen goed onderhouden wordt. Burgers die hun hondje uitlaten, doen dat met groeiende ergernis. Al met al begint het park alweer aardig te ogen als 'De Verloren Tuin' uit de gelijknamige roman van Jan Cartens (Ik hoop dat de burgemeester dit meesterwerk inmiddels heeft gelezen). Het is voor velen duidelijk dat de gemeente met nieuwe maatregelen moet komen om de vervuiling de kop in te drukken en orde op zaken te stellen. Vorig jaar werd er een proef genomen met zogeheten rangers, maar dat was in de ogen van de gemeente geen succes. Vooral omdat ze te weinig zichtbaar waren. Permanent toezicht in combinatie met sociale voorzieningen, zoals jeu-de-boulesbanen en een koffietentje lijkt de enige oplossing. Duidelijk is ook dat het versleten meubilair op korte termijn vervangen moet worden door moderne banken. Een overdekte ruimte, waar mensen indien nodig kortelings kunnen schuilen voor de regen, is ook geen overbodige luxe. Het Emile van loonpark moet letterlijk nieuw leven worden ingeblazen, zodat bezoekers daar weer met plezier en onbezorgd hun hond(je) kunnen uitlaten. Dat past ook mooi bij het streven naar een gemeente met 100.000 inwoners. Zo'n stad moet toch voorzien zijn van een of meerdere fatsoenlijke stadsparken. Belangrijk is dat de sociale structuur in het park wordt verbeterd, want nu is het een vrijplaats voor bezoekers die we daar liever niet zien komen.

 

Uiteraard heb ik bij de gemeente dezelfde dag melding gemaakt van de illegale stortingen en de aangerichte vernielingen. Daar kreeg ik onderstaande reactie op. Het vuil is snel verwijderd, maar aan de gehavende banken is nog steeds niets gedaan. Toch maar weer eens aankloppen bij de gemeente, lijkt me, en burgemeester Han van Midden nogmaals verzoeken om de nodige maatregelen te treffen die het park er weer bovenop kunnen helpen.

 

Beste meneer/mevrouw,

 

Hartelijk dank dat u de moeite wilt nemen om een melding te doen over de woon- of leefomgeving.
Wij hebben uw melding op 02-05-2022 ontvangen en geregistreerd onder zaaknummer 529511.
Uw melding: Overig (melden van overige problemen): Emile van Loonpark misbruikt als vuilstortplek

 

 

Maandag 16 mei 2022

HETE OPVOERING VAN "DE GELAARSDE KAT" IN NISPEN

 

Normaliter kijkt Herbert Mouwen met de ogen van een recensent naar toneel- en musicalvoorstellingen van plaatselijke verenigingen in de regio West-Brabant. Zondagmiddag bij de voorstelling in het Openluchttheater Nispen was hem een andere 'rol' toebedeeld. Het afgelopen seizoen heeft hij zich onder meer bezig gehouden met de regie van 'De Gelaarsde Kat' in de opvoering van het Roosendaals Toneel.

 

 

 

Omdat de zon zich danig liet gelden, waren de tribuneplaatsen in de schaduw in een mum van tijd gevuld. Het zou in meerdere opzichten een warme vertolking worden van dit door Ad Stofmeel bewerkte klassieke sprookje in de regie van Herbert Mouwen. De oervorm van het verhaal is intact gebleven. Stofmeel heeft het wel gedeeltelijk naar de huidige tijd getild. Zo blijkt een goed bereik van WiFi een belangrijk element in de huwelijkse voorwaarden.

 

Het publiek wordt allereerst meegenomen naar een treurende Flupke. Zijn vader is kortelings overleden en sindsdien rest hem slechts het gezelschap van de kat Amedee. Zonder deze slimme viervoeter was Flupke ongetwijfeld bij de pakken neer blijven zitten. Amedee zorgt er echter voor dat deze arme sloeber zich weet te herpakken. Uiterlijk vertoon was in die dagen, het stuk is ruim vierhonderd jaar oud, zo mogelijk nog belangrijker dan nu. De kleermaker wordt ingeschakeld om met zijn naald en draad Flupke aan een sjieke jas te helpen. Amedee grijpt de situatie aan om zichzelf een paar mooie laarzen te laten aanmeten.

 

Intussen is de koning (pittig vertolkt door Rini Jongeneelen) op zoek naar een man voor zijn dochter (een zo mogelijk nog pittiger Maricolene Vermeulen). Een rijke man die bovendien lief is en er goed uitziet. Het eerste is een absolute voorwaarde voor de koning, de prinses vindt een lief karakter en een aantrekkelijk uiterlijk heel wat belangrijker! Dat lijkt een vruchteloze zoektocht. De hele dag komen er mannen langs die met de prinses willen trouwen, maar die geen genade laat staan goedkeuring aantreffen in haar mooie ogen. In die mooie ogen zijn het allemaal deuzen die de revue passeren. De koning ziet met lede ogen aan hoe ze al die rijke kandidaten het bos instuurt. Dat onderdeel is de sterkste scene in het geheel. Al die kleine rolletjes worden vertolkt door Ad Stofmeel en van ieder typetje weet hij een klein juweeltje te maken. Als Prins Macho pocht hij tegenover de prinses zeer goed te kunnen voetballen. Wanneer de prinses hem uitdaagt voor een duel laat ze Macho echter alle hoeken van het veld zien. Met een gedeukt ego gaat de prins af door de zijdeur. Prins Jodocus is in haar ogen een enorme lapswans. Maar ja, hij komt dan ook uit Lapland, daar heeft Prinses Azalea echter geen boodschap aan. Kortom, Jodocus keert onverrichterzake terug naar zijn Lapgenoten. De koning, inmiddels danig uit zijn humeur, krijgt kort daarna te kampen met een probleem van gastronomische aard. De patrijzen zijn op en het vooruitzicht om zijn buik patrijsloos, zijn absolute lievelingseten, door het leven te laten gaan, brengt hem danig van de kook. 'Hoe kan ik nou een land besturen zonder patrijzen in mijn maag', roept hij radeloos in de richting van het publiek. Daar zit wel wat in. Wanneer de koning niet lekker in zijn (buik)vel zit, plukt de bevolking daar doorgaans de wrange vruchten van. De gelaarsde kat Amédée komt dit ongerief ter ore en ziet hierin mogelijkheden om Flupke op te stuwen in de vaart der volkeren. In haar visie gaan alle paleisdeuren voor Flupke open als hij zich presenteert als succesvol ondernemer in de patrijzenhandel. Of dat inderdaad zo uitpakt, laat het Roosendaals Pleijdooi uiteraard in het midden. Centrale boodschap van het stuk is dat je altijd je hart moet volgen. Dat is namelijk de enige goede raadgever. Het stuk wordt nog een keer gespeeld op woensdag 27 juli vanaf 14.00 uur in het Openluchttheater Vrouwenhof.

 

 

 

De Gelaarsde Kat - Het Roosendaals Toneel. Gezien door Jaap Pleij op zondag 15 mei in het Openluchttheater Nispen.

 

 

 

Zaterdag 14 mei 2022

WANNEER WORDT ER EEN PLEK INGERUIMD VOOR JACK JERSEY?

Een leuke spitsvondigheid van directeur Jan-Hein Sloesen van De Kring. Als onderdeel van de presentatie van het kleine zaal-programma voor het komende seizoen kregen de bezoekers afgelopen vrijdag een rondleiding achter de schermen van het theater aangeboden. De laatste halte was zo langzamerhand bijna traditioneel in de artiestenfoyer waar de optredende artiesten voor, tijdens en na afloop van de voorstelling op alle mogelijke manieren in de watten worden gelegd. Aan de muur hangen portretten van artiesten die veelal van speciale betekenis zijn geweest voor Roosendaal en De Kring in het bijzonder. Onder hen Jack de Nijs, beter bekend als Jack Jersey. Geheel toevallig stond ik er net naast toen Jan-Hein de aandacht op dit portret richtte. 'Jack heeft waarschijnlijk meer liedjes op zijn naam staan dan Madonna, zo'n man verdient toch een standbeeld in Roosendaal waar hij weliswaar niet geboren maar wel getogen is. Niet waar, Jaap?' Uiteraard kon ik dat alleen maar beamen.

 

Het verhaal is bekend. Samen met zijn dochter Monique heb ik diverse keren geprobeerd B&W te bewegen tot het realiseren van een standbeeld voor deze componist, arrangeur, tekstdichter, producer en bovenal legendarische zanger. Helaas kregen we steeds nul op het rekest. De laatste poging dateert uit 2021, het jaar dat Jack tachtig jaar geworden zou zijn. De burgemeester liet weten hier geen aanleiding in te zien om alsnog aan het verzoek te voldoen en dat nieuwe aanvragen daartoe zelfs niet meer in behandeling worden genomen. Dat liet dus aan duidelijkheid niets te wensen over. Later is er door een meneer Schijvenaars uit Etten-Leur nog wel een poging ondernomen, maar daar heb ik nooit meer iets van vernomen. Gelukkig zijn er alternatieven, waarbij Jan-Hein wellicht een belangrijke rol kan spelen. Het plafond van het inpandige restaurant Over De Tong wordt sinds enige tijd opgefleurd door de beeltenissen van Frans van der Groen, Jan Mol en de reuzenstrik van Bert Mathijssen. Zij hebben er vast geen bezwaar tegen om daar gezelschap te krijgen van Jack Jersey. Van Jan Mol weet ik dat hij Jack destijds goed heeft gekend. Op 26 mei is het 25 jaar geleden dat Jack Jersey ons helaas ontvallen is (18 juli 1941 - 26 mei 1997). Zou de onthulling van Jacks beeltenis al daar geen mooi en vooral passend eerbetoon zijn? 

 

 

Vrijdag 13 mei 2022

HOE ZIT HET MET DE WINKELVOORZIENINGEN?

Opvallend bij de presentatie van het coalitie-akkoord dinsdagavond in Parrotia was dat er door de politieke kopstukken met geen woord werd gerept over de toekomstige winkelvoorzieningen in Roosendaal. De coalitie wil Roosendaal laten uitgroeien tot een zogeheten 100.000-inwonersgemeente (De gemeente telt nu circa 80.000 zielen). Die beoogde twintigduizend nieuwe inwoners zullen straks ook ergens hun boodschappen moeten inslaan. Het huidige supermarktbestand is daar niet op berekend.
In de binnenstad worden momenteel al volop appartementen gebouwd, maar voor een tweede supermarkt (naast de huidige AH-vestiging in de Roselaar) zijn voor zover bekend nog geen plannen ontwikkeld. Aan de overzijde van 'De Schuiven' verrijst straks de geheel nieuwe stadswijk Stadsoevers, een supermarkt is echter niet ingepland. De PVC heeft wethouder Cees Lok regelmatig gewezen op dit toekomstige manco. Zo stelde de PVC de wethouder voor om supermarktketens LIDL en Nettorama (nog niet vertegenwoordigd in Roosendaal) te bewegen om een grote vestiging te openen in het leegstaande Biggelaarpand. Daar is nooit een reactie op gekomen. Natuurlijk leeft een volk niet bij brood alleen, maar goede- en gemakkelijk toegankelijke voeding is wel een noodzakelijk fundament voor een vruchtbare samenleving.-

 

Donderdag 12 mei 2022

WIE DE ANDER ZIET STAAN, HAALT MEER UIT HET LEVEN

Het leven lijkt de jonge Finse Laura van alle kanten toe te lachen in het filmdrama 'Hytti Nro6' van regisseur juho Kuosmanen. Aanvankelijk zou ze de cultuurreis van Moskou naar Moermansk met haar Russische vriendin, huisbaas, en weldoenster Irina maken, maar als deze op het laatste moment verhinderd is, stapt ze alleen in de trein die haar naar de Pietroglieven (zeldzame rotstekeningen van 10.000 jaar oud) in Moermansk zal brengen, een reis die haar leven grondig verandert. Ze leert onder meer letterlijk naar de ander omzien.

 

Het begint al 'goed'. Ze moet haar slaapcompartiment delen met de onbeschofte zuiplap Ljoha, die zo ongeveer vergroeid is met de wodkafles. Een gesprek met hem is nauwelijks mogelijk, maar omdat de trein tot op de laatste plaats is bezet, moet ze dit ongerief maar voor liefnemen. 'Je denkt toch niet dat je hier wat te wensen hebt', bijt de bitse conducteur haar toe. Elders in de trein blijkt de toestand bovendien nog veel beroerder. De stank is in de veilige bioscoopzaal bijna tastbaar.

 

Ruim twaalfhonderd kilometer gaat de reis met de trein duren, Laura (Seidi Haarla) heeft dus alle tijd om haar relatie met Irina (Dinara Drukarova) eens goed in ogenschouw te nemen. Op eenzame momenten neemt Laura contact op met haar geliefde, maar die zit daar bepaald niet op te wachten. Uit het oog, uit het hart, lijkt het credo van Irena. Waarschijnlijk is de open plek die de studente liet vallen alweer door een ander ingenomen.

 

Laura concludeert dan ook dat hun relatie wat Irina betreft al veel langer voorbij was. Intussen lijkt het ijs tussen haar en Ljoha (Joeri Borisov) wat te ontdooien. In slaapcoupé nummer 6 van deze lange-afstandstrein Hyttti begint zelfs iets moois te groeien. De jonge mijnwerker blijkt zelfs over enkele goede eigenschappen te beschikken, zoals behulpzaamheid en loyaliteit. In dat opzicht is de film erg voorspelbaar. Tegenpolen die elkaar aanvankelijk niet kunnen uitstaan en uiteindelijk verliefd worden, is een bekend en geliefd filmthema.

 

Regisseur Juho Kuosmanen (The Happiest Day in the Life of Olli Mäki, 2016) neemt daar ruim de tijd, er gebeurt maar weinig in dit traag voortkabbelende drama. Een gemiste kans, een treinreis biedt volop mogelijkheden om wat kleurrijke bijfiguren (letterlijk passanten) op te voeren. Jammer dat Kuosmanen daar geen oog voor had. Er wordt weliswaar een eenzame reiziger, eveneens van Finse afkomst, letterlijk in de slaapcoupé getrokken, maar die heeft geen wezenlijke betekenis in het verhaal. Het is uiteindelijk Laura die het initiatief voor een seksueel avontuurtje neemt, bovendien geeft ze er blijk van over pittige worsteltechnieken te beschikken. Ook daar had de regie meer mee moeten doen.

 

Uit de Filmkrant: Zonder dat hij de menselijkheid van hun scherp neergezette personages uit het oog verliest, maakt Kuosmanen van Laura, Ljoha en Irina ook een beetje symbolen: Laura het vrije Westen dat nieuwsgierig achter de muur snuffelt, Irina de oude elite die haar zogenaamd met open armen ontvangt maar in feite uitbuit, en Ljoha het Russische volk dat de kat uit de boom kijkt.
Het is een welkome herinnering aan die tijd van toenadering, nu de geopolitieke winden inmiddels weer hard de andere kant op waait.

 

De film is een levendig pleidooi voor omzien naar elkaar. Zeker in moeilijke omstandigheden. Of Laura ook letterlijk haar doel bereikt, laten we uiteraard in het midden.

 

 

 

Maandag 9 mei 2022

"THE DUKE" HAD DOOR CAMPERT GESCHREVEN KUNNEN ZIJN

Gezellig druk zondagochtend in City-Cinema bij de Cinema Paradiso-vertoning van 'The Duke', een waar gebeurd verhaal van regisseur Roger Michell over een opzienbare kunstroof in het Engeland van 1961. De film is tevens een milde aanklacht tegen een arrogante overheid die zijn burgers die het minder goed getroffen hebben in het leven louter neerbuigend behandelt. Wat dat betreft is er in zestig jaar maar weinig veranderd.
In dat Noord-Engeland van 1961 maken we kennis met Kempton Bunton (Jim Broadbent) een aan lager wal geraakte taxichauffeur, aspirerend scenarist, sterk principieel en desalniettemin (of juist daarom) een geboren verliezer. Remco Campert had hier de geestelijk vader van kunnen zijn. Vanwege zijn vele ongewenste kletspraatjes in de taxi wordt Kempton al snel ontslagen door zijn werkgever. Zijn toneelstukken worden allemaal afgewezen en daarom besluit hij tot een wanhopig protest.
Op een gegeven moment staan er ambtenaren voor de deur, die controleren of Kempton wel belasting betaalt voor de televisie in zijn huis. Televisie moet gratis zijn, meent Kenton, in ieder geval voor senioren, dus hij vertikt het de BBC ook maar een penny te geven. Hij bewerkt zijn toestel zodanig dat de ontvangst van de BBC ongedaan wordt gemaakt. Zijn visie op de wereld blijft daardoor beperkt tot de commerciële zender. Zijn niet toegestane sabotage-actie komt hem op twee weken gevangenisstraf te staan. Aansluitend wacht hem een toekomst als werkloze, wat zeker in Engeland allesbehalve een zegen is. Voor deze Kenton is de maat vol. Als een Don Quichotte keert hij zich tegen de televisiebelasting die in zijn visie direct moet worden afgeschaft. .
Op datzelfde moment besluit de overheid een flinke som neer te tellen voor de aanschaf van het portret van de Hertog van Wellington, de legeraanvoerder die Napoleon versloeg bij Waterloo.
Dus steelt Kempton het portret en verbergt hij het in zijn eigen logeerkamer. Dat kan uiteraard niet goed gaan. Een liefje van zijn zoon ontdekt het boze oog van Wellington en eist een deel van de eventuele opbrengst. Hij stuurt de staat een reeks idealistische losgeldbrieven, waarin hij allerlei tegemoetkomingen aan het Britse volk eist. Al gaat het hem allemaal de pet ver te boven. Uiteindelijk loopt hij tegen de lamp. De aansluitende scenes in de rechtszaal zijn bijzonder amusant, maar hier en daar wel zeer ongeloofwaardig.
Uit de Filmkrant: 'Misschien is de socialistische kritiek van The Duke op het dagelijks leven in Engeland minder schrijnend en doortastend dan, laten we zeggen, de films van Ken Loach, maar de film heeft een verrassend groot hart. Met zijn speelse intonatie en hangende gezicht is Broadbent de ultieme deugniet, een uitvreter, en Helen Mirren het soort vrouw dat daar al heel haar leven mee opgescheept zit. Langzaam wordt duidelijk hoe de tegenslagen van Kempton, Dorothy en hun zoon Jackie zijn terug te leiden naar een enkele traumatische ervaring, jaren terug. The Duke benadrukt hoe mensen in precaire situaties één tegenslag verwijderd zijn van complete armoede, en hoe katten in het nauw rare sprongen maken.

 

Donderdag 5 mei 2022

ALS KIJKER WORD JE STIL BIJ "DIE WANNSEE KONFERENZ"

Direct na de twee minuten stilte richting de bioscoop. Apart, maar daar was woensdagavond alle reden voor. In de City-bioscoop werd als onderdeel van Cinema Paradiso vanaf 20.30 uur eenmalig de film 'Die Wannsse Konferenz' van regisseur Matti Geschonneck vertoond. Een rolprent die beklijft, en draait om de notulen van de beruchte, geschiedenis-veranderende Wannsee-conferentie in 1942. Alle bewijzen van de samenkomst werden tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers vernietigd, maar één kopietje bleef bewaard en kwam recentelijk boven water.
Dankzij dat verslag is bekend geworden wat voor onvoorstelbaar gruwelijke plannen er in 1942 aan de Wannsee besproken werden door vijftien vooraanstaande leden van het naziregime. Leider Reinhard Heydrich bespreekt op zakelijke manier hoe de systematische massamoord op miljoenen joden zo efficiënt mogelijk kan worden georganiseerd. Kogels zijn in de ogen van de nazi's een veel te duur middel, dus moet er iets anders worden bedacht. De zorgvuldig bewaarde notulen werden door Paul Mommertz en Magnus Vattrodt verwerkt tot een ijzersterk scenario. De mannen rond de vergadertafel worden gespeeld door Fabian Busch, Jakob Diehl, Philipp Hochmair, Godehard Giese, Maximilian Brückner en Matthias Bundschuh. Die doen dat allemaal overtuigend, Aan de vergadertafel in de villa aan het water wordt namelijk haarfijn gepland hoe het grote hoofdpijndossier van nazi-Duitsland opgelost zal worden. Reinhard Heydrich presenteert aan zijn minderen het antwoord op het "Jodenvraagstuk" en zet in zorgvuldige stappen een efficiënte genocide uiteen.
Als kijker weet je hoe Heydrichs plan voor systematische massamoord uit zal pakken, en dat maakt het kijken van de film een vervreemdende ervaring. Allen zijn overtuigd van het 'heilige doel' van hun 'missie': Het jodenvraagstuk eens en voor altijd de wereld uit helpen. Klinisch en op zakelijke wijze wordt naar de systematische massamoord toegewerkt. Een nazi met een domineesachtergrond zegt vol overtuiging dat veel van 'zijn' soldaten moeite hebben met zoveel doodgeschoten slachtoffers. Al dat bloed kunnen ze maar moeilijk verwerken. Maar nu er een klinische oplossing is 'bedacht' is ook zijn geweten gesust. Geen betere datum denkbaar dan 4 mei om deze film te vertonen. Het laat zien tot wat voor gruwelijkheden mensen in staat zijn. Helaas zien we dat weer dagelijks in Oekraine.

 

Maandag 2 mei 2022

"BELFAST" MAAKT WEINIG EMOTIE LOS

Opgroeien in Belfast was niet bepaald een feest in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Katholieken en protestanten stonden elkaar (vaak letterlijk) naar het leven. Bij de onlusten werd nooit op een brandbommetje meer of minder gekeken. Vrouwen en kinderen werden evenmin gespaard. Bij de gevechten was het ieder voor zich. De enerverende gebeurtenissen die grotendeels raken aan zijn eigen jeugd, zijn door filmmaker Kenneth Branagh vastgelegd in de film 'Belfast'. Naast het geweld bestaat de film grotendeels uit nostalgische terugblikken op zijn jeugd, gezien door de ogen van de negenjarige Buddy, gespeeld door Jude Hill. 'Belfast hield de filmliefhebbers afgelopen zondag 1 uur en 40 minuten in zijn ban in de Roosendaalse City-bioscoop en had wat mij betreft best wat langer mogen duren. Dat had de verdieping tebn goede gekomen. Nu bleef het allemaal wat oppervlakkig en maakte het verhaal bij de bezoekers weinig emotie los.

 

Uit de Filmkrant: De film begint tijdens de slag om Bogside in augustus 1969, die Branagh voorstelt als het einde van zijn onbezonnen jeugd. In het filmische verslag van Buddy’s laatste maanden in Belfast overvallen de rellen hem en nemen ze hem zijn kinderlijke onschuld af. In de openingsscène gebruikt Buddy een vuilnisbakdeksel als een denkbeeldig schild in een schijngevecht, maar als het molotovcocktails begint te regenen, wordt dit denkbeeldige schild plots een echt schild dat hem tegen echte verwondingen moet beschermen'.

 

Jammer dat er vaak te snel geschakeld wordt tussen de verschillende gebeurtenissen en dat leidt onnodig tot onduidelijke situaties die niet goed uit de verf komen. Conflicten worden wel aangekaart, maar blijven daarna veelal hangen in de mist. Het etnisch-nationaal conflict (‘The Troubles’) en de doden die daarbij vallen, leiden helaas niet tot diepgaande discussies. De protestanten doen er alles aan om de laatste katholieken uit 'hun' wijk weg te jagen, maar welke ideologie daar aan ten grondslag ligt komt nauwelijks aan de orde. Waarom haten de protestanten de katholieken zo hartsgrondelijk? Die vraag had ik graag beantwoord gezien. Veel scènes stoppen abrupt wanneer Buddy zijn ouders en grootouders vraagt om het conflict en de consequenties daarvan aan hem uit te leggen. Daar waren de bezoekers ook zeer benieuwd naar.

 

Uit de Filmkrant: Het frustrerend beperkte perspectief dat Belfast kenmerkt, is misschien te verklaren doordat het verhaal grotendeels (maar niet geheel) door de ogen van een negenjarige wordt verteld. Het ontbreekt de film echter aan enige reflectie op de naïviteit van Buddy. Belfast is verstoken van echte emotie, echte complexiteit en zelfs echte schoonheid. De zwart-witte cinematografie voelt als een uitvlucht, een signalering van een zogenaamd artistiek verdienste die het gebrek van inhoud van de film moet verbloemen.

 

Inderdaad, de problematiek van Belfast verdient een betere en meer inhoudelijke verfilming.

 

 

Maandag 2 mei 2022

EMILE VAN LOONPARK MISBRUIKT ALS VUILSTORTPLAATS

Van zakken vuil rond de ondergrondse container gedrapeerd, kijkt vrijwel niemand meer op in het Emile van Loonpark. Dat is helaas schering en inslag. Degene(n) die in de nacht van zondag op maandag het park met een bezoek vereerde(n), kon(den) zelfs dat kleine beetje 'fatsoen' niet opbrengen om de zakken vuil richting de container te verplaatsen. Her en der in het park lagen de zakken vuil groepsgewijs opgeslagen. Bovendien bleek van een van de favoriete bankjes langs het water van de leuning te zijn ontdaan. Al lang wordt er door omwonenden geklaagd over gebrek aan toezicht in het park. Niet alleen in de nachtelijke uren, ook overdag maakt het park vaak een unheimische indruk. Daklozen die de bankjes misbruiken als slaapplek zijn een doorn in het oog van degenen die zich daar willen verpozen. Burgers die hun hondje uitlaten, doen dat met groeiende ergernis. Het is voor velen duidelijk dat de gemeente met nieuwe maatregelen moet komen om de vervuiling de kop in te drukken en orde op zaken te stellen. Vorig jaar werd er een proef genomen met zogeheten rangers, maar dat was in de ogen van de gemeente geen succes. Permanent toezicht in combinatie met sociale voorzieningen, zoals jeu-de-boulesbanen en een koffietentje lijkt de enige oplossing. Belangrijk is dat de sociale structuur in het park wordt verbeterd, want nu is het een vrijplaats voor bezoekers die we daar liever niet zien komen.