'We gaan nu eerst een nummer zingen dat we nog niet zo goed beheersen'. Lijdend voorwerp in deze was 'Brabant', het officieuze volkslied van ...inderdaad, bedacht en vertolkt door Guus Meeuwis. Een beetje 'onze' Guus Meeuwis ook. Zijn oudoom Tiny Meeuwis was geruime tijd voorzitter van het onlangs ter ziele gegane mannenkoor Concordia, en een ander familielid van Guus (ik meen een tante) was vroeger werkzaam in huize De Bloemschevaert. Misschien nu nog wel. Daarom steekt het veel West-Brabanders dat hij in 'Brabant' wel zingt over de zegeningen van de Meijerij, de Peel en De Kempen, maar met geen woord rept over het Markiezaat en De Heerlijkheid. Daar moet toch wel een muzikale mouw aan te passen zijn, lijkt me. Guus bleek in de (wat langere) pauze een dankbare inspiratiebron te zijn voor een heel andere discussie over 'zijn Brabant': Dat oerlelijke zinnetje 'Was men maar op Brabant zo trots als een Fries'. Dat schandvlekje moet nu maar eens weggepoets worden. Een alternatief is zo gevonden: bij voorbeeld: spreekt met het hart en is zo fier als een Fries. Het foute zinnetje impliceert namelijk dat de Fries trotser is op Brabant dan een Brabander, daar staat immers het woordje 'men' voor. Dat lijkt me dus nogal onwaarschijnlijk. Wat Toon vreesde, geschiedde ook. De tekst zat er inderdaad nog niet goed in. Van Wim Sonneveld is bekend dat hij in dat soort situaties nogal hard en ronduit bot kon reageren. Zo kreeg 'onze' Joost Prinsen eens te verstaan dat hij het komende weekeinde thuis maar moest besteden aan een betere tekstbeheersing. Als hij dan nog niet Wims toets der kritiek kon doorstaan, mocht Joost zijn biezen pakken en hoefde niet meer terug te komen.